fbpx

Antoinetta had 20 jaar onverklaarbare klachten en kreeg toen pas de juiste diagnose: ‘Ik had geen depressie, maar een tumor’

Antoinetta Schutrups (49) liep twintig jaar lang rond met onverklaarbare klachten. Ze ging regelmatig met haar klachten naar de huisarts en keer op keer werd haar verteld dat het probleem psychisch was. Ze zou teveel stress hebben en een depressie. Toen ze na twintig jaar bij een andere huisarts terecht kwam werd ze eindelijk serieus genomen. Al snel bleek dat haar klachten helemaal niet van een depressie kwamen, maar van een prolactinoom; een tumor in de hypofyse.

‘Je komt niet altijd met goede hulpverleners in aanraking. Als ik naar alles wat de hulpverlening mij heeft verteld had geluisterd had ik mijn dochter niet gehad en was ik van mijn man gescheiden. Ze vertelden me ook dat ik moest stoppen met mijn scriptie, maar ik heb het wel gewoon gehaald. Als ik had geluisterd had ik niks meer gehad. Ik heb heel veel hulpverleners gezien, maar er waren er uiteindelijk maar twee waar ik daadwerkelijk iets aan heb gehad. Voor mijn man had het niet langer moeten duren. Hij heeft ons gezin echt draaiende moeten houden. Het was voor hem een erg zware periode. Ik schaamde me dood, het voelde alsof ik had gefaald. Ik vond het heel erg dat alles op mijn man aankwam. In die tijd heb ik ook bijna geen vrienden gehad. Ik wilde niemand op bezoek hebben, want dan zouden ze zien hoe het er bij mij thuis aan toe ging. Ik ben me steeds meer gaan terugtrekken en ik ben mezelf helemaal kwijtgeraakt.’

Symptomen

‘Het is heel lastig om te zeggen vanaf wanneer de symptomen begonnen zijn. Het is allemaal erg geleidelijk gegaan. Bepaalde klachten had ik al een tijd. Zo heb ik bijvoorbeeld nooit libido gehad. Ik wist alleen niet dat het gek was dat ik dat niet had, ik dacht namelijk dat vrouwen dat sowieso niet hadden. Ook was ik als puber wat somber, maar ik dacht dat dat gewoon bij de puberteit hoorde. Na de geboorte van mijn dochter kreeg ik lichamelijke klachten en werd ik steeds vermoeider. Ook kreeg ik een erg kort lontje, wat ik vroeger nooit had. Ik herkende mezelf niet meer. Telkens dacht ik dat het wel over zou gaan, maar het werd eigenlijk alleen maar erger. Ik begon steeds meer aan te komen. Dat vond ik gek, want ik heb nooit overgewicht gehad. Ik probeerde alles om af te vallen, maar ik kwam juist alleen maar aan. Voor mijn gevoel klopte het van geen kanten. Ik kon me niet concentreren en kon niet goed tegen prikkels. Ik had toen wel door dat er iets niet klopte. Vanaf dat moment ben ik actief gaan zoeken naar wat het zou kunnen zijn.’

Diagnose

‘Ik ben regelmatig naar de dokter geweest. Mijn huisarts dacht eerst aan problemen met de schildklier of Pfeiffer, maar dat was het niet. Omdat ze het niet medisch konden verklaren vond de huisarts dat het in mijn hoofd zat. Hij probeerde mijn klachten al snel op stress af te schuiven. Mijn klachten werden alleen maar erger en ik had niet het idee dat ze door stress werden veroorzaakt. Ik was namelijk al minder gaan werken. Later kreeg ik ook pijn in mijn benen, armen en heupen en daarom ben ik steeds meer gaan klagen bij de huisarts. Ook had ik ’s nachts opeens last van een paniekaanval. Ik had echt het gevoel dat er meer aan de hand was dan stress. Ik kon mijn klachten niet verklaren. Mijn huisarts stuurde me naar een psycholoog, omdat hij dacht dat mijn klachten psychisch waren. Hij dacht dat ik een depressie had. Op een gegeven moment werd ik niet meer ongesteld en ook dat werd op stress afgeschoven. Ik dacht: Waar heb ik dan stress van? Bij de psycholoog heb ik mijn hele jeugd uitgeplozen en ik had de psycholoog voor mijn gevoel niks meer te vertellen. Nog steeds had ik niet het idee dat ik een depressie had.’

