Aangekomen in Lebanon, klaar om ons idee voor de Batman-film te draaien. In een klein vluchtelingenkamp in Libanon. Het wordt afgeschermd door een groot hek, maar we zijn erg welkom. Een hele zwerm kinderen staat om ons heen. Ze zijn nieuwsgierig wat we komen doen.
“Wie wil er in een film spelen?”
Er gaan allerlei vingers in de lucht en vele ogen lichten op. In de schaduw zoeken we een plekje en doen we een kleine screening. Kun je doen of je slaapt, kijk eens blij, kijk eens bedroefd, hoe zou je doen als je net een enorme wedstrijd gewonnen hebt. Een bijzonder jongetje, Kadar* (8), staat er ook bij. Hij is nog een beetje verlegen. Kadar wil ook wel meedoen. Hij valt op door zijn ingetogen spel en hij laat zien dat hij goed verschillende emoties kan laten zien. Hij geniet er zichtbaar van als hij gekozen wordt voor de hoofdrol.
Voor de scene met de vader vinden we ook een geschikte kandidaat. Maar Kadar heeft daar andere ideeën over. Het lijkt hem veel mooier als hij met zijn eigen vader de scene mag spelen. De vader is vereerd en werkt graag mee.
We maken verder kennis met Kadar. Hij vertelt dat hij met zijn vader en moeder gevlucht is uit Syrië. Zijn broer is nog daar. Hij praat liever niet over Syrië en de dingen die hij heeft gezien. “Dat doet pijn aan mijn hart,” zegt hij.
Batman, de hero
In het hotel proberen we het Batmanpak uit. De Libanese jongen die we voor ogen hadden om Batman te spelen past er eigenlijk niet goed in. Hij is lang en dun en heeft een smal gezicht. Hm… ‘‘Lex, probeer jij het eens,” zegt Jeroen onze regisseur. Lex, de producer, komt 10 minuten later terug. Hij is Batman. Mooi, dat is geregeld.
Om Kadar te laten wennen gaan we eerst ‘droog’ oefenen. Zonder Batmanpak. Lex voetbalt met de kinderen, zet Kadar op zijn schouders en ‘vliegt’ door het kamp. De kinderen lachen zich suf. Armpje drukken is ook erg populair. De volgende dag gaat het gebeuren. Lex hijst zich in het pak. Het is ‘s ochtends al erg warm, en midden op de dag als het 35-40 graden is, smelt het pak bijna van zijn lijf. De zwarte make-up onder het masker loopt uit. Elke 10 minuten dep ik zijn gezicht. Het is Ramadan, dus uit respect eten en drinken we alleen buiten het kamp. Bij Gabor, de cameraman, gutst het zweet van zijn gezicht maar hij heeft er geen last van. Super bevlogen wil hij van alle scènes de allermooiste maken. En ondertussen moet Batman ook nog met ouders, het kamphoofd en voorbijgangers op de foto.
De filmshoot gaat super
Kadar is echt een natuurtalent. De grootste uitdaging is om alle andere kinderen en ouders buiten de scènes te houden, want ze kijken graag van dichtbij mee. Of komen onverwachts uit een van de tenten gewandeld, midden in een scène.
‘s Avonds filmen we de kampvuurscene. De kinderen vinden het allemaal leuk en doen graag mee. We horen over de radio dat er een bomaanslag is gepleegd in het centrum van Libanon en worden door de security terug geroepen om naar het hotel te gaan. Gelukkig staat de scène er al op en kunnen we meteen vertrekken. Maar niet voordat we in de tent van Kadar de sterkste koffie ooit hebben gedronken.
De volgende ochtend keren we terug om de eindscène te draaien. De scène is ongelofelijk precisie werk. Dus het moet heel wat keren opnieuw. Jeroen, de regisseur is onverbiddelijk. Maar iedereen doet mee. Het is het meer dan waard.
En dan klinkt: ‘Its a wrap, guys’. Het was een bijzonder avontuur, met echte helden.
*Kadar is voor de veiligheid van het jongetje een schuilnaam
