Hoe ziet haar mooiste leven eruit? Nadat Fien Vermeulen genas van kanker moest ze inhalen. Studeren, reizen, carrière maken, hard en snel leven. Maar steeds meer beginnend de dingen op hun plaats te vallen en lukt het haar om rust te vinden. En te genieten van een wandeling bijvoorbeeld, beschrijft ze in haar column van vandaag.

In het bijna donker steekt het zwart van de kale bomen scherp af tegen de gekleurde lucht. Het laatste blauw van deze dag vermengd zich met roze en oranje van de ondergaande zon. Ik denk aan een vraag die me gesteld werd, eerder deze week. Wat is jouw mooiste leven?

Verliefd. Verdriet. Verbouwd. Verhuisd. Zoveel groots is er gebeurd in de afgelopen tijd. Veel daarvan deelde ik met jullie, sommige dingen niet. Schrijvend kwam ik nog een stuk dichterbij mezelf in de laatste jaren. Flarden drijven voorbij. Ik denk aan mama, die zich een stuk beter voelt. Aan mijn keuken, waar alle ingrediënten op het aanrecht staan te wachten zodat ik straks rustig kan gaan koken. Aan mijn woonkamer, waar ik een lampje heb aangelaten voor mijn vriend die misschien wel eerder thuis is, zodat het vast gezellig is. Ik denk aan mijn zus, die deze week aan haar nieuwe baan begon. Net als haar man, die in de afgelopen jaren zijn beide ouders verloor en toch zo liefdevol bleef kijken naar zijn leven en gezin. Aan drie van mijn vriendinnen die samen zijn gaan wonen met hun grote liefdes. De kinderen die we hebben verwelkomd in onze familie en vriendengroep. De volwassen vrouwen die we allemaal zijn geworden. De vakanties en reizen die ik heb kunnen maken. Ik besef me dat ik mijn zelfrespect niet meer uit mijn prestaties haal. Ik denk aan de rust die ik de laatste heb gevonden om twee keer per week te sporten. Aan al het creatieve dat er op kwam in de coronatijd, waarin alles zo klein werd.

Wat is mijn mooiste leven?

Het is inmiddels bijna negen jaar geleden dat mijn dokter Fijnheer tegen me zei: “Neem een jaar rust”. Ik was kapot van de behandelingen om mijn kanker te genezen. Fysiek was er niet veel meer van me over, mentaal misschien nog wel minder. Het waren niet eens alleen de behandeling, maar eigenlijk ook de tijd daarvoor die ik in de benen had. Zo lang doorgelopen met een voltallig leger aan sluipmoordenaars in mijn lichaam, dat ik letterlijk bijna dood in het ziekenhuis aankwam, toen ik hoorde dat ik kanker had. De chemo’s maakten mijn lijf beter, maar mij eigenlijk zieker. Het blijft iets geks, jezelf vergiftigen om beter te worden. De mentale tegenslagen in combinatie met het uiteindelijk goede nieuws waarna een hele nieuwe periode aanbrak van zware revalidatie, brak me op. Ik snapte het idee van dokter Fijnheer. Hoorde zijn woorden toen hij zei: “Bijna geen van mijn patiënten keert volledig belastbaar terug in de ‘normale’ maatschappij.”

Wandeling

Een jaar van rust na een jaar waarin mijn hele leven van me afgenomen was? Het leek me verschrikkelijk. Genoeg zaterdagen waren er voorbij gegaan waarop ik in mijn eentje op de bank zat bij mijn ouders ’s avonds, terwijl mijn vriendinnen na een bezoekje met thee, in de stad aan de wijn gingen. Genoeg colleges gemist. Genoeg niet kunnen bewegen. Genoeg in bed gelegen. Genoeg.

Ik besloot het anders te doen. Amper 3 maanden na mijn laatste behandeling ‘rende’ ik een sponsorloop van vijf kilometer door de binnenstad van Amersfoort tijdens de Marathon van de stad. Een maand daarna, zette mijn moeder me op de trein op het station. Terug naar de universiteit voor mijn master. Een bladzijde lezen lukte me nog niet met mijn chemobrein, ik sliep nog elke dag twee keer om überhaupt het avondeten te halen en kotste, eenmaal aangekomen op de faculteit, direct de prullenbakken onder. Alles om maar weer door te kunnen. Aan het normale leven te kunnen deelnemen. Een master dus. En een carrière. Ondertussen niks missen van mijn familie en vrienden. De wereld leren kennen op reis. Het liefst dat alles 30 uur per dag in de 16 dat ik ervan wakker was uiteindelijk. Keihard leven. Vaker dan eens haalde het me in en was het veel te veel. Met hard vallen en weer opstaan kwam het uiteindelijk tot deze wandeling vandaag.

Gewoon, een wandeling. Niets van alle prikkels die ik in de afgelopen jaren heb opgezocht om me weer levend  te voelen. Oorverdovende stilte en rust. Waarin ik me opeens realiseer, dat precies dit gevoel nu, het misschien wel gewoon is. Natuurlijk zijn er nog dingen die ik meer of vaker zou willen, dingen die ik ook graag zou willen ervaren. Maar op dit moment tijdens deze wandeling, is er geen enkel ding dat ik me kan bedenken dat mijn leven nu mooier zou maken.

Mijn mooiste leven. Kracht en liefde in eenvoud.

Over Fien

Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen overleefde lymfklierkanker en wil mensen nu inspireren op het gebied van gezondheid, geluk en survivallen. Elke twee weken schrijft ze een column op wendyonline.nl. Ook schreef ze een boek over leven na kanker: Het regent zonnestralen. 

Lees ook deze columns van Fien: