fbpx

Zonder jou. De man van Liv werd met opzet doodgereden door een pakketbezorger: ‘In een seconde was alles anders’

In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een geliefde of familielid. Hoe voelt diepe rouw? Wat geeft hen troost? Deze week delen we het verhaal van Liv Theloosen-Willems (40). Liv zag hoe haar man, Sebastiaan Theloosen (42) in het dorp Wijchen tot drie keer toe werd overreden na een discussie met een pakketbezorger over zijn rijgedrag. Nu, drie jaar later, blikt ze terug op die avond en op haar rouwproces.

‘Op dinsdagavond 24 november liep ik samen met Sebas een rondje met de hond. We zagen een pakketbezorger in een wit busje erg hard door de wijk heen rijden en Sebas sprak hem aan op zijn rijgedag. Hij en mijn man kregen een woordenwisseling. Op het moment dat mijn man een foto wilde maken van het kenteken van het busje, reed de pakketbezorger hem aan. Vervolgens is hij nog drie keer over hem heen gereden en is hij weggereden. Later kreeg ik te horen dat de bezorger, de 18-jarige Tarik O., zijn werk zelfs nog heeft afgemaakt. Alsof er niets was gebeurd. Tarik O. is afgelopen juli veroordeeld tot 7 jaar cel plus tbs met dwangverpleging.’

Dinsdagavond 24 november

‘Achteraf gezien is het goed geweest dat ik erbij was. Het is verschrikkelijk wat er is gebeurd, maar zonder mij was Sebas misschien niet meteen gevonden. Het was donker en grauw buiten, waardoor er niet veel mensen buiten waren op dat moment. Door mijn gegil en geschreeuw renden mensen naar buiten, waardoor er veel getuigen waren. Wie weet wat er was gebeurd als ik er niet bij was geweest.’

Foto van het kenteken

‘Direct na de aanrijding had Sebas nog hartslag. Ik heb op dat moment alleen maar geroepen om de politie en dat Sebas zijn telefoon zo snel mogelijk gevonden moest worden. Hij had namelijk een foto gemaakt van het kenteken van dat busje. Mede door die foto hebben ze de dader diezelfde avond aan kunnen houden op de snelweg.’

Hulp

‘Eenmaal in het politiebusje keek ik voor mij uit en zag ik hoe Sebas geholpen werd door het ambulancepersoneel. Op een gegeven moment moesten ze Sebas reanimeren. Ik vond dat vreemd, want kort daarvoor had hij nog hartslag. Verderop hoorde ik iemand roepen dat de traumahelikopter niet meer hoefde te komen. Toen wist ik genoeg. Mijn man was zojuist voor mijn ogen overleden. De wereld stond op dat moment stil voor mij.’

Rouwproces

‘Er werd mij verteld dat Sebas overleden was. Ik wilde hem per se nog van dichtbij zien. De politie probeerde mij tegen te houden, maar ik was me ervan bewust dat ik niet aan zijn lichaam mocht zitten omdat er nog verder onderzoek moest worden gedaan. Dat ik nog even bij hem ben geweest, is voor mij een belangrijk onderdeel geweest van het rouwproces. Af en toe denk ik nog wel eens: was ik er maar iets langer blijven zitten. Maar dat ging niet, want het was geen natuurlijke dood. Ik heb geen afscheid kunnen nemen van mijn man en zal er daarom nooit vrede mee kunnen krijgen. Vooral door de manier waarop hij is overleden. Dat raakt me nog iedere keer. Ik hoop dat de dader wegrot in zijn cel. Het is bizar dat zoiets heeft kunnen gebeuren in een klein dorp als Wijchen. Je loopt rustig met je hond over straat en in een split second verandert alles. Soms denk ik: had Sebas maar nooit iets gezegd over het rijgedrag van die bestuurder, dan was hij er nu nog geweest. Maar naar wat voor soort samenleving gaan we toe als we dit gedrag uit angst maar moeten tolereren? De straf die de dader heeft gekregen vind ik niet hoog genoeg, maar Sebas krijg ik sowieso niet terug.’

