fbpx

Zonder jou. Graciella verloor haar zoontje een maand na de geboorte: ‘Het belangrijkste in mijn leven werd van me afgenomen’

In de serie zonder jou vertellen mensen over het verlies van een geliefde of familielid. Graciella (30) en haar man Jordy (30) verloren twee jaar geleden hun zoontje Jaiden, een maand na de bevalling. Jaiden had het zeldzame NKX 2.1 gen.

‘In ons huis hebben we een dressoir speciaal ingericht als herdenkingshoekje voor Jaiden. Dat is echt zijn plekje. Daar staan verschillende dingen die ons aan hem doen denken, zoals een hangertje met de tekst: because Jaiden is in heaven, there is a little bit of heaven in our home. Zijn urn, in de vorm van een blauwe beer, met een blauw hartje staat er. Ook staat er een fotolijstje met de afdruk van zijn hand erin gegraveerd. In het ziekenhuis heeft hij een knuffelkonijn gekregen en als je aan de staart daarvan trekt, klinkt het liedje ‘Somewhere over the rainbow’. Dat liedje werd ook gedraaid in zijn kamer en daardoor heeft de regenboog een speciale betekenis voor mij. Als ik een regenboog zie, dan weet ik dat Jaiden bij ons is. Al deze spullen zijn heel belangrijk voor ons en doen ons denken aan Jaiden. Op deze manier is hij altijd bij ons thuis.’

Bevalling

‘De bevalling verliep heel fijn. Het ging heel voorspoedig en pijnloos. Ik was heel blij toen ik dat achter de rug had, omdat ik dacht dat we dan het ergste hadden gehad. Ik kreeg Jaiden in mijn armen en hij zag er wat bleekjes uit. De verpleegkundigen zeiden dat dat wel vaker voorkwam en wel bij zou trekken, dus daar gingen we ook vanuit. De eerste paar uur na de bevalling leek alles goed te gaan met Jaiden, maar in de middag begon hij opeens te spugen. Dat vond ik heel raar. De verpleegkundige zei dat hij er nog steeds zo bleek uitzag en haalde de kinderarts erbij. De kinderarts vroeg of ze hem mee mocht nemen. Natuurlijk mocht dat, ik wilde dat alles zo snel mogelijk weer in orde zou komen met Jaiden. Ze pakte hem op en trok een sprint naar de afdeling Neonatologie. Daar werd hij aan de beademing en infuusjes gelegd. Ik had geen idee wat ze gingen doen. In een rolstoel werd ik naar die afdeling gebracht. Ik zag mijn kind met allemaal draden aan zijn lichaampje. Dat was een heel eng moment. De artsen zeiden dat de situatie zorgwekkend was en dat hij naar het ziekenhuis in Leiden moest worden overgeplaatst. Ik kon op dat moment alleen maar huilen, omdat ik zo bezorgd was over wat er met mijn kind aan de hand was. Ik was echt in shock. Op de echo leek er niks mis met Jaiden, dus dit had ik nooit verwacht.’

Ziekenhuis

‘De ambulancebroeders kwamen Jaiden ophalen met een brancard met een couveuse erop. Mijn kindje werd erin gelegd en hij zag er zo klein uit op dat brancard. Ik zag hem zo aan me voorbijrijden. Op dat moment kon ik alleen maar denken: wordt hij ooit nog beter? Mijn man Jordy en ik zijn toen achter hem aangereden naar Leiden. Daar werd Jaiden naar de NICU gebracht en ook daar werd hij aan allerlei apparaten en draden gelegd. Ik hoorde allemaal piepjes. Daar stond ik dan naast zijn bedje, helemaal uit het veld geslagen.

Twee weken lang zijn Jordy en ik elke dag op en neer gereden naar het ziekenhuis. In die twee weken zijn er allerlei onderzoeken gedaan in het ziekenhuis, maar de artsen wisten nog steeds niet wat er aan de hand was. Dat was heel moeilijk, want we zaten met zoveel onzekerheid. Het is verschrikkelijk als je niet weet wat er met je kindje aan de hand is en of het nog goed zal komen. Uiteindelijk besloten de artsen om een genetisch onderzoek te starten, waarvoor er bij ons allemaal bloed werd afgenomen. Een maand na de geboorte van Jaiden kregen we eindelijk te horen wat er met hem aan de hand was. Hij had het NKX 2.1 gen, dat is een genetische mutatie die ontzettend zeldzaam is. Bij hem zat de aandoening vooral in zijn longen, wat ervoor zorgde dat hij niet zelfstandig kon ademen. Omdat het zo’n zeldzame aandoening is, konden de artsen niks voor hem betekenen. Diezelfde nacht begon Jaiden het op te geven. De volgende ochtend werden we gebeld. Er werd gezegd dat we zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moesten komen.’

