Hoewel de moeder van Chimène van Oosterhout stabiel leek, bleek het tegenovergestelde waar. Ze was terminaal ziek en binnen weken tijd moest Chimène met pijn in haar hart afscheid van haar nemen.
Nog geen drie weken geleden schreef ik in mijn column hier voor Wendy Online, dat ik hoopte dat het beter zou gaan met mama in de toekomst. Nu schrijf ik vol ongeloof deze column, omdat ik 12 juli 2022 afscheid heb moeten nemen van mama hier op aarde. Mama is overleden in nog geen maand tijd. Het ging in plaats van beter, alsmaar slechter. Mijn hoop heeft niet geholpen. Ik geloof het nog niet. Ik type deze letters in een soort apathische toestand in plaats van een euforische, die ik gehoopt had te beleven. De euforie dat mama weer beter zou gaan en beter zou worden. De euforie dat ze misschien wel wat restschade zou hebben, maar weer zou kunnen lopen, praten, eten en drinken. Dat deed ze de laatste dagen voor mijn vertrek namelijk alweer een beetje.
Langzaam vooruit
Ik heb geen idee. Geen idee wat er de afgelopen maand allemaal gebeurd is, geen idee wat de reden hiervan is, geen idee hoe dit nu te verwerken. Het is allemaal nog veel te ongeloofwaardig. Niet te doen. Wat er in de afgelopen weken allemaal gebeurd is, zal ik echt proberen te beschrijven, maar de woorden vallen in het niet bij het gevoel. Nadat mama de vorige keer het ziekenhuis mocht verlaten, en we spreken over eind juni, lag ze het merendeel op bed en ging heel langzaam vooruit. Ze begon zelfs met enkele uren per dag te zitten op de bank heel voorzichtig. Er kwam thuiszorg voor een paar uur per dag en ze kreeg oefeningen, die ze vol overgave probeerde te doen en zo goed mogelijk probeerde te volbrengen. Ze kreeg massages ter stimulatie van de spieren, die ze uiteraard heerlijk vond. Haar kleine vloeibare happen, soepen en dranken voerde ik haar heel langzaam en voorzichtig. De babyvoeding vond ze uiteraard niet te eten, dus maakte ik verse ‘maaltijden’ in de blender, die ze, wederom voorzichtig heel langzaam, zo goed en zo kwaad als het ging naar binnen probeerde te krijgen en houden. Ze sprak een heel klein beetje, een beetje meer zelfs en begreep alles perfect. Ook als de artsen en verzorgers Spaans tegen haar praten. Begreep ze alles en sprak zelfs Spaans terug. Ze maakt ook grapjes over de irritante stem van de thuiszorg verpleegster, en dat ze haar maar lastig vond en zei dat haar man, maar “iemand is die de boel belazert”. Ik dacht dat ze een grapje maakte, maar helaas blijkt het laatste achteraf wel degelijk het geval te zijn. Kortom: we hadden goede moed met zijn allen.
Terminaal ziek
Ik vertrek terug naar Nederland voor de tweede keer in deze maand. Niet met plezier en zelfs met grote tegenzin. Ik voel dat dit nog eens goed fout kan aflopen. Gewoon heel fout zeg maar, laat goed maar weg…. Te fout. Mijn gevoel spreekt boekdelen, helaas, mijn maag ligt continue gedraaid van het rotgevoel en mijn hoofd stopt niet met denken en plannen. Helaas komt mijn voorgevoel uit. Ik houd vanuit Nederland dagelijks contact. Op vrijdag 1 juli bel ik uiteindelijk ‘s avonds op, na de hele middag een steen op die gedraaide maag te hebben liggen. Het voelt slecht. Als ik in Spanje eindelijk een keer telefonisch contact krijg, die vrijdag, krijg ik uiteindelijk te horen dat mama terminaal en stervende is. Ik weet niet wat ik hoor????? Wat???? Ze heeft waarschijnlijk weer een infarct gekregen of zelfs meerdere. Niemand heeft mij gebeld die dag. Hoe kan dit nu? In wat voor wereld leven wij? Hoezo is er niemand die dat even vertelt en doorgeeft hier naar Nederland. Naar haar dochter of zoon??? Ik ben sprakeloos. Voor derde keer boek ik deze maand een (open) ticket naar Malaga en besluit de komende weken daar naartoe te gaan, terwijl ik mij niet eens besefte dat het nog maar 1 week zou gaan duren.
