Josje Smeets is gelukspsychologe en eigenaar van het bedrijf HelloBetty.nl. Ze blogt voor wendyonline waarin zij geluk vanuit een wetenschappelijke visie benadert.
Tanden poetsen
Ik stap uit het dampende douchehokje van het camping-toiletgebouw. Haren kammen en wat al niet meer doe ik voor de spiegel met een handjevol andere vrouwen. En Rudolf. Rudolf is een jongetje van een jaar of 2. Rood haar. Ogen verscholen achter dikke jampotglazen die me nieuwsgierig aankijken. Achter me roept zijn moeder: ‘Schrubben, Rudolf, schrubben!’ Waarbij de ‘u’ als een harde ‘oe’ wordt uitgespuugd, zoals alleen onze Duitse buren dat kunnen. Rudolf draait beide ogen naar het puntje van zijn neus. Zijn tandenborstel zwaait op dezelfde hoogte vervaarlijk heen en weer. Tandenborstelharen inclusief pasta wijzen naar beneden. Hij kijkt er vertwijfelt naar.
Vreselijk taakje
‘Schrubben!’ klinkt het nogmaals. Hij legt de borstel op z’n tong. Heel even maar. Om hem vervolgens weer uit zijn mond te halen. Zuchtend neemt zijn moeder het van hem over. Ik bekijk het tafereel via de beslagen spiegel voor me. Ik prijs me gelukkig dat ik de tandenpoets-fase inmiddels achter me gelaten heb. Jeetje; wat vond ik dat een vreselijk taakje. Ik heb er wat smoezen tegenaan gegooid de afgelopen jaren om daar onderuit te komen. Om vervolgens trots tegen de tandarts te beweren dat ik (en niet manlief) hen tweemaal per dag consequent de tanden poetste.
Oerinstinct
En zo zijn er tal van zulke taakjes die je dagen als jonge ouder vullen. Taken waar je voor geen goud mee bezig zou willen zijn als hippe twintiger. Waarom trappen we er dan toch en masse in? Waarom kiezen we nog steeds voor het ouderschap, terwijl andere keuzes aantrekkelijker lijken en veel meer voor de hand liggen? Is het echt zo dat het oerinstinct om ons te voort te planten sterker is dan al het andere? Euh…………..ja dus. Dit is echt het enige plausibele antwoord dat we hebben vanuit de wetenschap. De overleving en voortzetting van onze soort is zo sterk in ons DNA verweven, dat we hier koste wat kost ons steentje aan willen bijdragen. We zetten onszelf voort middels een mini-me. Hoe mooi is dat?
Op zoek naar geluk
Wat ik persoonlijk interessant vind, is het feit dat kinderen de enige uitzondering zijn op het begrip ‘hedonische adaptatie’. Hedonische adaptatie betekent dat alles went. Wij mensen zijn altijd op zoek naar geluk en de meest makkelijke manier om dit te vergaren is middels het veranderen van onze omstandigheden. Zoals het kopen van een nieuwe designerjurk of –tas. Of het boeken van een vakantie naar het hipste, exotische oord. Of het aanschaffen van een nieuwe vent; natuurlijk het liefst een jonger exemplaar met wasbordje. Maar je zult waarschijnlijk wel weten dat dit alles snel went. De jurk belandt achter in je kledingkast en de jonge vent, met zijn eigenaardige trekjes, wijs je vanzelf een keer de deur. Behalve je kids dan. Die kun je de deur niet wijzen. Sterker nog; je wilt het geeneens.
Verbazen
Keer op keer blijven je eigen kinderen je namelijk verbazen. Verwonderen bovendien. Ook wanneer ze irritant of uitdagend zijn. Júist dan; wat wat zijn ze leuk hè, zo met hun eigen willetje? Ik verbaas me weleens over mezelf. Wie had dat ooit gedacht? Dat ik ooit het geduld zou hebben met zo’n klein grut? Nooit gehad. Sterker nog; ik bezit deze kwaliteit nog steeds niet bij de koters van anderen. Maar bij die van mijzelf dus wel. Alsof het in mijn DNA zit. En dat zit het dus ook. Je wordt door je brein beloond bij het zien van je kinderen. De oxytocine is een hormoon dat elke ouder kent. Het zorgt ervoor dat je je kids verzorgt en beschermt. Dat je hen de beste overlevingskansen biedt. Elke dag weer. De beloning maakt je gelukkig. Het feit dat je maar niet aan ze went ook. Afwisseling genoeg binnen je eigen 4 muren.
En zo geldt dat blijkbaar ook voor de moeder van Rudolf. Al tandenpoetsend verdwijnt haar bozige humeur langzaam. Er verschijnt een lach op haar lippen en ze zingt een liedje voor hem. Ik besluit mijn mascara nog maar even te laten voor wat ie is en borstel snuffend nog een keer mijn haar. Oxytocine through the roof.
