In een grote boodschappentas die na de verhuizing in de garage belandde vond Remona oude foto’s en schriftjes terug van Marc toen hij nog op de basisschool zat. En zo ontdekte Remona de Hond-Fransen dat Marc vroeger op de Montessorischool in dezelfde schriftjes schreef als Livia nu en hoe haar kinderen op de kleine Marc lijken.
Een grote boodschappentas vol met mappen en papieren met de tekst: ‘Marc ziekenhuis papieren en rekeningen’, vond ik op het eerste oog niet heel aantrekkelijk om direct mee te verhuizen. Toch heb ik het meeverhuisd zes weken nadat hij overleden was. In een rap tempo ging ik door de spullen en alles waar ik aan twijfelde bleef staan, zodat ik het later nog kon beslissen en de rest ging met de grote verhuizing mee. Deze tas kreeg op de valreep het voordeel van de twijfel en ging mee in de vrachtwagen om vervolgens in het nieuwe huis in de garage te belanden en er niet meer naar om te kijken.
Spullen
Tot onze oppas een paar weken geleden vroeg naar hoe destijds alles is afgehandeld met het ziekenhuis na de dwarslaesie van Marc. Globaal kon ik haar dingen vertellen, maar ik moest denken aan de grote volle boodschappen tas. En ja hoor, daar kwam hij eindelijk na ruim 2,5 jaar de garage uit. Ik haal de mappen eruit en tot mijn grote verbazing zaten er onderin nog veel meer spullen waarvan mijn hart een sprongetje maakte.
Persoonlijk
Ik vind oude familie videobanden, Marc z’n geboortekaartje – wat eigenlijk een mini T-shirtje is met op het label alle geboortegegevens, heel origineel voor in de jaren ’70. En ik vind oude schoolschriftjes van Marc. Van spelling, topgrafie en rekenen. Mijn oog valt op een klein schriftje met een olifantje op de voorkant, zijn naam staat erop, ‘tafels’ en de datum: 12-9-1983. Het eerst wat ik dacht was dat ik toen nog niet eens geboren was en ik ging snel rekenen hoe oud hij hier was: bijna 6 jaar. Waarschijnlijk zat hij nog in de kleuterklas op de Montessorischool in Amsterdam. Ik blader erdoor heen en zie z’n kleine geforceerde handschrift. Ik zie een kleine hardwerkende kleuter voor me dit allemaal opschrijft.
Schoolwerkjes
Snel duik ik de kast van Livia in met schoolwerkjes. Een paar weken geleden kwam ze thuis met een klein blauw boekje, vol met rekensommen; plus-, min- en keer sommen. Ze had ijverig gewerkt en was er heel trots op. Als ik het zie en doorblader zie ik de gelijkenissen. Livia was toen ze er mee thuis kwam ook bijna 6 jaar en ze zit ook op een Montessorischool. Die boekjes zijn geen steek veranderd. Het is zo’n waardevolle vondst dat ik het aan iedereen laat zien, inclusief Livia haar juf en de directrice van school. Het is heel fijn, maar ook pijnlijk dat Marc dit niet zelf kan en hier niet net zo van kan genieten als ik.
Steden van Europa
Het zelfgemaakte topografie schriftje ‘Atlas Europa’ uit 1985 met een tekening van Europa voorop en ingeplakte plaatjes van Europa en landen springt er ook uit. Een hele lijst van alle hoofdsteden van Europa staat er in een moeilijk leesbaar handschrift. Ik moet meteen denken aan de aflevering van de Slimste Mens, waar Marc eind 2019 aan meedeed. Hij dreunde zo een rijtje Europese hoofdsteden foutloos op en scoorde hier veel punten mee. Filip vroeg hoe hij dit zo goed wist en hij antwoorde dat hij dit vroeger op school goed had geleerd. Met hulp van dit schriftje dus.
Cadeau
Ook vind ik nog een hele mooie, bijna statige foto van Marc waar hij ongeveer 8 of 9 jaar is in een lijstje. Ik kijk naar de kleine Marc. Het is zo bijzonder om met de kennis van nu terug te kijken naar een kinderfoto. Toen had hij nog geen idee wat hij zou gaan doen, hoe hij zich zou ontwikkelen en over eventuele kinderen die hij zou krijgen, maar was hij ook nog onwetend over de narigheid die op z’n pad zou komen. Op de foto straalt hij rust en vertrouwen uit. Z’n haar is stijl en zit hetzelfde als bij James; beetje lang tot net over z’n oortjes. Zijn sprekende ogen heeft Livia ook. Zijn gezicht en uitstraling is meer James. De foto staat nu in de keuken en als mensen hem zien herkennen ze meteen James in de foto of ze denken dat het een foto van James is waar Marc op lijkt. Ik kan daar zo enorm van genieten. Dat ik hem in onze kinderen terugzie is echt het grootste cadeau van hem aan mij.