Race tegen de klok
Op maandag 4 juli vertrek ik wederom in alle vroegte en alle stress naar Schiphol. De drukte wordt daar met de week verschrikkelijker en onmogelijker. Ik zie de rijen staan en de moed zinkt mij per direct in de schoenen. Hoe ga ik dit ooit op tijd doen? Het is 4:30 uur in de ochtend en ik moet om 8:00 uur vliegen. Het enige wat ik zie is mensen, rijen en rijen dik, overal waar ik kijk zijn mensen en koffers. Het zal moeten. Ik moet hier doorheen. Gelukkig heb ik alleen handbagage, ben ik ingecheckt en het enige wat ik hoef te doen is achter in de rij aan te sluiten. Dacht ik nog op dat moment. Ik bespaar jullie de details, maar om 8:00 uur ben ik pas bij de security, in plaats van in het vliegtuig. Mijn vliegtuig moet nu vertrekken 8:00 uur dus. Op mijn blote voeten ren ik naar de gate en ik haal op een nippertje mijn vlucht. Ze hebben nog 20 minuten extra gewacht op de vele passagiers die er nog niet waren. Veertien andere medepassagiers kunnen niet zeggen dat zij de vlucht naar Malaga gehaald hebben. Hun bagage wordt van boord gehaald en zij moeten een andere oplossing vinden om naar Malaga te komen. In ieder geval niet met deze vlucht. Ik zit. Verre van gemakkelijk, ik voel dat het geen sprookje gaat worden. Voor de derde keer land ik op het vliegveld van Malaga, haal mijn huurauto op. Dat ging ook deze keer niet zonder slag of stoot. Ik word gewoon belazerd door de autoverhuurmaatschappij, want ze hebben een extra kleine lettertjes clausule ingelast: “full – empty”, dus dan moet ik nog eens extra behoorlijk wat euro’s betalen om de auto met een volle benzinetank in te leveren. Ik schijn het getekend te hebben, totaal geen weet van. Dom voel ik mij nu, maar ik kreeg het getekende contract al doorgestuurd in de email, nadat ik betaald heb. Pas op voor dit soort charlatans… Enfin, lekker belangrijk op dit moment. Nadat ik mijn zegje bij de autoverhuur heb gedaan, hetgeen uiteraard niet geholpen heeft, race naar mama toe, niet wetende dat dit de allerlaatste keer zou zijn.
Laatste weerzien
Voor de allerlaatste keer deze rit door de bergen van Andalusië. Ik kom aan in het huis. Ze ligt er zeer slecht bij. Enorm slecht. Zoals het ernaar uitziet, krijgt ze beroerte op beroerte in haar hoofd en kan haar lichaam niet meer herstellen. Ik zie en voel dat dit inderdaad niet lang meer gaat duren, ondanks dat ik dat wederom hoop. Zo vreemd om je moeder in een paar weken van een bruisende en levendige vrouw te zien veranderen in een bijna levenloos hoopje stervend mens. Ik wist niet wat ik zag. Ze reageerde nauwelijks, ze volgde de gesprekken niet meer, althans niet meer actief. Ze at bijna niet meer en drinken ging heel moeizaam, via een kleine spuit. Ik besluit haar kleinzoon, mijn zoon te bellen, om te zeggen dat hij snel een ticket moet boeken, om omi nog te zien terwijl zij in leven is. Hij spreekt nog even met haar, zij luistert en zegt: “Hij huilt.” Ze heeft ‘beloofd’ om op hem te wachten. Dat heeft ze ook gedaan.
Ook mijn broer bel ik nog op, om voor hem het laatste gesprek met mama te voeren. Dat was afgelopen donderdag 7 juli 2022. Iedere dag daarna gaat het slechter. Ze komt niet meer uit bed en ligt maar in het luchtledige voor zich uit te staren. Ik wil zo graag weten wat ze denkt. Ik wil zo graag voelen wat ze voelt. Ik wil zo graag praten met haar over de dingen die we nog moeten bespreken. De zaken die wij elkaar nog willen meegeven. Ik blijf praten, ik blijf hopen, ik blijf, tegen beter weten in, geloven. Ik vraag haar te wachten op haar kleinzoon. Haar kleinzoon komt op maandag. Precies 1 week later 11 juli 2022. Hij zit nog op haar bed. Hij praat nog met haar. Hij houdt haar hand vast. Hij is bij haar. De volgende dag stopt mama met eten en drinken. Wij voelen dat het niet lang meer gaat duren, niet wetende die ochtend, dat het een paar uur later gebeurd zou zijn.
Laatste adem
Op dinsdag 12 juli 2022, blaast ze haar laatste adem uit. Totaal op. Niet te geloven. Wij beseffen het niet. Haar kleinzoon was net op tijd. Hij heeft haar nog gezien en gesproken. Mama heeft losgelaten en is haar astrale reis begonnen. Papa heeft dat een half jaar geleden gedaan. Zullen ze elkaar tegenkomen in dit universum? Het verdriet is groot. Mijn verdriet is groot. Het verlies is groot. Mijn verlies is groot. Het zal een plek moeten krijgen, maar hoe doe ik dat als ik al bijna geen plek meer heb. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Tot ooit weerziens mama, doe de groeten aan iedereen daarboven die wij hier beneden moeten missen. Dikke kus en liefdesknuffel.
I am text block. Click edit button to change this text. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo.
