Er moest zich eerst een hilarisch – en uiterst pijnlijk – voorval afspelen voordat ze naar de sportschool ging. Want het is natuurlijk allemaal leuk en aardig, die combi van zorgen, moederen en smaakvol eten, maar het lijf van Miljuschka zei ineens genadeloos: ho!
The fatter the better
Ik ben 74 kilogram schoon aan de haak en als ik de meting van mijn trainer moet geloven, besta ik voor een derde uit vet. Tot zijn grote verbazing was ik ondanks deze uitslag nog steeds volvet gelukkig. Een goed stuk vlees in de pan moet immers ook lekker intramusculair vet doorregen zijn. Anders zit er geen smaak aan. Salades hebben een goede dressing nodig die altijd voor een deel bestaat uit olie. Alles smaakt lekkerder met een laagje boter of ghee; brood, groenten, you name it. Zo is het als je het mij vraagt ook in het leven. The fatter the better.
Apk van je lichaam
Dat wil niet zeggen dat je niet jezelf moet onderhouden zoals je dat ook bij je fiets of auto doet. Beweging in welke vorm dan ook draagt bij aan de apk van je lichaam. Dat was er bij mij door een verandering van gezinssamenstelling en een uit nood geboren positie van broodwinner de afgelopen jaren bij ingeschoten. Alle moeders doen het: eerst alles regelen voor de kids, werk, vriendinnen, en o ja, dan was ik zelf ook nog ergens. Dat uurtje sport op een dag helemaal voor jezelf lijkt dan zo egoïstisch.
Het mooie van het lijf is dat het dat op een gegeven moment niet meer pikt. Je wordt keihard teruggeroepen. Zo lag ik een paar maanden geleden te ontspannen in bad met The Crown op de laptop, na een draaidag. Telefoon weg, niemand thuis, even me-time. Ik had al een tijdje rugpijn, die ik onderdrukte met een mooie cocktail van Voltaren K, paracetamol en ibuprofen. Knetterstoned, maar het haalde de kop van de pijn af. Dus als ik wat wazig uit mijn ogen keek en rare dingen zei, dan kan dat kloppen. Excuus daarvoor.
De rekening
Enfin, daar lag ik en ik bleef ook liggen. In een poging uit het bad op te staan, ging ik door mijn rug. De rekening werd gepresenteerd. Ik probeerde me uit alle macht uit bad te worstelen. Maar iedere spier die ik aanspande om me uit de situatie te liften, verergerde de pijn. Nul resultaat, zoals mijn trainer nu zou zeggen.
Waarna ik niks anders kon dan me overgeven aan de situatie. Stukje mindfulnesstraining, zei ik tegen mezelf. De telefoon lag te ver weg, mijn vriend zat in Brabant en de kids waren bij hun vader. Moederziel alleen in een afkoelend bad met gelukkig nog wel The Crown om me af te leiden. Ik bedacht een soort mantra. Tegen mezelf zeggend: het komt goed. Mijn liefde komt straks zeker thuis. Maar toen het laatste lichtpuntje mij werd ontnomen door het Netflix-algoritme, waardoor na mijn serie Trollenjagers van mijn kids verscheen, was ik de wanhoop nabij. Ik gooide wat flinke Jordanese scheldwoorden tegen de badkamermuren en beloofde mezelf plechtig weer in conditie te komen.
Koud en verschrompeld
Vier uur later tilde mijn vriend me uit bad. Koud, verschrompeld, niet in staat vetrollen en cellulitis te verbergen. Dat is echte liefde. En ondanks dat dat mij al happy stemde, ben ik de volgende dag naar een gym gegaan en sport ik nu onder intensieve begeleiding.
Ontbijten als een keizer
Ik begin me langzaam sterker te voelen en mijn lichaam steeds meer te vertrouwen. Eten blijft nog steeds mijn volvette slagader naar geluk. Maar een goed begin is het halve werk, daarom is het belangrijk om te ontbijten als een keizer, een goede bouwsteen te leggen voor de rest van de dag, zodat je minder impulsief je keuzes maakt op basis van honger. Want vrouwen die honger hebben... dat is vragen om problemen.