Depressie

‘Ik had het gevoel dat ik niet serieus werd genomen door mijn huisarts en er werd niet goed naar mij geluisterd. Dit was heel frustrerend voor mij. Ik had het idee dat er fysiek iets mis met me was, niet mentaal. Het was heel vermoeiend om me telkens te moeten verdedigen bij de huisarts. Ik denk dat ik geen depressie had toen ik er kwam, maar dat ik er wel met een ben weggegaan. Het hele proces heeft ervoor gezorgd dat ik met heel ongelukkig ben gaan voelen. Ik wilde geen antidepressiva slikken, omdat ik er niet echt in geloofde. Ik wilde het op eigen kracht kunnen en niet de pillen het werk laten doen. Omdat ik geen antidepressiva wilde nemen, weigerde de GGZ een behandeling. Ik liep continu tegen dichte deuren aan. Daar werd ik ontzettend moedeloos van en daar ben ik uiteindelijk ook depressief van geworden. Uiteindelijk ben ik wel aan medicijnen gegaan, maar ik knapte er niet van op. Ik was toen bezig met het schrijven van mijn scriptie en die wilde ik graag halen. Iedereen vertelde me dat ik depressief was en ook mijn man begon te denken dat het tussen mijn oren zat. Toen dacht ik: als de hele wereld het roept moet ik niet zo eigenwijs zijn. Ik ben toen aan de antidepressiva gegaan, want ik wilde er alles aan doen om mijn scriptie te halen. Ik ben er vrij snel weer mee gestopt, want ik voelde me er alleen maar slechter door. Ik trok steeds meer in mijn holletje. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik gewoon niet meer naar de huisarts durfde. Dat was echt verschrikkelijk. Ik had het gevoel dat ik er niet meer mocht zijn. Ik stond langs de kant van de snelweg en dacht: ik wil er best uitstappen. Maar ik snapte niet waarom. Waarom voelde ik me zo? Ik voelde me zo minderwaardig. Mijn familie zag me als lui, maar ik zag het overzicht niet en ik was te moe. Ik deed het minimale. Het was al een ramp om mezelf elke ochtend uit bed te hijsen. Ik deed zo mijn best, maar alles kostte zoveel moeite. Dat begrepen mensen niet. Je wordt een soort schim.’

foto hdjz Antoinetta had 20 jaar onverklaarbare klachten en kreeg toen pas de juiste diagnose: ‘Ik had geen depressie, maar een tumor’

Antoinetta tijdens deze periode.

Andere huisarts

‘Het ging alleen maar slechter en slechter met me, totdat ik op een dag een blaasontsteking had. Dit was het keerpunt voor mij. Ik ging toen met mijn blaasontsteking naar de huisarts, maar daar gaf een test niks aan. De huisarts probeerde ook mijn blaasontsteking te verklaren door stress. Hij zei dat ik teveel werkte en dat ik moest accepteren dat ik niet zoveel aankon. Drie dagen later ben ik weer teruggegaan, omdat ik zeker wist dat ik een blaasontsteking had. Ik vroeg of de huisarts niet een andere test kon doen. Dat kon hij wel, maar daar zag hij het nut niet van in. Ik heb hem toen huilend gesmeekt om die test. Uiteindelijk heeft hij de andere test gedaan en toen bleek dat ik een fikse blaasontsteking had. Dit was voor mij echt de druppel en ik ben toen weggegaan bij die huisarts. Ik ben naar een andere huisarts gegaan en die nam mij gelukkig wel serieus. Hij wilde graag met mij kijken naar wat er aan de hand was. Het was zo fijn om eindelijk geloofd te worden.’

