In deze column deelt Chimène van Oosterhout haar persoonlijke ervaringen met oktober als borstkankerbewustwordingsmaand. Ze vertelt openhartig over haar jaarlijkse MRI-scan, de impact van deze maand op haar leven en de wereld om haar heen. Ondanks de uitdagingen blijft ze focussen op positiviteit, mindfulness, en de herinneringen aan haar moeder.
Het is de oktobermaand: borstkanker- bewustwordingsmaand. Voor mij persoonlijk een maand waarin ik bewuster in het leven sta en wat dieper en steviger nadenk over de zaken die aan de orde zijn of belangrijk zijn op dit moment in het leven. Het is voor mij ook een maand waarin ik extra met mijn gevoelens worstel. Ik ga namelijk ieder jaar, vanwege mijn voorgeschiedenis met borstkanker, in oktober door de MRI (Magnetic Resonance Imaging) scan.
Dat is een scan die door middel van een magneetveld en radiogolven dwarsdoorsnede foto’s van het lichaam, of een lichaamsdeel, maakt. Het apparaat maakt een hels kabaal en halverwege de scan, althans in mijn geval, krijg je ook nog eens die verschrikkelijke, misselijkmakende contrastvloeistof toegediend. Ik word er in ieder geval kotsmisselijk van. Ach ja, het dient een hoger doel, zullen we maar zeggen. En wat is één keer per jaar op een heel mensenleven? Dat geheel terzijde.
Dit jaar was de uitslag goed en die uitslag hoor ik ook altijd in de oktobermaand. Dus ik heb weer een nieuw levensjaar te pakken. Ja, voor mij is oktober de maand van het begin van het nieuwe jaar, niet 1 januari! Oktober is ook de maand waarin mijn moeder haar verjaardag vierde, al twee jaar is zij niet meer in ons midden, dus dit maakt voor mij deze maand, naast de borstkanker bewustwording, nóg bewuster. Ondertussen lijkt het steeds gekker te worden in de wereld, en mensen steeds onbewuster of komt het juist door het feit dat ik steeds meer overdenk, geen idee? Uiteraard met alle wrede oorlogen, het is niet meer normaal vind ik, maar ook de verkiezingsstrijd in Amerika die voor de deur staat, de politiek die wereldwijd aan het wankelen is, met alle gevolgen van dien, en nog veel meer van deze ellende. Dat lijkt allemaal ver van ons bed plaats te vinden, maar ik heb een idee dat veel mensen steeds brutaler, asocialer en egoïstischer worden.
Zo bemerk ik dat in het dagelijkse leven de normen en waarden totaal aan het vervagen zijn. Ik had, in die week dat ik voor onderzoek door de scan moest, een ronduit onplezierige confrontatie met zo’n achttienjarig verwend blaag, die mij begon te demoniseren. Huh? Hallo? Het ging over een totaal verkeerde conclusie die dit schepsel getrokken had, en zij maakte mij uit voor een hoop vuile str@nt. Gebaseerd op totale onwaarheden. Theoretiseren zonder gefundeerd onderzoek, is in mijn ogen niet geldig. Dus deze actie was ook absoluut waardeloos, zonder enig fundament, maar het mormeltje deed het gewoon alsof zij volledig in haar recht stond.
Na een paar belachelijke whatsapp berichten over en weer, besloot ik in de telefoon te kruipen om telefonisch contact op te nemen. Uiteraard beantwoordde deze kleine achttienjarige diva haar telefoon niet, om wel direct als excuus terug te whatsappen: “Ik lig in bad!”. Pardon? Wel met natte vingers op je telefoon schofterige whatsapp berichtjes naar mij versturen, maar niet opnemen als deze ontvanger je belt. Het moet niet veel gekker worden. Maar dat wordt het dus wel.
Je begrijpt natuurlijk wel dat hier het laatste woord nog niet over gesproken is. Maar goed, dit is maar een klein voorbeeld, van de vele belachelijke situaties die er te benoemen zijn tegenwoordig en die ik meegemaakt heb in de afgelopen periode.
Ik voel om mij heen dat de mensheid totaal ‘crazy’ aan het worden is. Deze mensheid is het aan het verliezen van zichzelf lijkt het wel en ben niet de enige die er zo over denkt, ik hoor het ook overal om mij heen. Of misschien ben ik wel een ouderwets verzuurd wijf aan het worden, dat zou ook kunnen, maar dat schijnt niet het geval te zijn, weet ik uit zeer betrouwbare bron.
Wat grappig is, is dat ik bijna zou gaan denken dat die manier van leven momenteel de nieuwe norm is, maar ook daar ga ik mijzelf niet toe verlagen. Ik wil daar absoluut mijn energie niet aan verspillen, dus is voor mij deze oktobermaand ook een maand geworden van bewust invoelen, ‘mindfull’ in het leven staan en simpel tot tien tellen, wat … tot honderd tellen. Mijn zonden overdenken en anderen bewust laten worden van hun eigen zonden, ofschoon dat laatste dus onbegonnen en ondankbaar werk blijkt te zijn.
Zoals ik helaas af en toe de laatste maanden moet toegeven: ja, ik was keihard en direct, maar dat was ik dan tegen een idioot die totaal niet begrijpt hoe het leven in elkaar zit. En het zou dan ook wel zo makkelijk zijn, dat voordat ik in therapie ga, de idioten om mij heen eerst verdwijnen. Dat zou het leven een stuk makkelijker en eerlijker maken. Ondertussen adem ik in en adem ik uit en vier de schaarse positieve momenten met dierbare familie en vrienden om mij heen en zonder idioten. Ik vier oktober, mijn goede uitslag, de mooie momenten en herinneringen met de juiste mensen, de verjaardag van mijn moeder in dit universum en proosten op een betere wereld.
Hoop doet leven schijnt. OK-tober is ‘ STOP-tober’, in dit geval niet vanwege het roken, maar vanwege de losgeslagen, ontspoorde idioten die onze maatschappij minder gezellig, goed en prettig maken. Laten wij het tij doen keren. Blijf positief…. Doe jij ook mee?
