fbpx

Wendy Wagenaar over nieuwe plannen tot genezing van kanker

Wendy Wagenaar vertelt elke twee weken op wendyonline.nl over haar leven met kanker. Dit keer vertelt zij over het plan om de kanker voorgoed uit haar lichaam te krijgen. “Kanker wegkrijgen is niet een dieet wat je volgt, waarbij je 6 dagen gedisciplineerd de voorgeschreven regels moet volgen om af te vallen en 1 dag niet. Kanker vraagt een commitment van je, waar ik af en toe heel erg beu van ben.”

Waarmee ik mijn vorige blog eindigde, daarmee start ik deze.

Het getal van de tumormarker beheerst niet mijn leven, maar speelt inmiddels wel dagelijks een rol. Bij de controle, begin van deze maand, bleek deze marker verder te zijn opgelopen. Het vermoeden ontstaat dat er weer activiteit van kanker aanwezig is in mijn lichaam. Nog steeds geen gekke getallen waarvoor gelijk actie nodig is. En dat brengt ook gelijk het lastige. Hoe krijgen we dit onder controle? Mijn hoofd draait inmiddels weer overuren. Wetende dat wanneer het niet onder controle te krijgen is, chemo het voorland gaat zijn. Dat is inmiddels bekend. En inmiddels ook bekend dat ik niet van chemo houd. Deze wil ik dus ver buiten de deur houden. Maar hoe?

Voor het eerst sinds een half jaar zag ik mijn Oncoloog weer tijdens een afspraak op de poli Medische Oncologie. Daarvoor hadden we maandelijks telefonisch contact. Die fysieke afstand tot het ziekenhuis beviel me wel. Het ziekenhuis draagt voor de gezonde mindset, om je geen patiënte te voelen, niet bij. Ik blijf daar graag weg als het kan. Desondanks was het fijn om haar, met dit oplopende getal in het achterhoofd, eens uitvoeriger en fysiek te spreken. De Oncoloog en ik bleken op één lijn te zitten. Op dit moment geen verdere actie. Nog geen tijd voor een scan. Ondanks dat de behoefte er is om te weten wat en waar het mogelijk misgaat in mijn lichaam, is het niet zeker of dit op een scan al duidelijk zou worden. Daarnaast zou ik, zonder klachten te hebben, niet gelijk actief chemo gaan inzetten. Net als in 2018: dat kan altijd nog. Én… liever niet.

Afwachtend beleid

Mijn grote les van 2018. Leren afwachten en kijken wat er gebeurd. Nu ben ik best een ongeduldig type en stilzitten is niet een kenmerk welke mij past. Dus daardoor draait mijn hoofd overuren. Hoe krijgen we stabiliteit in het lijf? Hoe krijgen we mogelijke groei van tumoren tot stilstand? Hoe krijgen we ze helemaal weg? Zodat ik ook weg kan blijven van moeilijke keuzes in het reguliere circuit?

Er moet een oplossing zijn. Ik geloof daar nog steeds heilig in. Maar welke behandeling, welke manier is dat? Inmiddels heb ik al een plan waarbij ik me goed voel en ik deze nog steeds inzet. Niets is alleen zo blijvend als verandering. Mee blijven bewegen met de ontwikkelingen in mijn lijf. Zijn er nog dingen die ik over het hoofd zie? Is er iets nieuws onder de zon om verdere activiteit tot stilstand te krijgen. Om het te laten verdwijnen?

Wat te doen?

Daar buigt mijn hoofd zich op dit moment veel over. Eigenlijk zoveel, dat ik verzand in actiegericht ondernemen. Er is zoveel om over na te denken, dat ik mezelf hiermee eigenlijk uitzet. De onrust, die de toename van de marker veroorzaakt, maakt onzeker. Onzeker of het allemaal wel haalbaar gaat zijn. Of het einddoel van nog 18.000 ochtenden vrolijk wakker worden en opstaan nog wel haalbaar is. Die onzekerheid vraagt flexibiliteit. Een kenmerk die ik wel bezit, maar helemaal niet wil inzetten. Ik ben klaar met flexibel zijn. Ik vind dat ik officieel niet geschikt ben voor de functie van patiënt met kanker. En daar denkt mijn lichaam anders over. Die heeft de baan aangenomen.

