Columniste Chimène van Oosterhout blikt in haar laatste column van het jaar terug op alles wat ze dit jaar heeft meegemaakt. ‘Het werd net zo uitdagend als de jaren ervoor.’
Het is alweer de laatste maand van dit jaar 2023 en “OH, WAT EEN JAAR!” en dan praat ik niet over een televisieprogramma. Ik praat over de realiteit.
Dacht ik vorig jaar, omstreeks deze tijd in 2022, dat het allemaal veel beter zou gaan worden, én zijn, in 2023, niets is minder waar. Het werd een net zo uitdagend en zwaar jaar als mijn jaren daarvoor. Het schijnen moeilijke levenslessen te zijn, die jezelf verder helpen ontwikkelen in jouw levenspad.
Heftig jaar
Het was vorig jaar voor mij nog een jaar van verlies en afscheid, van in de eerste plaats mijn moeder, die na een kort ziekbed in Spanje is overleden. Mijn moeder kreeg een herseninfarct, meerdere uiteindelijk. Ik trotseerde de Schiphol stress, nam zo snel mogelijk een vliegtuig naar Spanje en eenmaal daar aangekomen, zag ik pas dat het heel slecht met mijn moeder ging, ontzettend slecht. Ik ben uiteindelijk drie keer van Nederland op en neer naar Spanje gevlogen, om de laatste keer, helaas, met haar urn weer terug te keren. Het grootste probleem was dat haar man uiteindelijk niet goed voor mijn moeder gezorgd heeft, maar wel voor haar geld én haar sieraden. Deze kostbaarheden heeft hij op dezelfde dag van mijn moeders overlijden nog veilig gesteld, blijkt nu. Voor zichzelf dan weliswaar. Wij als familie hebben daar niets meer van gezien of gehoord, maar onze advocaat laat het er uiteraard niet bij zitten. Dus, we kunnen meteen door naar het volgende tv programma “WAAR IS MIJN ERFENIS?”. Wat zijn mensen toch intens slecht, maar dat is niets nieuws. Dat was dus 2022. Al bijna twee jaar geleden. Deze advocaten zaak sleept voort, dus helaas ook dit jaar 2023 en volgend jaar 2024 kennelijk.
Dit was één van mijn grote lessen in loslaten. Een zware les, maar het gevoel dat onze advocaat de zaak anders vasthoudt, maakt het dragelijker.
Een andere zware les van loslaten dit jaar, is mijn gezondheid.
Zoals je misschien wel zult weten, heb ik dit jaar in juli met hartfalen te maken gehad, door te veel emotionele stress in combinatie met restschade van de chemo het jaar daarvoor. Ik kan je verklappen, dat je op zo’n moment alles los moet laten, tot aan de angst om het leven te verliezen. Ik was rustig en voelde me niet bang of angstig. Ik kon loslaten en mij overgeven aan de artsen en afwachten wat er met mij zou gaan gebeuren. Nou, na één week in Griekse ziekenhuizen mocht ik weer retour naar Nederland. Met mezelf dit keer en zonder urn. Eenmaal in Nederland werd het mij duidelijk dat ik het leven anders zou moeten gaan vasthouden.
Hart
Alsof dit nog niet genoeg was, kreeg ik vorige maand nog even een ‘kleine’ waarschuwing of een herinnering, hoe je het ook noemen wilt. Weer wilde mijn hart ermee stoppen, maar dit keer handelde ik zelf en de mensen om mij heen, nóg accurater en sneller dan ik gewend was. Binnen twee uur lag ik dit keer op de intensive care, in plaats van de acht uur die mijn omgeving en ik de voorgaande keren nodig hadden om te beseffen wat er aan de hand was. Wederom zo’n levensbedreigende situatie overleefd, wederom het leven anders leren vasthouden, blijkt.
Ook vriendschappen heb ik dit jaar moeten loslaten. Niets is wat het lijkt namelijk, heb ik dit jaar ontdekt. Sommige vriendinnen nemen het allemaal niet zo serieus, zichzelf wél, maar die vriendschap niet. Ik heb vriendschap hoog in mijn vaandel staan en doe daar veel voor, te veel vaak, blijkt. Maar de vriendschap die ik los heb moeten laten, was totaal uit balans. Uiteraard had ik niets in de gaten, naïef als ik was, maar als een vriendin mijn vertrouwen schaamteloos schaadt, vertrouwelijke informatie aan de grote klok gaan hangen en vervolgens mij nog eens gaan vertellen dat ik mij niet zo aan moet stellen en maar gewoon door moet gaan, is het tijd om los te laten. Soms is het gewoon tijd om negativiteit echt uit te bannen, zeker als die negativiteit vermomd is als zogenaamde vriendschap.
Met zulke vriendinnen heb je geen vijanden meer nodig.
Zij zijn uiteindelijk meer met zichzelf bezig zijn dan met iets of iemand anders, zij geven hun eigen welzijn prioriteit terwijl ze jouw leven bagatelliseren en ondergeschikt maken. Daarnaast plegen ze ook nog eens in hoogverraad en zijn ze niet te vertrouwen.
Zo’n vriendschap houd ik dus niet meer vast, ook niet eens anders.
Mijn levensinstelling omtrent vriendschap echter wel.
Dan hebben we nog het hoofdstuk: mannen. Dit hoofdstuk heb ik dit jaar totaal losgelaten, nadat ik alleen maar te maken kreeg met slappe kerels, laffe klojo’s en getrouwde of bezette idioten. Die houd ik niet eens anders vast!
Tot slot heb ik dit jaar het ultieme loslaten van mijn zoon mee mogen maken. Bij hem is het anders vasthouden volledig van toepassing, aangezien hij voorgoed naar het buitenland vertrokken is. Wij houden elkaar op afstand nog liefdevoller en intenser vast dan ooit tevoren!
Ademruimte
Ik merk dus dat het mij ook ruimte geeft, dat loslaten, gek genoeg. Dat weet ik dus nu pas achteraf. Het leven wordt er een stuk duidelijker door. Vooral het anders vasthouden geeft mij een prachtig perspectief. Opruimen, alle ballast weg gooien en vooral nieuwe kansen omarmen.
Het mooie is dat er zich weer andere kansen aandienen. Iets met de ene deur dicht en de andere die zich opent. Er is weer ruimte voor nieuwe, bijzondere vriendschappen, voor echte ridders en unieke avonturen.
Ik wens vrede voor de wereld en de mensheid, dat iedereen maar anders mag leren vasthouden… Op naar leerzame kerstdagen en een interessant 2024.
Laat alles die dagen los en maak er een geweldig feest van!
