‘Wonden genezen beter in de zon’, schreeft Marc ooit in een gedicht. Voor Remona De Hond-Fransen waren die regels de reden om haar kinderen Livia en James een knuffelportret van Marc te geven, hoewel ze zich vooraf afvroeg of het niet te zwaar voor hen was. Maar Livia en James zijn dolgelukkig met hun knuffelmarc en nemen de knuffel elke avond mee naar bed.

Ik hoor het mezelf nog zeggen vanmorgen toen ik met een moeder van een vriendje van James kennis maakte. Ze schrok toen ik zei dat James z’n vader overleden is. Ze vroeg hoe lang al. Het antwoord rolde er zo uit. ‘Tweeënhalf jaar’, zei ik met gepaste glimlach. Ik hoopte haar daardoor mee te geven dat het goed met ons gaat. Ze hoeft geen medelijden te hebben, maar natuurlijk reageerde ze lief en meelevend.

Tegelijkertijd gebeurde er toch van alles in m’n lichaam. ‘Tweeënhalf jaar?’ Eigenlijk schrok ik er zelf een beetje van. Zo lang al? Ik twijfelde ook even of ik het wel goed had gezegd. Ja natuurlijk had ik het goed gezegd, het is gewoon al heel erg lang maar het voelt nog zo kort.

Paar klikken

We hebben het geluk dat Marc veel beeldmateriaal voor de kinderen heeft achter gelaten. Gedurende hun leven gaan ze hun vader steeds beter leren kennen, net als ieder ander kind en misschien nog wel beter. Kopieën van de harde schijven van Marc liggen voor de zekerheid zelfs bij drie mensen thuis voor het geval er ergens brand uitbreekt. Gelukkig staat er ook veel op mijn telefoon én op YouTube. Hij is maar een paar klikken van ons verwijderd.

Herinneringen

Na het overlijden zijn de broers van Marc ‘Stichting Komma’ begonnen, om gezinnen met een uitbehandelde ouder te helpen om net zulke blijvende herinneringen achter te laten voor hun kinderen. Waardevol voor de kinderen later, maar in het hier en nu vooral voor de ouder die ziek is en de partner. Ik zag bij Marc dat het hem rust gaf dat hij zoveel van zichzelf heeft achter gelaten, hij heeft gedaan wat hij kon. En mij gaf het ook rust omdat ik later samen met Marc – hij op beeld weliswaar – alle verhalen over papa en over ons kan vertellen. Al in twee jaar tijd heeft de stichting meer dan 400 gezinnen geholpen. Mooi en treurig tegelijk.

Verbinding

De stichting staat voor mij als synoniem voor het feit dat ervan uit heel veel narigheid en verdriet ook mooie dingen kunnen ontstaan. Het verbindt al deze gezinnen met elkaar en ze halen kracht uit elkaars verhalen. Stel dat ik de enige jonge weduwe zou zijn met kleine kinderen op deze aarde, dan was ik pas echt zielig. Maar nee, we zijn niet zielig, we staan alleen voor een hele grote klus in ons leven. En met de tijd klaren we deze klus, vaak alleen maar wel met hulp.

Gedicht

In 2016 schreef Marc een mooi gedichtje over hoe je om kunt gaan met tegenslag. Dit gedichtje heeft mij de afgelopen 3 jaar ook enorm geholpen.

‘Je kunt tegenslag een plek geven.
Je kunt het ook een mooie plek geven.
Je kunt je situatie accepteren,
maar je kunt hem ook omarmen.
Je kunt je wonden verbergen,
of er trots op zijn.
Ze genezen beter in de zon.
En je er zeker nóóit voor schamen.’

Knuffelportret

Een tijdje terug kreeg ik bericht van Stichting Tutu – ook een stichting die kinderen van uitbehandelde ouders een blijvende herinnering willen geven. Ze bieden ook een knuffelportret aan van de ouder. Samen met de broer van Marc kwamen ze op het idee om ook een knuffelportret van Marc voor Livia en James te maken. Ik moest even slikken. Wil ik dit voor hun? Heel even ging de gedachte door me heen of dit niet te zwaar en confronterend voor ze was. Elke dag met een knuffel van papa in bed. Ik besloot het toch te doen. Ik moest denken aan Marc z’n gedichtje. ‘Wonden genezen beter in de zon’. Samen met knuffelmakers.nl hebben we een mooi portret ontworpen. Hij kreeg geen benen, maar een rolstoel, mooie blauwe ogen en wenkbrauwen die ik herken uit duizenden. Sprekend Marc dus.

Ik vond het spannend om dit cadeautje aan ze te geven. Hoe zouden ze reageren? Livia keek eerst heel blij en daarna hield ze de knuffel vast als een baby’tje en hakte het gemis erin. Vertederend om te zien. En James, die moest keihard lachen. ‘Papaaa! Whahaha’. En gooide hem van enthousiasme bijna de lucht in.

Sindsdien ligt de knuffel altijd bij hen in bed. Ze houden hem graag vast en vallen er mee in slaap. Als ik ‘s avonds nog even bij ze kijk in bed liggen ze vaak innig geknuffeld met de knuffel en fluister ik; ‘Papa is bij je en houdt van je.’

Over Remona

Remona de Hond-Fransen schrijft in elke WENDY-special en elke maand op wendyonline.nl over hoe ze na het verlies van haar man Marc de Hond alleen verder gaat met haar kinderen Livia (5) en James (4). Remona schreef ook een boek over haar leven zonder Mark: Laat je tranen vloeien tot een vijver.