Zondagschool, naar de kerk, ik dompelde me onder in al die prachtige verhalen over de grote thema’s. Uiteindelijk was de kerk me te gesloten. Ik besloot een eigen versie van geloof te ervaren: mijn spirituele reis. Wat is de bedoeling van het leven en hoe kunnen we daarin de beste versie van onszelf zijn? Heel geaard, niet zweverig.

Mijn spirituele reis

Richting mijn veertigste veranderde mijn pad. Ik voelde dat ik vooral blij werd als ik mezelf kon ontwikkelen. Ik ging een proces in waarbij ik oprecht benieuwd was naar hoe ik mezelf verder kon uitdragen. Ik merkte dat mijn zelfliefde groeide, dat ik beter wist wie ik ben, wat ik kan en niet kan. Voor mij is het een grote stap geweest mijn stem meer te delen. Zoals ik mezelf nu online en in het boek Woman laat zien. Ik had het tien jaar geleden niet gedurfd. Ik miste het besef dat ik iets te zeggen had. Ik dacht: je moet wel iets extreems vinden om een boodschap af te geven. Dat is helemaal niet zo. Mijn boek is mijn reis, mijn verhaal, en het zegt: wees lief voor elkaar en wees lief voor jezelf. Ik merk dat het delen helend is, zowel voor mij als voor anderen, door de herken- ning. We vergeten vaak hoe verbonden we zijn, hoeveel we op elkaar lijken. We zijn één. Dat overstijgt leven en dood.

Mijn eerste tatoeage liet ik op mijn 37ste zetten. Vrij laat, maar ik had altijd zo’n gevoel: een tatoeage moet een statement zijn en ik had nog niks wat ik wilde vastleggen. Maar in 2015 overleed mijn oma Claudine. Voor mij was zij de dorpsoudste, mijn anker. Zij gaf me nooit het advies dat ik wilde horen, maar het advies dat ik nodig had. Na een periode van diepe rouw, dacht ik: ze moet toch altijd bij me zijn. Toen heb ik haar naam, op de kop, op mijn arm laten zetten, zodat alleen ikzelf het altijd lezen kan. Het is niet bedoeld voor de buitenwereld, maar als mensen het zien en vragen: “Wie is Claudine?”, opent dat een gesprek en wekken mijn verhalen haar weer tot leven. Zo is ze voor altijd bij mij.

Toen ik 25 was, stapte ik in het leven van Dinand en Dean. Ego aan de kant voor het goede. Het was niet meer: wat heb ik als 25-jarige Lucy nodig, het was nu: wat hebben wij als familie nodig? Ik was jong en naïef, en wilde altijd al moeder zijn, dus het voelde als een gift om voor Dean te mogen zorgen. Ik heb het nooit ervaren als een verantwoordelijkheid, ik voelde me wél verantwoordelijk voor Guusje. Zij moet op haar sterfbed vast hebben gedacht: komt er weer een moeder voor Dean, laat het dan vol liefde zijn. En ik dacht: wat bijzonder dat ik hier mag zijn, voor dat jongetje en die vader. Dean koos er zelf voor mij mama te noemen. Een cadeau. Dinand en ik beseffen heel goed dat we die eerste jaren veel hebben moeten doen om het te laten werken. Daarna kregen we meer kinderen, was er altijd werk. Nu is de fase waarin
we ons afvragen: hebben we genoeg tijd geïnvesteerd in onszelf? We hebben onze spiritualiteit niet genoeg gedeeld en nu de kinderen pubers zijn, hebben we besloten dat we onze spirituele reizen met ze gaan delen en bespreken, heel down- to-earth. Dinand zoekt het in zijn creativiteit, ik meer in de mensen om me heen; ik heb mijn heksen nodig. Spiritueel gezien vind ik ouder worden geweldig. Een verademing! O, eindelijk kan ik de onzin even wegdoen en focussen op mezelf. Ik heb geleerd mezelf meer te geven wat ik nodig heb. Instinctief heb ik lang gevoeld: ik ben niet goed genoeg. Vond dingen veel te spannend. Liet zo veel kansen liggen. Nu ben ik aan mijn tweede berg begonnen: leven met eendoel. Nog steeds onzeker, maar ik kom erachter dat ik veel meer kan dan ik dacht. Een boek schrijven, een fotoshoot, een interview? Ik kan het! Het voelt fantastisch.’

Lees ook de spirituele zoektocht van Joy Wielkens of Anouk Smulders.