Kinderen

‘Ik ben opgelucht dat de kinderen er niet bij waren. Mijn dochter van destijds elf jaar en zoon van veertien jaar waren op dat moment thuis. Opa en oma stonden ineens voor de deur en zij zagen veel politieauto’s door de straat heen rijden. Niet wetende dat hun vader een stuk verder op straat lag.’

Thuiskomen

‘Huilen ging niet, want ik was in shock. Mijn vader was ondertussen naar mij toe gekomen. Met aan de ene arm mijn vader en aan de andere een agent, liep ik naar huis. Mijn kinderen stonden in deuropening met mijn moeder daarachter en vroegen waar papa was. Papa is dood, antwoordde ik. Achteraf voel ik me zo stom en schuldig dat ik dat op die manier gezegd heb. Ik weet ook niet meer wat ik heb gevoeld of zelfs wat ik aanhad die avond. Ik heb een verklaring afgelegd aan de politie en de rest van de avond als een zombie voor mij uit zitten staren.’

Shock

‘Gelukkig heb ik nooit nare dromen gehad over Sebas, want daar was ik wel heel erg bang voor. De eerste nacht deed ik geen oog dicht. Zodra ik mijn ogen dicht deed, zag ik Sebas daar weer liggen. Daarvoor heb ik EMDR-therapie gehad. Dat heeft mij heel erg geholpen. Daarbij ben ik samen met de kinderen de eerste vier weken na het overlijden van Sebas bij mijn ouders gebleven.’

Sebastiaan zien

‘Drie dagen nadat Sebas overleden was, kreeg ik te horen of ik hem wilde zien. Daar moest ik wel even goed over nadenken. Ik heb hem toen wel nog gezien, maar hij zag er niet meer uit als mijn man. Toen hij eenmaal opgebaard lag heeft mijn zoon hem ook nog gezien. Voor mijn dochter vond ik het niet verstandig om haar erbij te laten. Ik heb tegen mijn dochter gezegd dat het beter was dat ze papa kon herinneren zoals hij was.’

Steun

‘We hebben veel steun gehad (en nog steeds) van familie, buren, maar vooral vrienden. Zij stonden diezelfde avond aan de deur en ik ben hen zo dankbaar voor alle steun. Daarbij werd er diezelfde week op zaterdagavond een stille tocht voor Sebastiaan en tegen zinloos geweld gelopen in Wijchen. Het was heel indrukwekkend om te zien dat Wijchen zo meeleefde. Er is een gedenkplek gemaakt op de plek waar Sebas is overleden. Daarnaast heeft graffiti-artiest Maurice ‘Moris’ Broekhoff in de fietstunnel in Wijchen een werk gemaakt voor Sebastiaan.’

Levensgenieter

‘Sebas was een levensgenieter. Hij hield van ons, zijn vrienden, familie, feestjes, gek doen en voetbal. Als het maar gezellig was en het liefst met heel veel mensen om hem heen. Hij was altijd erg aanwezig en vrolijk. Sebastiaan en ik zagen elkaar al vaker voordat wij iets hadden, want hij was een goede vriend van mijn broer. Hij kwam al vaker bij ons over de vloer. Niet veel later kregen we verkering. Op 22 november zouden wij 12,5 jaar getrouwd zijn en op 22 december zouden we 20 jaar samen zijn.

Doodgereden door pakketbezorger

Drijfveer om door te gaan

‘Mijn kinderen en ik zitten nog in een rouwproces, maar we hebben elkaar. Als het goed is, hebben wij nog een heel leven samen. Sebas mag nooit vergeten worden, maar we moeten wel door. Hij zou het vreselijk hebben gevonden als hij zou zien dat ik nergens meer zin in had en mezelf zou verwaarlozen. Mijn leven is gelukkig niet gestopt. En was dat bij hem ook maar zo. Ik ga er samen met de kinderen nog iets moois van proberen te maken.’



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF