De kinderen van WENDY’s hoofdredacteur Robert hebben dyslexie. Eén keer in de twee weken blogt hij daarover. Dit is deel 3, over Floris en zijn voetbalteam.
Ik ging voor de bijl, het blijft toch je jongen
‘Je zoon z’n jeugd zien beleven’
Iedere zaterdag staan ze er. De jongens van Swift. JO10-5 en de kenners weten dan: daar zitten geen boys bij die later koprollend door de Kuip of de Arena gaan.
Het is desondanks een bijzonder stel. Hun roots vertakken zich door heel Europa, maar op het veld hebben ze hetzelfde paspoort. Verliefd op de bal.
Floris is mijn zoon en de keeper. Al vanaf het moment dat hij op voetbal ging, mis ik bijna geen balwenteling. Primair was de reden dat Floris dodelijk verlegen was en het leven met een papa aan zijn zijde een stuk gemakkelijker vond, later – toen ik eenmaal leider, coach en trainer was– lag het geluk vooral ook bij mij. Er is niet veel leuker dan een zoon je eigen jeugd te zien beleven.
‘Geruzie met letters en woorden’
Floris is dyslectisch. Ook al. Evenals zijn zus Bloeme struikelt hij zich een weg door de woorden. Sinds twee weken heeft hij buitenschoolse bijles, zodat hij elke dag ‘spoor’ zegt als hij in een scherm ‘spoor’ ziet staan en vervolgens tikt hij dan de letters ‘s’ ‘p’ ‘oo’ ‘r’ aan en vervolgens zegt een soort van TomTom-stem s-p-oo-r. Dit klinkt allemaal bijzonder simpel, maar dat is het niet. Het is ook nog eens fijn als de ouders op het juiste moment (zodra Floris spoor zegt, moeten we doorrrr…) de returnknop aantikken en juist daarin gaat het natuurlijk weer mis (zowel mijn vrouw als ik moeten ernstig aangespoorrrrd worden door Floris: ‘Toe nou! Anders is ie fout!’).
Het is soms heel komisch, het is vaak ook hartverscheurend. Al dat geruzie met letters en woorden. Floris had het al toen ‘ie een peuter was en een speen zijn grote rustpunt vormde. Wanhopig keek hij ons dan aan en riep: “Peet! Peet!” Dat betekende dus: “Speen! Speen!” Als ouders kun je er best lang vertederd om lachen, totdat je je realiseert dat er toch iets niet helemaal klopt. Juffie Lucienne zei het meteen al: hartstikke dyslectisch dat kind.
Lees ook van Robert: Als je kind dyslexie heeft: ‘Ze kan zo veel wél’
Middelpunt van zijn klas
Maar ze was wel dol op hem en dat hangt om Floris heen. Hij is een goeiige dikkerd (heel veel mensen zeggen nu tegen me dat hij straks groeit en minder dik wordt en dan zeg ik: nou, zo dik is ‘ie ook weer niet) en heel af en toe denk ik wel eens dat hij zijn zorgen weg eet, maar vaker denk ik dat ‘ie heel veel lekker eten lust en dat alles lekker eten is. Feit is wel dat Floris me de hele dag in een soort ontroerde toestand zet. Hij is grenzeloos lief, eerlijk en (best bijzonder vinden we dat) hij knuffelt. Mama. Mij. Maar ook zijn klasgenoten en voetbalvrienden. Het is een trend. Ik kan me niet herinneren dat ik als negenjarige knuffelde, omhelsde, de boks gaf of al die andere rituelen die ze tegenwoordig hanteren, maar als de negenjarigen de toekomst hebben, is die toekomst best mooi.
Floris is het middelpunt van zijn klas. Gisteren vierde hij zijn tienjarige feestje en ik zat ademloos te kijken hoe gemakkelijk hij zich bewoog in de groep. Voor iedereen aandacht, van iedereen liefde. Hij was zo zichzelf. Voelde zich zo thuis. Om hem heen: gouden gasten. Precies de rijkdom die hem ten deel valt bij zijn voetbalclubje. En daar zit hem meteen mijn angst, mijn pijn.
Middelbare school
Die gasten van school, die zijn niet dom. Ze praten beter dan onze politici, hebben meer logica dan de beste wetenschappers en ik kan ze zo aanwijzen, die jongens die het later gaan maken. En terwijl ik dit schrijf krijg ik kippenvel op mijn rug en branden er tranen. Omdat Floris in groep 6 zit. En dan is er alleen nog groep 7 en groep 8…
Want ik zie nu hoe het gaat. Dochter Bloeme zit al het hele jaar in een waanzinnig mooi proces, dat ‘afscheid van de klas’ heet. Al haar vriendinnen: havo, sommigen vwo, sommigen vmbo-t. Bloeme haalt dat allemaal net niet, de dyslexie als één van de oorzaken. Ze is helemaal alleen in haar (lage) advies. Nu nog zijn haar vriendinnen iedere dag (en soms ook nacht, er wordt wat af gelogeerd) bij haar. Eind juli is het voorbij. Au.
Oorlog met woorden
Floris heeft veel vrienden. Goede vrienden. Heel erg goede vrienden. Zijn beste vriend is Eden. Ze zagen elkaar voor het eerst toen ze 2 waren en ze speelden. Om nooit meer op te houden. Eden was laatst drie weken op vakantie en na terugkomst rende hij naar ons huis om daar een uur op de stoep te wachten tot Floris thuiskwam. Die omhelzing toen zal ik mijn leven niet vergeten.
Floris moet nu twee jaar heel hard knokken. Om het te halen, om aan te haken, zijn oorlog met de woorden te winnen. Ik hoop vurig dat Eden altijd zijn klasgenoot blijft, maar houd mijn adem in.
Winnaars
Maar afgelopen zaterdag…. Floris, mijn keeper, mijn zoon, was de held van het veld bij de gewonnen wedstrijd van onze JO10-5. En mocht toen nog een wedstrijd, bij Eden, die iets hoger speelt. Het was in die wedstrijd 1-1, de laatste tellen stierven weg. Balverlies bij ons. Een grote, sterke en vooral snelle jongen stormde op Floris af. Eén op één. De kans was groot. Ik hield mijn adem in en zag Floris wachten, timen, uit zijn doel komen en precies op tijd een geweldige duik nemen. Zijn hand in een reflex tegen de bal, het gevaar gekeerd. Eindsignaal, het punt gered. Eden rende dankbaar op hem af en daar was weer die knuffel. En ik ging voor de bijl, slikte, pinkte een traan weg, want hé, het is toch mijn jongen.
Ons team stond eerder die dag in de kantine op een rijtje en ik trakteerde ze, ze hadden gewonnen van de kampioen. Ik keek naar ze en het leven deugde. Al die jongens, ze kunnen allemaal iets niet zo goed. De één denkt te veel, de ander is een beetje lui, de derde is wat bangig, de vierde is wat te klein, sommigen hebben motorisch wat gekke dingetjes en Floris is een beetje dikkig en heeft vaak ruzie met de letters. Maar ze hadden gewonnen van de kampioen. Want vaak zijn ze ook zo slim, stoer en goed. En ze kunnen allemaal weer andere dingen…
