In de serie Zonder Jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Hoe voelt diepe rouw? Wat geeft hen troost? Judy Louise kreeg op 24-jarige leeftijd te horen dat haar zoontje Kevin was overleden in haar buik. Ze was al acht maanden zwanger. Na 73 uur vol met weeën beviel ze op 5 december 1985 van haar kindje. ‘Ik wilde nog alleen tijd met hem doorbrengen, maar hij werd meteen van me weggehaald.’

‘Op de echo zag ik een dood baby’tje drijven in het vruchtwater. Ik kon er niet lang naar kijken. Hoe kon dit nou gebeuren? Eerder die week was er nog niets aan de hand. En nu was Kevin ineens overleden in mijn buik. Mijn hart brak in duizend stukjes. Ik vroeg aan de arts hoe we het kindje uit mij gingen krijgen. Dat moest door middel van een natuurlijke bevalling. Maar mijn lichaam wilde Kevin niet loslaten, en hij mij ook niet. Ik kreeg weeënopwekkers en na 73 uur beviel ik van hem, en ik hield vast aan de gedachte dat ik mijn baby toch nog zou zien. Toen hij eenmaal geboren was had ik niets meer te zeggen. Hij werd meteen van me weggehaald. De verpleegster heeft nog wel een foto van hem kunnen maken. Een plaatje van een volmaakt baby’tje met zwarte haartjes. Dat is het enige tastbare wat ik van hem heb.’

Geen hartslag

‘Mijn man en ik zouden voor de eerste keer ouders worden. Ik gaf jazzballetles en was erg sportief. Over het algemeen had ik een druk leven en werkte ik hard. Verschillende vrienden van ons waren tegelijkertijd met mij zwanger. Op een gegeven moment viel het me op dat zij dikkere buiken hadden dan ik. Je gaat je onbewust toch vergelijken met anderen. Ik besloot toch maar aan de bel te trekken bij de gynaecoloog. Ik zag aan het begin van de week nog een duimende Kevin in mijn buik, en een paar dagen later kreeg ik het nieuws te horen dat hij was overleden. Ze konden nergens meer een hartslag vinden.’

Mijn baby

Mijn baby op 5 december lieverd werd jij geboren

Een zoon een ventje zo heerlijk zo klein

Maar je mocht niet bij je mammie blijven

Dat deed leven voor mij heel erg pijn

Een bruin huidje zwarte haartjes ontelbaar gezien

Vechten voor ons tweetjes het is niet wat ik verdien

God dacht wellicht ik ga ze ander leed besparen

Maar dat bracht mij natuurlijk niet tot bedaren

Alles haalde ik uit mijn ziel en mijn leven

Om jou een warm bedje en een gezinnetje te geven

Toch kwam alles tot een heel triest eind zonder enige hoop

Mijn baby die naar het jaartal 2006 kroop

Ik draag je mee op de foto en voor altijd in mijn hart

Het is bijna 5 december wie weet voor jou daarboven een nieuwe start

Je mammie

Kistje uitzoeken

‘Na mijn bevalling moest ik binnen twee uur het kistje hebben uitgezocht. Ik leefde in een roes. Je gaat niet uitgebreid in een gids bladeren om het perfecte kistje uit te zoeken. Daar ben je dan niet helemaal mee bezig.  De mensen die uit vrolijkheid naar het ziekenhuis waren gekomen om me te feliciteren, werden weggeduwd. Ze wisten nog niet dat Kevin was overleden. Ik douchte op de afdeling waar meerdere vrouwen lagen die waren bevallen. Ik stond onder de douche met een haast platte buik, maar hoorde wel baby’s huilen. Dat gaat door merg en been. De pijn die je dan voelt kan ik bijna niet beschrijven. Het rouwen deed ik samen met mijn man, maar de pijn voelde ik toch echt alleen.’

Onbegrip

‘Veel mensen begrepen mijn verdriet niet. ‘Je bent nog zo jong, je kan er nog zoveel krijgen als je wil’, zeiden ze dan. Dat relativeert natuurlijk totaal niet je verdriet op dat moment. Het heeft zoveel impact op je leven. Ik denk dat veel mensen mijn verdriet niet begrijpen omdat ik mijn kindje nooit heb leren kennen. Rouwen om een kind dat al is overleden voor de geboorte, rijmt niet voor de meesten. Dat is heel hard en kwetsend. In mijn omgeving vond men het ook aandachttrekkerij. Ik moest maar gewoon doorgaan. Dat adviseerde de dokter me ook. Ik ging zoveel werken dat ik totaal aan mijn eigen gevoel voorbij ging. Vluchten werkt niet.’

‘In die tijd werd ik ook door niemand begeleid. Je komt thuis van het ziekenhuis en ziet dan een babykamertje met alles erop en eraan. We waren er zo klaar voor om ouders te worden. Ik moet wel zeggen dat ik me wel echt moeder voelde vanaf het moment dat ik beviel van Kevin. Het moederschap is daar voor mij gestart. Na Kevin, heb ik drie gezonde kinderen erbij gekregen. Ik voel me echt een mama van vier. Ik werd bij mijn tweede zwangerschap goed in de gaten gehouden en streng gecontroleerd. Na de geboorte van mijn dochter was ik ook extreem zorgzaam over haar, wat ook weer niet goed is. Dat kwam natuurlijk allemaal voort uit angst om haar ook te verliezen.’

Erkend bij gemeente

‘Kevin had nu 35 jaar geweest. Ik voel zijn aanwezigheid. Met bijzondere, emotionele momenten zie ik een witte vlinder. De vlinder vloog zelfs een keer achter me aan het huis in. Soms ook in de winter, wanneer je helemaal geen vlinder verwacht. Zijn kracht sleept me door heftige situaties heen. Vorig jaar is Kevin erkend bij de gemeente. Nu zie ik bijvoorbeeld in mijn DigiD dat ik moeder ben van vier kinderen. Dat geeft me zoveel rust. Het is een gevoel van erkenning.’

Lees ook deze Zonder Jou verhalen: