Chimène heeft net een lang traject achter de rug voor de behandeling van borstkanker en verloor daarna haar vader. En daar moet ze van herstellen. Maar ze voelt zich onrustig, en ze merkt die onrust ook bij de mensen om haar heen.

Het hangt in de lucht, heel veel onrust, niet alleen vanwege de oorlog tussen Rusland en de Oekraine, het is in het algemeen overal en bij iedereen onrustig. Als ik de televisie aanzet branden de beelden uit de Oekraine mij op mijn netvlies. Vreselijk. Het gaat mij zo aan het hart. Dan heb ik niets, niets, maar dan ook niets te klagen. Dus dat doe ik dan ook niet. Het enige wat ik kan doen is hulp, kleding en artikelen aanbieden aan de hulporganisaties, zodat ik toch mijn steentje bij kan dragen en zelf zo dankbaar mogelijk zijn.

Vrijheid na corona

Echter, het leven hier in Nederland gaat door. Niet gewoon, maar het gaat wel door.
De vrijheid na corona is sommige mensen naar het hoofd gestegen lijkt wel. Soms is het toch ook nog de onzekerheid die in onze systemen zit, die toeslaat, waardoor ik bespeur dat mensen op tilt slaan of gewoon gestresst zijn. Op heel veel plekken om mij heen voel ik het. Mensen die restklachten hebben van corona en daardoor weer bij de arts of zelfs in ziekenhuis terecht komen, of juist het tegenovergestelde, de angst om ziek te worden, of mensen die heel hedonistisch gaan leven dan maar.

Onrustig

Ik voel het ook in mijn systeem. Alsof ik continue word opgejaagd, achter de feiten aanloop en de hele tijd moet haasten of de boot mis, terwijl ik niet eens een boot moet halen. Zo vreemd die sensatie. Misschien ken of herken jij dat gevoel zelf ook wel.
Bij alles wat je doet ligt er een enorme druk in je nek en op je schouders, hartkloppingen en onrust in het hele lijf en uiteraard in de geest. Het moet er gewoon uit, maar ondertussen moet ik ook door met het dagelijkse leven en een heleboel achterstallig onderhoud inhalen. Ademhalen is dan het enige wat nog moet. De rest is bijzaak. Althans dat probeer ik mijzelf relativerend in te fluisteren.
In november vorig jaar 2021 ben ik namelijk verhuisd en nu blijkt dat ik per 1 mei aanstaande ook weer uit mijn huis gezet word. De eigenaresse van het huisje, dat ik voorlopig huur tot ik een ander huis zou hebben, heeft namelijk bepaald dat ik eruit moet, voor zover dat al kan, dus niet. Maar ja, negatieve energie om daarin mee te gaan. Dus ook nog even snel op zoek naar een nieuw huis, in deze barre en boze periode waarin de huizenmarkt totaal overspannen is.

Opeenstapeling

‘Het is maar materie’.. hoor ik mezelf roepen, maar hoe belangrijk kan materie zijn als het niet voorradig is, of als je het echt nodig hebt. Dan is materie in een keer een noodzaak in plaats van een overbodige luxe.
Ondertussen ben ik aan het herstellen van de chemo, operatie, bestraling van het kankertraject waar ik ook een dik anderhalf jaar in heb gezeten en dan zit ik nog in het rouwproces van het verlies van mijn vader, die ik 9 maanden verzorgd heb en uiteindelijk bij zijn stervensproces begeleid heb. Toen in januari van dit jaar kreeg ik als kers op de taart nog even corona in mijn systeem. Verder is mijn zoon het huis uit gegaan, dus ik heb enorme last van dat lege nest syndroom. Dat ik momenteel geen relatie heb en single ben en dus alles alleen moet doen, komt misschien wel heel goed uit, terwijl ik dat voorheen als een gemis zag.
Tot slot moet ik ook weer op zoek naar een nieuwe invulling van mijn werk, aangezien ik, niet alleen door mijn gezondheid, maar ook door corona ook op het gebied van werk, wat stil gestaan heb. Ik vind het allemaal een beetje zwaar, zonder te klagen, alleen maar te constateren.
Ik val wel in de jackpot bij de top 10 van stressfactoren in mijn leven. Als ik het zo opschrijf en rustig nalees, zou je inderdaad hartkloppingen hiervan krijgen. Op het moment dat het mij aanvliegt, denk ik aan de vluchtelingen en de arme mensen uit de Oekraine, en zelfs de onschuldige Russen die dit ook allemaal niet willen, geen oorlog en geen direct gevaar voor eigen leven. Dan valt het allemaal wel mee.

Kracht terugvinden

Dat de mens veel kan hebben dat weet ik inmiddels echt wel. Alleen is het verwerken zo ontzettend moeilijk. Het terugvallen, het weer overeind gaan staan en blijven staan. Het niet terugvallen of in de paniek schieten. Daar moet ik nu mee zien te dealen. Het stapje voor stapje opnieuw leren lopen.
Ik doe dat vooral door rust te nemen en door mijn grenzen beter te bewaken en aan te geven. Hiermee merk ik meteen dat zo’n intense periode van verwerking en van doorgaan op kracht, in plaats van op geluk en liefde, je dan ook een stuk egoistischer maakt. Het terugvinden van mijn eigen kracht, atlhans dat te proberen, zorgt ervoor dat ik ook meer nee zeg, althans dat aan het leren ben om nee te zeggen, of mezelf afsluit van en voor de buitenwereld. Als aangeschoten wild dat zich in het hol terugtrekt om de wonden te likken en aan te sterken. Zoiets is het, althans zoiets zal het zijn.
Voorheen had ik energie voor 10, tegenwoordig mag ik blij zijn als ik energie voor 1 heb. Voor mijzelf.
Wat mij echt door deze periode heen helpt zijn mijn lieve vrienden en vriendinnen en de andere fijne mensen om mij heen, die hulp bieden en dat komt vaak uit onverwachte hoek. Uit een zakelijke hoek, van mensen die bijvoorbeeld een samenwerking aan willen gaan, uit de hoek van de buren, die een plek aanbieden voor opslag, uit een lief telefoongesprek of gewoon een schouder die aangeboden wordt, om op uit te huilen.
Het zijn de kleine dingen die het hem doen. Dat is inmiddels wel duidelijk geworden.
Geen geld, geen kleding, geen spullen of materie, nee, gewoon de helpende hand van de medemens of het luisterende oor van een vriend of vriendin. Op dit moment is dat in mijn leven pure rijkdom.
Ook helpt het mij als ik gewoon de alledaagse dingen blijf doen, heel bewust. Zoals de hondjes uitlaten, genieten van de zon, als deze al schijnt dan, een vers kopje thee, simpelweg gelukkig zijn, meer dan dat is het niet.

Rene Froger zong het al…

Een eigen huis,
Een plek onder de zon
en altijd iemand in de buurt
die van me houden kon,
toch wou ik dat ik net iets vaker,

iets vaker simpelweg gelukkig was.

Eigenlijk kan ik daar niets meer aan toevoegen, maar gewoon doorgaan en hopen dat de wereld snel rust en vrede vindt.

Lees hier alle columns van Chimene.