We zijn een blogjaar verder. En zo vliegen de weken. Een blog schrijven bleef heel even uit. Even ondergedoken en lekker cocoonen met mijn gezin. Ik was er aan toe. Rust. Zomer. Vakantie. Ook wij zijn even weggeweest. Net als vorig jaar. Terug naar Vlissingen.

Het strandhuisje

Wat toen als een verrassend aanbod kwam van onze lieve buurvrouw, die iemand kende met een strandhuisje, bleek voor ons een hele ontspannende plek. Vorig jaar was dat precies tussen 2 behandelingen in Keulen door. We hadden door mijn ziekte toen geen vakantie gepland. Dat we er even, als gezin, tussenuit konden was heerlijk. En die plek bleek voor ons ideaal.

Dit jaar opnieuw naar dezelfde plek. Uitwaaien op het strand. Samen weg.

Daar in Vlissingen kwamen vele herinneringen aan vorig jaar terug. Aan de hectiek van de eerste crowdfunding, aan mijn eerste sessie in Keulen. Aan hoe om te gaan met ziek zijn wanneer niemand je kent. Vertel je ze iets ? Vertel je niets?

Mijn allereerste blog

In mijn allereerste blog na die vakantie schreef ik hierover. En nu zijn we een jaar verder.

Op dat strand in Vlissingen heb ik toen vaak gedacht aan hoe ik er een jaar later voor zou staan. Bijna te spannend om te denken hoe de zomer van 2019 eruit zou zien. Natuurlijk had ik een plaatje in mijn hoofd. Dat alles goed zou zijn. Dat mijn immuunsysteem was gaanwerken en alle kwade cellen had opgeruimd. Dat medici al hadden benoemd dat dit zeer zeldzaam zou zijn. Dat het een wonder, een radicale remissie zou zijn. Misschien was ik alweer aan het werk op mijn hogeschool.

We zijn een jaar verder. En we weten hoe ik ervoor sta. Of het me bevalt? Nog niet helemaal. Dat plaatje van die opruimsessie is, zoals we weten, nog niet zo radicaal uitgekomen, dat ik volledig in remissie ben. En toch ben ik tevreden. Ik heb het afgelopen jaar zoveel geleerd. Over voeding, over mediteren. Met daarin mijn waardevolle ervaring met Joe Dispenza En elke dag leer ik een stukje meer. Over hoe om te gaan met deze situatie. De terugkeer naar mijn hogeschool is niet gerealiseerd. Dat ik helemaal niet zou terugkeren, wist ik toen nog niet. En dat was maar goed ook. Sommige gebeurtenissen en keuzes hebben tijd nodig.

Als ik nu een handtekening kon zetten onder een contract voor meer zekerheid over een langere toekomst, dan zou ik nog wel direct tekenen. Ondanks alle mooie dingen die ik ook ontdek.

Ik ben er. En ik zou er zijn. Dat is nog steeds het enige dat telt.

Een handtekening

Vlak voor vertrek naar Vlissingen zette ik wel een handtekening. Niet onder een contract van een toekomstige zekerheid, maar onder de beëindiging van mijn oude functie. Mijn baan als docent bij de Hanzehogeschool.

Ondanks dat ik al een tijd niet aan het werk ben bij mijn mooie hogeschool, had ik  nog steeds mijn vaste contract waardoor ik altijd kon terugkeren. Na twee jaar ziek te zijn geweest in september vorig jaar ontsloegen ze me niet. ‘Kom maar terug wanneer je eraan toe bent’. Hoe fijn. Hoe vertrouwd. Terug kunnen keren naar wat ooit zo’n fijne plek was voor mij. Het gaf mij rust in mijn hoofd. Ik romantiseer mijn oude baan niet. Werken met en voor studenten is het leukste wat ik ooit heb gedaan. Ruim 10 jaar deed ik dit met veel plezier.

En toch zette ik een handtekening en beëindigde ik daarmee een terugkeer naar mijn oude werkende ‘ik’. Waarom? Ik zet al mijn energie tegenwoordig in voor mijn nieuwe baan: gezond zijn en blijven. Ruimte voor een terugkeer past daar nu niet bij. Door te stoppen met het contract krijg ik een vergoeding om met mijn nieuwe baan verder te kunnen. Het is goed voor nu. Als het zo moet zijn, dan keer ik ooit wel terug.

Einde crowdfunding

Voor nu ga ik verder. Verder werken aan mijn grenzeloze genezing. In de afgelopen maanden ben ik een nieuwe crowdfunding gestart. Met hulp van Wendyonline. Ik kijk daar met veel dankbaarheid op terug. Het einddoel is nog niet bereikt, maar ik ga er op een andere manier mee verder. Ik voel me heel goed bij het Doneercadeau. Mensen iets tastbaars geven wanneer ze doneren. Het geeft mij een goede afleiding en een goed gevoel. Ik merk dat ik blij word als ik ermee bezig ben. Op deze manier wil ik het laatste deel van de financiering van mijn plannen binnen halen. Ik heb nog heel veel ideeën in mijn hoofd.

Een nieuwe ronde

Ik heb altijd gezegd, dat ik pas weer met behandelingen in Duitsland zou beginnen wanneer ik het ook zou kunnen afronden. Niet ergens half aan beginnen. Gaandeweg stel je plannen bij. Ik ga maandag 26 augustus voor een week naar Duitsland. Soms moet je niet wachten. Ik wil werken aan mijn immuunsysteem en dat wil ik niet langer uitstellen. Naast hulp van buitenaf om mijn immuunsysteem te boosten, geloof ik dat ik zelf ook onderdeel ben van mijn mogelijkheden. Ik geloof steeds meer in het zelfgenezend vermogen van mijn lichaam. Ik werk eraan om daar nog meer op te gaan vertrouwen. Het is het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. We willen altijd eerst zien en dan geloven. Dit proces vraagt het andersom. Elke dag leer ik daar een beetje meer over.

Radiostilte

Het was even een radiostilte van mijn kant. Een periode met veel overwegingen en keuzes maken. Het voelt als een nieuw hoofdstuk. Waarom weet ik nog niet. Ik ben in ieder geval een stuk rustiger dan een paar weken geleden en overzie alles veel beter. Volgende week naar Duitsland. Deze keer ga ik helemaal alleen. Spannend, maar misschien ook wel goed. Ik wil al een tijdje werken aan mijn website om meer informatie te delen met anderen. Met lotgenoten. Waarmee ik steeds meer in contact kom. Met andere geïnteresseerden. Naast mijn dagelijkse behandelingen ga ik daar ook aan werken.

In september een update hiervan. Tot dan.

Liefs Wendy