Afscheid

‘We gingen meteen naar het ziekenhuis, waar we in een kamertje werden gezet. Er kwamen een stuk of zes artsen binnen, die ons vertelden dat we afscheid van Jaiden moesten gaan nemen. We konden het niet geloven, we hadden nog zoveel hoop. Hij was zo aan het vechten. We hadden Jaiden zo’n mooie toekomst beloofd en opeens konden we dat niet meer waarmaken. Jaiden werd in onze armen gelegd, zodat wij en de rest van de familie afscheid konden nemen. In de middag werd alle apparatuur uitgezet en werden alle draden van hem afgehaald. Toen was het wachten tot zijn hartje stilstond. Dit ging heel snel, na ongeveer een kwartier was Jaiden voorgoed van ons afgenomen.

Het was ontzettend moeilijk om zo snel al afscheid van Jaiden te moeten nemen. Dat gevoel is onbeschrijfelijk. Toch had ik ergens ook het gevoel dat het zo beter was. Als hij wel had kunnen blijven leven, had hij in een speciale kliniek moeten blijven. Een echte toekomst zat er niet in en hij had nooit een normaal leven kunnen leiden. Hij werd dan in leven gehouden, maar een echt leven had hij niet. Ik weet dat het voor hem beter is zo, maar toch was het heel moeilijk om me daar ook bij neer te leggen. We zijn het personeel van het Juliana kinderziekenhuis en van de NICU in het LUMC heel erg dankbaar zijn voor alles wat zij gedaan hebben. Ze hebben ontzettend hard gewerkt en alles geprobeerd om Jaiden te helpen. Ze leveren 24 uur per dag zorg en ze zijn zo lief en zorgzaam voor alle kindjes.’

Verlies

‘In de tijd dat Jaiden in het ziekenhuis lag kwamen we al elke dag zonder kindje thuis, maar toen we die dag dat hij overleed zonder hem thuiskwamen was het definitief. In ons huis hing nog allemaal versiering en stond de box voor Jaiden klaar. Dat was heel pijnlijk om te zien. Het kwam zo binnen dat Jaiden daar nooit in zou komen te liggen. Op dat moment voelde ik me zo leeg. Zo gebroken. Het belangrijkste in mijn leven werd van me afgenomen. Je weet dat het leven doorgaat, maar het is zo lastig om verder te gaan. Mijn man is in de ziektewet gegaan, zodat we samen de tijd konden nemen om alles te verwerken. We hebben samen een mooie urn voor zijn as uitgezocht, zodat we Jaiden bij ons thuis konden hebben. Toen hij in het ziekenhuis lag was dat het enige wat ik wilde; dat hij thuis zou komen. Dat is waar hij hoorde. Zijn urn heeft een heel mooi plekje gekregen in ons huis.

We hebben het ontzettend zwaar gehad met het verlies van Jaiden. Gelukkig kregen we een groot bedrag voor zijn uitvaart, zodat we op een mooie manier afscheid van hem hebben kunnen nemen. Er kwamen zo’n 150 mensen op de uitvaart, ook veel mensen die je niet dagelijks zag. Jordy en ik zaten al in de zaal toen iedereen binnenkwam en het was heel overweldigend om te zien wie er allemaal waren. We hebben heel veel bloemen, knuffels en kaartjes gekregen. Het was hartverwarmend om te merken hoe erg mensen met ons meeleefden.’

graciella3 Zonder jou. Graciella verloor haar zoontje een maand na de geboorte: ‘Het belangrijkste in mijn leven werd van me afgenomen’

Graciella en Jaimy bij het gedenkplekje van Jaiden.

Verdergaan

‘Jordy en ik hebben echt de tijd genomen voor ons rouwproces. We hebben niks geforceerd en alles zijn gang laten gaan. We hebben geleerd om dingen meer te gaan waarderen. De naam Jaiden betekent ‘dankbaar’. Dat neem ik nu altijd met me mee. Ik probeer dankbaar te zijn voor alles wat op ons pad komt, voor Jaiden.

Zes maanden na zijn overlijden ben ik weer zwanger geworden. Dat was heel dubbel. We waren natuurlijk ontzettend blij, maar het verlies van Jaiden zat nog vers in ons geheugen. Wat als het nu weer fout zou gaan? Gelukkig is alles goed gegaan en hebben we nu ons mannetje van 1 jaar oud, Jaimy. Dit zorgde voor zoveel vreugde binnen ons gezin. Op de foto’s van Jaimy zie je echt de gelijkenissen met zijn broer Jaiden. Het zijn twee prachtige jongens.

Ondanks dat we zoiets heftigs hebben meegemaakt, merken we dat we er ook sterker van zijn geworden. Mensen zeggen vaak dat ze het zo knap vinden hoe we alles zo krachtig hebben doorstaan, maar dat komt echt door Jaiden. Hij heeft mij die kracht gegeven. We hebben in deze periode ook gemerkt dat we niet de enige zijn die zoiets heftigs hebben meegemaakt. Heel veel mensen hebben een kindje verloren. Dat is heel heftig, maar biedt ook steun. Mensen leven heel erg met je mee en dat is zo mooi om te zien. Je staat er echt niet alleen voor.’



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF