Elke twee weken blogt Minou Hexspoor voor wendyonline.nl over haar bijzondere leven in Libanon, waar ze sinds twaalf jaar woont. Vandaag vertelt ze wat de vriendschappen die ze daar heeft met haar Nederlandse vriendinnen voor haar betekenen.
Schrijven over de vriendschap met mijn Nederlandse vriendinnen in Libanon bleek wat ingewikkelder dan ik in eerste instantie dacht. Ik had wat leuke ideeën en wat bijzondere herinneringen bij elkaar geraapt en ik dacht dat als ik dat aan elkaar zou breien, er wel een leuk stukje uit zou rollen. Maar dat gebeurde niet. Terwijl ik achter mijn computer zat en met liefde dacht aan mijn fantastische Nederlandse vriendinnen en de bijzondere momenten die we samen hebben meegemaakt hier in Libanon, kwam het niet tot het geheel dat ik voor ogen had. Ik besloot het naast me neer te leggen en er met een frisse blik een ander moment op terug te komen.
‘Ik weet niet precies waarom, maar ik worstel er best mee om een stukje over vriendschap te schrijven.’ Het was twee dagen later en ik lag met een goede vriendin aan het strand, voor het eerst na de lange corona quarantaine. Tijdens het gesprek dat volgde realiseerde ik me al gauw dat het probleem zat in de discrepantie tussen de luchtigheid die ik het stukje wilde geven, en de diepte die vriendschap tegelijkertijd omvat. Natuurlijk kan ik iets schrijven over de pieken en dalen die we samen hebben meegemaakt, welk verlies en verdriet we samen gedeeld hebben, hoe we op de meest feestelijke gala’s gedanst hebben, hoe heerlijk het is om in de tuin bij bij te kletsen en hoeveel flessen wijn we er door kunnen jassen in een avond. En natuurlijk zijn al die bijzondere, moeilijke en vrolijke momenten de kern van hoe we samen als vriendinnen gegroeid zijn. Maar een simpele opsomming daarvan had iedereen kunnen schrijven.
Een Plek Op Deze Aardbol
De diepere vraag die er echter achter lag, was een reflectie op mezelf en mijn relatie met vriendschap, en een reflectie op deze bijzondere vrouwen die inmiddels al jaren in mijn leven zijn. Als je de definitie van vriendschap opzoekt, dan is het ongeveer zoiets als: een persoonlijke band tussen mensen die elkaar leuk vinden en elkaar vertrouwen. Tja, natuurlijk. Tot die conclusie kunnen we allemaal wel komen denk ik. Maar ik kwam al snel tot de gedachte dat dat de lading niet dekte en dat een reflectie op vriendschap heel direct te maken had met andere zaken, zoals bijvoorbeeld, jezelf durven en mogen zijn.
Terugkijkend op mijn eigen reis door mijn eenenveertig jaar en de rol van vriendschap daarin, realiseerde ik me dat ik eigenlijk best wel een einzelgänger ben. Niet echt bewust, vooral ook niet eenzaam, maar gewoon comfortabel, op mezelf en met mezelf. Ik ga ervan uit dat er wel een verband ligt met het verleden: ik was altijd een beetje anders, werd gepest op school en ben tijdens mijn tienerjaren tot op het bot misbruikt door mensen waarvan ik dacht dat ze mijn vrienden waren. Er zijn veel momenten geweest in mijn leven waarop ik voelde dat ik er alleen voor stond op de meest moeilijke momenten. Daardoor ben ik enorm sterk geworden en heb ik geleerd dat ik op mezelf kan en mag vertrouwen. Ik zie mezelf als bestendig, onafhankelijk, en een echte dromen-waarmaker met een never-ending positieve inborst. Maar ook iemand met een constante innerlijke dialoog: Wie ben ik eigenlijk echt, en mag ik er zijn? Want al ben ik goed gebekt met een gezonde dosis moed en een diepe compassie voor mijn medemens, ondertussen ben ik ook maar gewoon een meisje op zoek naar haar plek op deze aardbol.
Nederlandse vriendinnen
Aarzelend stond ik voor de deur van waarachter luidruchtige, Nederlandse vrouwenstemmen klonken. Ik was inmiddels een aantal weken daarvoor verhuisd naar Libanon, het land waar mijn man vandaan komt (lees hier meer over dat bijzondere avontuur!), en via de Nederlandse ambassade kwam ik terecht op deze Nederlandse koffieochtend. Ik had me de dagen eraan voorafgaand al honderd keer bedacht. Koffieochtend? Was dat iets voor mij? Zou het wel klikken tussen deze onbekende dames en mij? Uiteindelijk besloot ik dat ik verder niet veel te verliezen had dus tja, waarom niet. Ik belde aan.
Binnen was het een drukke aangelegenheid van vrouwen die in verschillende hoeken van het huis samen zaten te kletsen met koffie en taart, en me vrolijk welkom heetten: een gezellig, typisch Nederlands tafereel. Ik vond een lege stoel op het drukke balkon en ging geruisloos zitten met mijn kopje koffie in m’n hand. Recht voor me zat een groepje vrouwen dicht bij elkaar te luisteren naar een van hen. Ze vertelde emotioneel over hoe ze verwikkeld was in wat klonk als een oorlog met haar ex-man over haar zoon, die ze inmiddels al maanden niet meer gezien had nadat hij gekidnapt was door de betreffende ex. Het klonk als een film: corruptie, wasta (dingen gedaan kunnen krijgen door het hebben van de juiste connecties, of niet), verscheurde kinderlevens, diep getroffen moederharten en verdriet. Ik voelde me een stille indringer binnen dit intieme en persoonlijke moment. Maar ik zag ook iets anders: support, saamhorigheid en vriendschap onder deze groep Nederlandse vriendinnen die hier bij elkaar zat; iets waar ik vaak naar verlangd had. Misschien had dat stukje in mij dat zo onafhankelijk en comfortabel was met zichzelf ook nog een andere functie: veiligheid.
En ja, dan komt hier eigenlijk het stukje dat ik in eerste instantie wilde schrijven: alle bijzondere momenten, alle tranen en alle vreugde die we met elkaar gedeeld hebben. Alle gekke en uitbundige ervaringen, en de situaties die we in stilte samen doorleefden. Maar misschien behoeven die geen uitleg want ze zijn universeel voor vriendschap: hier, in Nederland of waar dan ook ter wereld. Dat hoef ik niemand uit te leggen.
Gemeenschappelijke Deler
Als we elkaar in Nederland willekeurig tegen waren gekomen, waren we wellicht nooit uitgegroeid tot de hechte groep die we nu zijn. Terugkijkend op de twaalf jaar die ik inmiddels in Libanon ben, realiseer ik me hoe diep de impact op mijn leven is van deze groep Nederlandse vriendinnen. Een groep vrouwen met allemaal hun eigen achtergrond: oorlogs-correspondentie, fashion, big business, small business, verpleging, humanitaire hulpverlening, diplomatie, catering, avontuur, you name it. De meesten van ons zijn voor de liefde naar Libanon verhuisd, of ervoor gebleven. Veel van onze kinderen zijn hier geboren en opgegroeid en een heel aantal daarvan is inmiddels vertrokken om te studeren in het buitenland of om op zoek te gaan naar betere mogelijkheden dan het getergde Libanon hen te bieden heeft. We hebben ze samen groot zien worden en zien vertrekken. Het zijn deze gemeenschappelijke delers en de herkenning die we onder elkaar als Nederlanders vonden in een ver land, die ons bij elkaar brachten.
Ik pakte een glas champagne van het tafeltje op het dek van de boot.
‘Cheers ladies! Op Vriendschap!’ We klonken onze glazen terwijl de jacht ons de haven van Beiroet uit, de glinsterende Middellandse Zee op loodste. De golven gleden zachtjes onder ons door, terwijl onze vrolijke vrouwenstemmen de overhand namen. Als we een ding heel goed samen kunnen, dan is het wel het vieren van onze vriendschap.
‘Wat ben ik blij dat ik jullie vandaag gezien heb! Ik heb echt een lastige dag gehad!’ We keken haar allemaal begripvol aan. Libanon staat op instorten, en al hebben we het binnen onze vriendenclub in meer en mindere mate bij verre na zo slecht niet als heel veel anderen in Libanon, moeilijke beslissingen zijn aan de orde van de dag. Haar eigen bedrijf, zorgvuldig en met liefde opgebouwd, stond al enorm onder druk sinds de broodnodige revolutie hier uitbrak in oktober 2019, maar met corona erbovenop vraagt ze zich nu af of het tijd is om de deuren dan toch echt te sluiten. We schenken nog maar een glaasje in terwijl de zon in de verte langzaam naar de horizon zakt, en we onszelf voorzichtig afvragen wat er allemaal nog komen gaat.
De Kracht van Verbinding
De jaren van vriendschap die we inmiddels delen, werden een waardevol onderdeel van mijn leven terwijl ik deze bijzondere vrouwen beter en beter leerde kennen, en zij mij. Het werd een reis van steeds meer mezelf durven zijn, van vertrouwen en acceptatie. Een reis van plezier, en support no matter what, maar vooral een van belonging. In een land ver weg, waar we allemaal ons leven opgebouwd hebben, waar we ons met passie en complexiteit verbonden hebben aan een nieuwe realiteit, is het toch ook de kracht van de verbinding die van Libanon een thuis maakt.
Minou woont en werkt sinds 12 jaar in Beirut, Libanon met haar Libanese man. Haar zoon studeert in Nederland. Ze reisde de hele wereld over en toert regelmatig samen met haar man in hun motorhome door de VS. Minou runt haar eigen bedrijf als gecertificeerd coach en werkt met mensen over de hele wereld die worstelen met stress, work-life balance en burnout. Kernwoorden: support, zelf-ontwikkeling, de kracht van toegepaste verbeelding, genieten, de maakbaarheid van het leven in eigen hand nemen en jezelf durven zijn. Kijk ook op haar site.
Volg ook haar leuke Instagramaccount
Lees ook deze blogs van Minou:
Minou viert Carnaval, moederdag en een dagje strand in haar woonkamer
