Onze favo stylist Manon Meijers brengt een ode aan de sportkleding. Waarbij ze niet graag de verkeerde verwachting schept. ‘Hoewel ik bijna zin krijg om in die kleren te sporten. Bijna.’
Voorliefde voor sportkleding
Is het gek om als stylist hardop te zeggen dat je een enorme voorliefde hebt voor sportkleding? Ik bedoel dan niet van die veel te grote joggingbroeken waarvan het elastiek bij de band is uitgelubberd of zo’n trui waar je zelf drie en een half keer in past. Nee, gewoon het knappe, flatterende, funky spul.
Lekker comfortabel
De naam ‘sportkleding’ dekt alleen niet helemaal de lading, als je het mij vraagt. ‘Comfortkleding’ is al iets beter, al bekt het niet echt lekker. Maar zeg nou zelf: zit er iets lekkerder dan yogapants (misschien beter bij je bekend als de zogenaamde ‘hardlooplegging’)? Geen knellende spijkerstof, geen strakke tailleband die je er iedere keer dat je gaat zitten niet-zo-liefdevol aan herinnert dat je iets éérder naar de sportschool had moeten gaan, maar zachte, vergevende stof die zich in alle bochten wringt om met je mee te stretchen en die je billen nog even dat felbegeerde duwtje richting je schouderbladen geeft en je buik zachtjes instopt tot onder je bh-band. (Mocht er nu door je hoofd schieten: maar zij was toch zo anti legging? Als-ie niet wit en niet driekwart is, en als de stof dik genoeg is zodat je kunt bukken zonder dat de huid van je billen er dwars doorheen komt: ik hóu van leggings.)
Knuffelpak
De term ‘knu ffelpak’, kan dat dan? Even tussen ons: er is toch niets zo fijn als het dragen van een sportbeha? Leuk, al die friemelige, kanterige niemendalletjes, maar serieus: zo’n sportgeval alleen al zou ‘knu ffelbeha’ mogen heten, omdat het voelt alsof je jongens de hele dag (ja, ik draag ze dus echt graag) door twee ferme handen stevig worden vastgepakt. En ook qua ontwerp zijn ze tegenwoordig zo bedacht dat niet je hele bovenlijf opgesloten zit tot aan je nek en je borsten zo platgedrukt worden dat je je steeds af moet vragen waar ze nu gebleven zijn.
Tel daar bij op van die fijne truien of trainingsvestjes met zakken waarin je je handen zo lekker kunt laten verdwijnen en waarvan de stof na dertig keer wassen nog steeds belachelijk zacht blijft, en de voorkeur voor de titel ‘knu ffelkleding’ verdubbelt voor mij. En als je dan bedenkt wat voor verademing gympen zijn (zelfs die zijn tegenwoordig zo gemaakt dat ze licht en dun zijn en je voet bijna lijken te omhelzen) als je je stiletto’s hebt uitgeschopt, dan is de term misschien wel een winnaar.
You name it…
Eigenlijk maakt het me niet zo veel uit hoe we het precies gaan noemen. Ik wil gewoon niet de verwachting wekken dat ik als ik ‘sportkleding’ draag, ook daadwerkelijk ga spórten. Alhoewel ik er vaak als ik mooie sportkleding draag, wel bijna zin in krijg. Bíjna.