Ontwijkend gedrag

Waar ik vroeger wel vaak StudieOntwijkendGedrag kon vertonen (we noemden dat soggen en ik ben dat altijd een mooi werkwoord blijven vinden) vertoon ik tegenwoordig graag een nieuw gedrag: KankerOntwijkendGedrag. Nog geen officieel werkwoord, maar ik vertoon het wel. In plaats van in de kroeg te gaan hangen een dag voor het tentamen, stel ik nu alles uit wat maar te maken heeft met kanker. Hetzelfde ontwijkende gedrag. Mediteren? Vandaag even geen zin. Groentesap maken? De fles witte wijn staat al koud. Gezond eten? Vergeten het boodschappenlijstje aan te vullen met alles wat ik daarvoor nodig heb. Documentaire over genezing bekijken? Liever een romantische komedie op Netflix zien. Dat is wat ik de laatste tijd doe. Waar ik mijn dagen prima mee kan vullen: Ontwijkende gedragingen en doel alsof ik onaantastbaar ben.

Onstpanning

En ik weet, dat iedereen momenten nodig heeft om te ontspannen. Om te ontsnappen aan het vele moeten. Ik krijg dat ook te horen wanneer ik mijn omgeving vertel over mijn niet productieve handelen. Dat ik dat juist mag doen. Ik heb alleen al een hele tijd last van een soort van  ‘Schijt-aan-Kanker-dag’ maar dan zo’n beetje de hele week. De hele maand. Of eigenlijk al sinds de marker omhoog is gegaan.

Kanker wegkrijgen is niet een dieet wat je volgt, waarbij je 6 dagen gedisciplineerd de voorgeschreven regels moet volgen om af te vallen en 1 dag niet. Kanker vraagt een commitment van je, waar ik af en toe heel erg beu van ben. En toch is het niet heel moeilijk om de dingen in te zetten, waarvan je kan denken dat ze het verschil bij kanker kunnen maken. Het is een nieuwe manier van leven. Met het volgen van een paar regels. Al is het alleen maar voor het gevoel, dat je zelf onderdeel kan uitmaken van het proces om het in de goede richting te krijgen.

Ik ontkom ook niet aan de gedachte, dat ik, door de Coronaperiode, veel dingen van mijn nieuwe leven en regels tijdelijk heb moeten laten gaan. En in die periode ging de marker weer omhoog. Toeval? Waarheid? Feit? Geen idee.

Op dit moment vind ik het teveel om alles weer op te pakken wat ik even heb laten gaan. Ik verval in oude patronen.

Hoe gaat het?

En afgezien van wat er in mijn lichaam gebeurd, het gaat verder goed met me. Geen paniek. Geen angst. Althans niet bewust. Ik doe leuke dingen en geniet van de kinderen. Probeer soms hard weg te rennen om het zwaard van Damocles boven mijn hoofd kwijt te raken, maar verder gaat het best goed. Ik moet even niets van mezelf en toch voelt dat een beetje als mijn kop in het zand steken.

En ergens kan ik er ook niet bij, dat er weer actieve kanker in mijn lichaam zou kunnen zijn. Misschien komt dat, doordat het al een hele tijd goed ging. Mijn brein en alles in mij zegt dat dat voor eeuwig door kan gaan. Waarom besluiten de foute cellen dan weer dat het tijd is om actief te worden? Ik raak daar maar niet aan gewend. En ik ben blij dat ik zo denk. Dat mijn brein nog steeds voor mogelijk houdt dat ik gezond kan blijven.

Teruglezen

Voordat ik mijn hersenspinsels, wat ik een blog noem, naar de redactie stuur lees ik het altijd een paar keer terug. En bij het teruglezen van deze blog zou ik mezelf inmiddels wel een schop onder mijn mooie billen willen geven. Ik heb gewoon wat hernieuwde energie nodig. Wat een onzin om zoveel ontwijkend gedrag te vertonen. Er is nog zoveel mogelijk. Ik moet gewoon doorgaan. Even niets willen? Heb ik lang genoeg gedaan. Het is nu weer tijd voor, wat ik noem, plan C.

Tijd om mijn hoofd en lichaam weer samen op de helende frequentie te krijgen.

Nog genoeg deuren te openen om de actieve kanker de deur weer uit te jagen. Daar houd ik aan vast. We gaan dus gewoon door. En met het schrijven van deze blog is het tevens een belofte aan mezelf, Netflix: uit. Mediteren: aan.

In oktober een blog met daarin meer details over een plan. Plan C. Eerst nog even genieten van het mooie weer de komende dagen.

Liefs Wendy

Lees hier de vorige blogs van Wendy, en vind hier haar website Grenzeloos Genezen.



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF