fbpx

Kelly Beckers (22): ‘Ik heb inmiddels al vijf jaar lang niet meer gegeten’

Al bijna vijf jaar geen hap meer kunnen eten… Zo leeft Kelly Beckers, 22 jaar uit Breda. ‘Ik heb door de ziekte CIIP (voluit: Chronische Idiopathische Intestinale Pseudo-obstructie, een bewegingsstoornis van het maag-darmkanaal door een onbekende oorzaak) leef ik noodgedwongen met twee stoma’s en een lijn in mijn slagader die mij van voedingsstoffen voorziet. Afgelopen jaar heb ik bij Wendy van Dijk meegedaan aan het programma ‘This time next year’. Ook wil ik graag laten zien aan mensen dat ik ondanks mijn ziekte toch zoveel mogelijk uit het leven probeer te halen.’

CIIP

Door mijn ziekte is mijn spijsverteringsstelsel kapot gegaan. Mijn dikke en dunne darm kunnen geen voedsel verdragen en mijn maag kan geen sappen verwerken. Urine en ontlasting moeten worden opgevangen in twee stoma’s, een zogeheten maaghevel voert via mijn buik het gal uit mijn maag af. Eten kan ik niet, zelfs sondevoeding kan mijn lichaam niet aan. Door mijn ziekte werkt mij gehele spijsverteringstelsel niet meer en ben ik afhankelijk van parenterale voeding geworden.’s Avonds koppel ik daarom een slangetje met voedingsstoffen aan op mijn slagader, een lijn die op drie millimeter van mijn hart stopt. Het is elke keer weer een risico als ik dat slangetje moet aansluiten, want een minuscule bacterie uit de lucht kan voor mij al een bloedvergiftiging betekenen en dit kan mij fataal worden. Over mijn ervaringen en mijn ziekte houd ik een blog bij. Ik wil namelijk het taboe doorbreken. Want ik ben trots op mijn twee stoma’s, op mijn buik en mijn voeding, zonder dat had ik nu nooit mijn verhaal kunnen doen. Ik mag blij zijn dat ik er nog ben.

Leven met beperkingen

Helaas heeft mijn ziekte veel invloed op mijn dagelijks leven. Ik kan niet meer zoals ieder ander studeren of werken. Soms heb ik dagen dat ik heel de dag op bed moet liggen omdat ik erg uitgeput ben. Ook lig ik door mijn ziekte vaak in het ziekenhuis. Gelukkig heb ik sinds kort een vriend die mij overal bij probeert te ondersteunen. Het beperkt mij ook omdat ik bepaalde dingen niet kan doen vanwege mijn energieniveau of dat ik dat lichamelijk echt niet aankan. Soms baal ik er wel erg van dat ik niet zoals mijn vriendinnen vaak kan gaan stappen en leuke dingen kan gaan doen. Ik moet dit soort dingen vaak ver van te voren plannen en ik heb zelfs dan nog dat ik soms op het laatste moment af moet zeggen. Helemaal  omdat ik nu afhankelijk ben geworden van een rolstoel en we dus niet zomaar ergens naartoe kunnen als het wél goed gaat.

Kelly in het ziekenhuis

Een levensbedreigende situatie

Ik heb meerdere keren op de intensive care gelegen omdat het zo slecht met mij ging. Drie maal daarvan ging het zo slecht met mij dat tegen mijn familie werd verteld dat de kans bestaat dat ik de morgen niet zou halen. Eenmaal had ik een bloedvergiftiging en wilde mijn koorts maar niet zakken op de antibiotica. De infectie die ik had zat op mijn voedingslijn. Maar aan het einde van mijn voedingslijn net voor mijn hart zat ook een bloedprop (trombose). Hierdoor moesten de artsen kiezen uit twee kwaden. Halen we de voedingslijn eruit met het risico dat de bloedprop doorschiet zodat de koorts wel zakt, of laten we de lijn zitten met het risico dat de koorts blijft stijgen. Uiteindelijk hebben ze er voor gekozen om mijn lijn eruit te halen. Gelukkig is dit goed afgelopen omdat de bloedprop aan de lijn bleef vastzitten. Dit is voor mij en mijn familie een zeer angstig moment geweest.

This time next year

Ik heb meegedaan aan het programma ’This time next year’. Mijn doel was om een deel van mijn bucketlist in het jaar af te werken. De reden dat ik een bucketlist heb is omdat ik met mijn ziekte de kans bestaat dat ik snel kom te overlijden. Mijn doelen waren: Parachute springen, trouwjurk passen en het noorderlicht zien. Twee van deze doelen zijn mij gelukt. Helaas heb ik doordat ik in dat jaar erg achteruit was gegaan het parachute springen niet kunnen doen. Omdat de artsen dit onverantwoordelijk vonden voor mij.

Wel was het trouwjurk passen bij de Mary Borsato (moeder Marco Borsato) heel bijzonder. Ook was de reis naar IJsland met mijn zus om het noorderlicht te zien heel speciaal. Tijdens het programma is mijn vader ook overleden en dat maakte het trouwjurk passen wat ik met hem onder andere gedaan heb nog specialer. En ik ben heel blij dat ik deze mooie momenten nog heb mee kunnen maken.

Kelly past bruidsjurken met haar vader

Afhankelijk

Toch is na mijn deelname aan ‘this time next year’ ben ik wel erg achteruit gegaan. Tijdens mijn deelname aan het programma was ik nog niet afhankelijk van een rolstoel. In het begin had ik het erg moeilijk mee om te accepteren dat ik er nu ook echt afhankelijk van ben geworden. Inmiddels ben ik er juist blij mee, want hierdoor hoef ik niet meer alleen op bed te liggen. Het is wel lastig omdat mijn rolstoel niet in een gewone auto vervoerd kan worden.

Positief in het leven

Toch blijf ik positief omdat ik het leven veel meer ben gaan waarderen door alles wat ik heb meegemaakt. Hele simpele dingen die ik vroeger heel gewoon vond, neem ik nu niet meer voor lief. Toen bijvoorbeeld mijn 4-jarige neefje mijn naam voor het eerst zei. Dat ik dat nog mag mee maken, denk ik dan. Voor hetzelfde geld was ik er namelijk al niet meer geweest. Ik kan heel erg goed relativeren. Ik denk vaak bij dingen: ja, het is balen dat ik zo ziek ben, maar doordat ik er nu nog ben maak ik nog wel heel erg veel mooie dingen mee. Ik woon nu samen met mijn vriend met een aparte steriele ruimte voor mijn voeding en met hulp van KNGF- hond Lyfke. Ik kan zo genieten van de kleine momenten.

Kelly met haar hulphond

Aangepaste bus

Ik hoop dat het lukt om een mooie aangepaste bus te kunnen verwezenlijken zodat ik niet meer afhankelijk ben van anderen of van een ambulance. Een bus die helemaal word aangepast op de manier waarop ik het nodig heb en waar ik de komende 20 jaar mee rond kan rijden. Na onderzoek te hebben gedaan naar de kosten hiervan, ben ik geschrokken. De kosten voor een, op mij afgestemde bus, zijn heel groot. Te groot voor mij alleen. Door mijn ziekte ben ik niet meer instaat om in een gewone auto van A naar B te gaan met de rolstoel. Ik ben in deze totaal afhankelijk van anderen. Even spontaan naar een verjaardag, familie, vrienden en de handbal gaan zit er voor mij al een hele tijd niet meer in. Met de donaties  zal ik eindelijk een stukje van mijn vrijheid terugkrijgen.  Ik hoop dat ik nog heel erg lang hier mag zijn maar wil alle tijd die ik nog heb, zoveel mogelijk kunnen genieten.

Doneren

Mensen kunnen via de link: Doneeractie.nl en dan zoeken naar Kelly Beckers. Op deze site staat duidelijk uitgelegd hoe het werkt en hoe je precies kunt doneren. Ik ben iedereen echt heel erg dankbaar voor alle hulp en voor iedere donatie.

Heb jij ook een mooie powerstory? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar online@wendymultimedia.nl.



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF