Toen Chimène van Oosterhout op haar 27-ste voor de eerste keer borstkanker kreeg, besloot ze haar leven om te gooien en verhuisde ze naar Ibiza, waar ze drie jaar woonde. Nu, nadat ze voor de derde keer genas van borstkanker, is ze terug om op haar oude eiland om haar nieuwe leven te vieren.
Na twee en een half jaar stil te hebben gestaan, gezeten en gelegen, niet naar het buitenland gegaan en alleen maar met ziekte, afscheid en de dood bezig te zijn geweest, is het er dan toch van gekomen. Ik kan eindelijk weer eens naar het buitenland. En welk buitenland: het magische Ibiza! Het eiland waar ik drie jaar gewoond heb, tijdens de periode dat er voor de eerste keer borstkanker bij mij geconstateerd werd, dus dertig jaar geleden. Ik weet nog dat ik toendertijd, 27 was ik, bijna instortte. Ik wist niet wat ik moest doen, denken of voelen. Ik was totaal verdoofd, verlamd en geestelijk in de war. Mijn overlevingstrategie was toendertijd: geen dingen doen waar je niet gelukkig van wordt. Dus ik moest stoppen met mijn baan, want daar werd ik niet gelukkig van. Dat deed ik dus. Ik was echt niet gelukkig in mijn toenmalige werkomgevingen en wist dat ik er nooit gelukkig van zou gaan worden. Ik besloot te verhuizen naar Ibiza en mijn leven daar grotendeels op te bouwen. Wat een bijzondere tijd was dat.
Een echte hippie
Ik leefde als een echte hippie in een finca, zo heten de huizen hier, zonder elektriciteit en warm water. Ik deed dus alles bij kaarslicht, douchte koud of nam de shampoo en douchegel mee naar het strand om daar mijn douche ritueel uit te voeren. Mijn eten maakte ik klaar op een houtvuur. Een prachtige tijd. Ondertussen genieten van de zon en het vrije, ongedwongen leven op het eiland. Wij gingen bijna dagelijks naar Café Del Mar in Sant Antoni om de mooiste zonsondegang op het eiland mee te maken. Ook de lancering van hun allereerste cd hebben we op die plek uitbundig gevierd. Nog vele releases van die Café del Mar albums op Ibiza zouden volgen en maakte ik daar mee.
Wij dansten bij volle maan op de Full Moon feesten, die iedere maand op een geheime lokatie gevierd werden. Alleen als je op het eiland woonde wist je waar dat feest plaatsvond tijdens de volle maan en als toerist had je geluk als je iemand kende die je heimelijk mee naar binnen kon loodsen. Ook de beroemde Fiestas del Espuma heb ik toen der tijd geen keer gemist en velen met mij niet. De meest bekende nachtclubs van het eiland zoals Amnesia, KU en Pacha werden dan omgetoverd tot een groot schuimaradijs waarin honderden mensen in volle extase de nacht door dansten tot in de late uurtjes, of zeg maar vroege uurtjes. Ondertussen was het leven op het eiland heerlijk rustig, vriendelijk en makkelijk, in tegenstelling tot mijn leven in Nederland wat druk, onvriendelijk en complex was en gelardeerd met de zwaarte van mijn ziekte. Het was een bewuste keuze en een weloverwogen vlucht naar een dragelijker leven. Op Ibiza gebeurt altijd wat
Heftige dingen
Dus nu weer voor het eerst naar Ibiza, na mijn derde keer borstkanker. Heel symbolisch, bijzonder en uniek. Oude hippie vrienden en vriendinnen, die zonder social media of mobiele telefoon leven, hoop ik te kunnen traceren. De stranden die ik toen bezocht ga ik weer opzoeken. Mijn favoriete restaurantjes en winkeltjes hoop ik weer terug te vinden en uiteraard ga ik de hippie markten weer onveilig maken. Op Ibiza gebeurt er namelijk altijd wat en ook vaak heftige dingen. En Ibiza zou Ibiza niet zijn, als ook dit keer bij mij vanaf het eerste moment op het eiland geen aparte dingen gebeuren.
Mijn vriendin kwam mij namelijk ophalen en terwijl we blij en vrolijk in haar Jeep zaten te genieten van ons weerzien en de tunnel doorreden, hoorden we een keiharde knal en zagen we een enorme vuurbal. Ik dacht meteen aan een aanslag, maar het bleek een lekke band te zijn van de vrachtwagen voor ons, die we nét konden ontwijken!
Gelukkig hebben we deze overleefd. En ‘s avonds gingen we op het strand eten, een hippie dj draaide en het was overvol in het restaurant. Ouderwets gezellig. Ik bestelde een Caesar Salad en kreeg een geitenkaas salade geserveerd. Of dat ook goed was, want het was zoooo druk in de keuken. Ach ja ….’Bienvenido á Ibiza!’ Dit is nu eenmaal de energie van dit eiland.
Het landen, uit het vliegtuig lopen, de trap van het vliegtuig aflopen en de eerste stappen zette ik heel bewust. Ik ademde de zilte lucht in, nam drie diepe teugen en zei tegen mijzelf: ‘Bienvenido á Ibiza.’ Ik heb toch maar mooi 30 jaar bijgetekend en krijg de kans om hier oude tijden te laten herleven en dankbaar te zijn voor de nieuwe die nog komen gaan. Op naar de eerste mooie vakantie week in mijn nieuwe leven op mijn oude eiland.