Prolactinoom

‘Uiteindelijk was het een stagiair die tegen mij zei dat het gek was dat ik zo lang niet ongesteld was geweest. Die stagiair heeft me toen naar de gynaecoloog gestuurd en zij wist al vrij snel wat ik had. Ik had een prolactinoom, dat is een tumor in de hypofyse in de hersenen. Al mijn klachten van de jaren ervoor bleken door die prolactinoom te zijn veroorzaakt. Ik kreeg daar toen medicatie voor. Vanaf dat moment is mijn leven compleet veranderd. Ik begon flink af te vallen, mijn hoofd voelde helderder en ik kreeg voor het eerst in mijn leven zin in seks. Mijn gewrichtspijnen verdwenen en ik voelde me veel beter. Ik zou eigenlijk geopereerd worden aan de tumor in mijn hoofd, maar dat gaat niet meer gebeuren. De tumor is namelijk uit zichzelf gaan krimpen en de artsen gaan niet onnodig snijden. In december hoor ik hoe het verder gaat met de tumor.

Toen ik na al die jaren de juiste diagnose en medicatie kreeg kon ik me eindelijk weer gelukkig voelen. Ik hoefde me niet meer te verstoppen. Eerder schaamde ik me heel erg, ook voor hoe ik eruit zag. Mijn lichaam was zo opgeblazen en ik werd steeds slonziger. Toen ik de diagnose kreeg wist ik dat het niet aan mij lag. Ik was niet lui en ik kon er niets aan doen dat ik er zo uitzag. Ik heb mezelf weer teruggevonden en mijn leven is zoveel leuker geworden. Ik weet nog goed het moment dat ik voor het eerst weer de slappe lach kreeg. Dit was een heel emotioneel moment voor mijn vader, want hij had me in jaren niet meer zo zien lachen. Ik had energie voor tien en ik kreeg van anderen te horen dat mijn ogen eindelijk weer straalden. Jarenlang mocht ik van mezelf geen taart eten of iets anders lekkers, omdat ik me schaamde dat ik zoveel was aangekomen. Nu geniet ik van een stukje taart. Ervan aankomen doe ik niet meer. Ik voel me op alle gebieden beter.’

Overklaarbare klachten

‘Ik heb ook meegewerkt aan het boek Ik ben geen man van Mirjam Kaijer. Het boek gaat over onverklaarbare klachten bij vrouwen. Er zijn helaas heel veel andere vrouwen die, net als ik, rondlopen met onverklaarbare klachten en daardoor een verkeerde diagnose krijgen. Ik vind het heel belangrijk dat dit verandert. Ik ben destijds niet serieus genomen door mijn huisarts. Dat gun ik niemand en daarom wil ik graag dat de mentaliteit veranderd wordt. Vrouwen worden vaak gezien als zeurpieten. Ik wil dat iedereen als een mens wordt behandeld. Er is een petitie gestart om meer onderzoek naar onverklaarbare klachten van vrouwen te doen. Het wordt tijd dat het vrouwelijk lichaam beter wordt onderzocht. Wij vrouwen moeten serieuzer genomen worden. We reageren anders op bepaalde medicijnen en ziekten kunnen zich anders uiten bij ons. Daardoor worden we vaak de GGZ ingegooid, terwijl dat niet altijd nodig is. Ik vind het ergens wel grappig dat er altijd tegen mij is gezegd dat het tussen mijn oren zat en dat het probleem, de tumor, uiteindelijk letterlijk tussen mijn oren zat.’

Klik hier voor de link naar de petitie.

Lees ook deze levensechte verhalen:

Neem een abonnement op de Wendy-specials

4 x WENDY-special

 + Cadeaupakket van Salt of the Earth t.w.v. €29,45

Nu voor €17,50

Bij een jaarabonnement op de WENDY-specials (vier nummers per jaar) ontvang je nu een heerlijk cadeaupakket van Salt of the Earth gratis. Salt of the Earth maakt milieuvriendelijke en natuurlijke huidverzorgingsproducten en is dé nummer 1 op het gebied van natuurlijke deodorant. 100% natuurlijk en samengesteld op basis van minerale zouten, magnesium en Aloë Vera. Het pakket bestaat uit een roaming hand was, natural roll-on deodorant, natural spray deodorant en een natural deodorant stick.

Website pomotie x samenwerking Wadse en Mathilde leven een zelfvoorzienend bestaan in het midden van Frankrijk: 'We drinken water uit onze eigen bron'



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF