Elke twee weken schrijft Giel Beelen voor wendyonline.nl over zijn spirituele zoektocht. Dit keer gaat Giel in op een uitnodiging om mee te doen aan een digitale detox en paarden retraite. Het maakt indruk op hem hoe gevoelig paarden zijn.

En toen floepte er een mailtje in m’n inbox van Dokter Juriaan. Grappig want hij stond al op m’n wishlist om een keer uit te nodigen voor m’n podcast; van verschillende kanten was ik al over hem getipt. Wat zou hij dan van me moeten? Het was een uitnodiging voor een driedaagse digitale detox en paarden retraite. Eerte reactie in mijn hoofd was dat ik daar helaas geen tijd voor had. In between jobs is het lastig om vakantie te nemen en ik heb sowieso elke werkdag uitzending en elke maandagavond KUKURU opname.

Ik sleepte hem naar het mapje ‘nog behandelen’. Zo’n mapje waar wel meer mailtjes in staan waar ik niet altijd meer op terug kom of vaak als de datum al verlopen is en ik nog even netjes bedank voor de uitnodiging. Toch popte het die avond tijdens een korte meditatie sessie weer even in mijn hoofd. Ik moest denken aan die grappige uitspraak. Iemand die zegt dat ie geen tijd heeft om 1 keer per dag te mediteren moet het 2 keer per dag doen.

Onbereikbaar

En dus deed ik een reply naar Juriaan dat ik ging kijken of het me zou lukken om vrij te krijgen. Dat laatste bleek nog knap lastig. ‘We willen je het liefst zo lang mogelijk nog op de zender hebben’ mailde een baasje van Radio Veronica ‘tenzij het van levensbelang is natuurlijk’.  Nu had ik echt mijn zinnen erop gezet dus antwoordde ik: ‘Ja dat is het zeker.’  En was ik op zondagochtend vroeg ineens heel veel vrienden en familie aan het mailen. Ik zou tot en met dinsdag onbereikbaar zijn maar mocht er toch iets zijn dan was er een nummer waar ze me op konden bellen. Hoe meer mensen ik datzelfde mailtje aan het sturen was hoe sneuer ik het eigenlijk vond. Wie was ik nou eigenlijk om te denken dat ik onbereikbaar was?

Eigenlijk was de digitale detox toen al begonnen. En zo stapte ik in mijn ijzeren paard naar Soest. Eigenlijk al met een heel trots gevoel dat ik tijd voor mezelf had vrij gemaakt. Er was een korte kennismaking met de rest van de kleine groep en Juriaan. Die had ik de week ervoor al ontmoet tijdens een intake kennismakings gesprek bij hem thuis en dat was al gelijk veelbelovend. Hij leerde me hoe iets niet willen of juist iets te graag willen in beide gevallen ook letterlijk een verkramping oplevert. Moeilijk om hier uit te leggen maar intens om te voelen. Sta er ‘gewoon’ open en neutraal in. En al het gevoel dat mag er zijn. Dat is wel de basis van alles wat hij geleerd heeft. Elk gevoel, ook de zogenaamd negatieve, zijn er met de beste bedoelingen. Dus druk die niet weg maar onderzoek ze. Wat voel ik nu en wat doet het met me? Hoe meer vragen je stelt hoe duidelijker het allemaal wordt. Problemen verdampen letterlijk en van fijne sterke gevoelens word je meer bewust. Luister hiervoor vooral het intense gesprek dat ik daarna met hem heb opgenomen terug op Kukuru. Of lees het in zijn eigen boek Van klacht naar kans.

Gevoelige dieren

Los van de sessies die we met hem en elkaar hadden gingen we dus ook aan de slag met paarden. Voor de liefhebbers en ervaringsdeskundigen zal dit geen nieuws zijn maar voor de leken zoals ik: wow wat zijn dat een bijzondere gevoelige wezens. Liegen tegen paarden of zelfs een beetje doen alsof is er niet bij. Een paard voelt 100% aan hoe het echt is, dus ook als je niet eerlijk bent tegen jezelf (en zeg eens eerlijk, dat zijn we eigenlijk best vaak). Een paard voelt en merkt dat gelijk.  En dus krijg je hem dan niet mee aan een touw als je trekt of stopt ie ineens met lopen. Een paard wil net als iedereen gewoon duidelijkheid. Dus als je erop zit dan is het niet alleen de teugels in handen houden maar elke spier en vezel in je lijf moet uitstralen wat je wilt.

Ik vond het in het begin nog wel moeilijk om van die schopjes te geven of met zo’n zweepje een tikje te geven maar daar moet je overheen.Je vind het zelf als mens ook fijn om aan de hand te worden meegenomen. Vol overgave storte ik me in de connectie met mezelf en het paard en wat die mensen van de manege ook niet verwacht hadden was dat ik de laatste dag vol in galop ging en zelfs sprong over wat balken. Wat was dat gaaf zeg. En tuurlijk was ik af en toe bang. Maar dan deed ik niet of ik niet bang was, maar omarmde dat gevoel. Ik ging er helemaal in en dan verdampte het zo.

De telefoon heb ik niet gemist. Het gaf me (in combinatie met de gesprekken, de natuur en het paardrijden) heel veel ruimte in m’n hoofd. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik de eerste dagen het echt weer voelde als een apparaat dat ik gebruik. Maar inmiddels is het helaas al weer een verlengstuk van m’n leven.

Ook kleine stapjes vooruit zijn het begin van een reis.