Een sprookjesleven als prima ballerina, het is de ultieme meisjesdroom. Maar de ster worden van Het Zwanenmeer kost extreem veel kracht, bloed, zweet en tranen. Kim Feenstra dook in de wereld van het ballet en portretteerde de betoverende Maia Makhateli, haar coach Rachel Beaujean en Maia’s liefde, Artur Shesterikov. De voorstelling is al helemaal uitverkocht, maar wij mogen nog drie keer twee kaarten weggeven voor de voorstelling op 15 mei!
Zelfvertrouwen
Het is een voortdurende zoektocht om die zo korte carrière aan de wereldtop te koesteren en te verzilveren, en toch gelukkig te blijen. Rachel: ‘Het menselijke aspect heeft me altijd getrokken. Dat ik altijd fit, dun en mooi moest zijn, daar was ik op mijn 38ste wel klaar mee. Maar het je gelukkig voelen, die liefde voor dat dansen voelen, dat is waar het om draait. Kijk, op je 38ste krijg je als danser nu eenmaal die envelop in je brievenbus. Tijd om op te houden. Er worden uitzonderingen gemaakt, zoals bij Igone de Jongh, maar er zit iets tragisch in: als je het eindelijk begrijpt, moet je ermee ophouden. En sommigen zijn door blessures al eerder gestopt. Zelf had ik een chronische, slepende knieblessure. Dansen kon ik, maar naar de tram rennen niet meer. Gelukkig wist ik toen al wat ik wilde: mijn ervaring doorgeven.’
Individu
Maia spint er garen bij. Zij is gehard en haalt haar schouders op als we bezorgd op haar rood aangelopen voeten wijzen. Als ze graaft in haar geheugen: ‘Ik maakte als meisje van negen al dagen van acht uur en daarbovenop trainde ik bij mijn vader. Tot tranen aan toe. Werken met je ouders is sowieso hard, maar mijn vader is ook een lieve man. Er is altijd veel liefde geweest, hij zei steevast: “Wees voorzichtig.” Ik zou mijn jeugd precies zo over willen doen. Ik ben nog opgevoed met artisticiteit. De meisjes van nu kijken op Instagram en willen meteen onze te gekke sprongen nadoen, maar ik keek altijd naar hele balletten, de techniek, had oog voor details. Ik had focus op verbetering, probeerde het beste van mezelf naar boven te halen. Het gaat erom artiest te zijn, een individu te zijn, dat wist ik al van jongs af aan.’
Zwanger
Het gezin vertrok in Maia’s puberteit van Tbilisi naar de VS. ‘Maar niets kon me afleiden, niets kon me van mijn pad halen. Ik wilde die internationale topdanseres worden. Nooit kende ik een spoor van twijfel. De langste tijd dat ik niet danste, was toen ik zwanger was. Hoewel ik vlak voor de geboorte nog gewoon stond te trainen met mijn buik die op ploffen stond. Waarom? Het hield me gelukkig, zo had ik niet het gevoel dat ik mezelf totaal aan het verliezen was.’ Na de bevalling groeide haar zelfvertrouwen en haar vertrouwen in haar lijf nog meer. ‘Er is niets zwaarder dan bevallen. Ik ben daardoorheen gegaan, dus nu weet ik dat ik alles kan. Maar het is ook gewoon ervaring, ik hoef niet meer zo veel stress en zorgen te hebben, ik weet: het komt goed.’
Liefde
Met haar liefde Artur is ze gelukkig in Amsterdam. De Rus uit Perm, eveneens een begenadigd danser, en Maia zitten allebei aan hun top en in het dagelijkse leven zijn ze behoorlijk vernederlandst. Maia: ‘Alles is hier zo in balans, zo gestructureerd. Iedereen werkt hier hard. Ik houd daarvan. En ik voel me gezien. De synergie met het publiek is enorm. Ik geef de mensen plezier en krijg zo veel liefde terug. Dat houdt me gaande, het is als een drug. Soms denk ik weleens: we willen zo graag die perfectie dat we weleens vergeten te genieten. Aan de andere kant geeft het me grenzeloos veel voldoening te merken wat mijn lichaam allemaal kan door al dat keiharde werken, dat ik me met mijn lichaam zo kan uitdrukken, zo een verhaal kan vertellen. Vergis je niet, wij dansers zijn permanent moe, uitgeput soms. Er is zo veel werk behind the scenes. Het is zonde dan niet te genieten van de magie.’ Ze mijmert: ‘Het is soms raar. Hoe vermoeider ik ben, hoe meer energie ik op de planken heb, hoe meer mijn lijf lijkt te kunnen. Dat is magisch. Als je te weinig liefde hebt, te weinig vastbesloten bent, te weinig wilt opofferen, zul je het nooit redden. Dat besef mag je nooit verliezen. Want ik ben intens gelukkig dat ik kan doen wat ik doe. En kan me nu nog niet voorstellen ooit iets anders te doen.’
