Sem was nog maar vier jaar toen bij hem een zeldzame vorm van kanker naast zijn testikel werd gevonden. Een zware periode van behandelingen volgde en eenmaal genezen wilde Sem niets liever dan trouwen met zijn moeder Veronica. En dus mocht hij haar in een heuse trouwzaal de ring om de vinger schuiven.

Veronica: ‘We werden ‘s ochtends vroeg opgehaald met de verrassingstrouwauto. Iedereen stond in een fantastische outfit klaar om naar de basisschool van Sem te rijden. Ik droeg een trouwjurk, Sem’s vader Johan een donkerblauwe colbert en mijn dochter Zoë een roze prinsessenjurk. Voor haar was het ook allemaal niet makkelijk, dus deze dag verdiende zij ook. Sem stond klaar in een net giletje met daaronder een lichtblauwe blouse en een blauw stropdasje. Het beloofde een fantastische dag te worden. Eenmaal aangekomen bij Sem’s school, werden we opgewacht door alle vriendjes en klasgenootjes van Sem. Ook zij stonden vol enthousiasme te wachten om deze bijzondere dag mee te maken. De kinderen zongen liedjes die zij stiekem in de klas hadden geoefend. De ‘trouwzaal’ was ontzettend mooi aangekleed. Voor ons lag een rode loper, omringd door witte en rode ballonnen. Zoë mocht de ring brengen, en het dinosauruskettinkje voor Sem. Hij mocht de ring bij mij omdoen. En wat deed hij dat goed. Het leek net alsof hij het al eerder had gedaan. Daar kwam natuurlijk wel een stuk ontlading bij kijken, want het was niet bepaald een makkelijke periode.’

Dinostijl

‘De tranen sprongen in mijn ogen, want wat voelde ik mij vereerd dat Sem’s wens was om met mij te trouwen. Kinderen zeggen natuurlijk wel vaker dat ze met hun ouders willen trouwen. Dat Sem dit daadwerkelijk als wens had ingevuld bij Make a Wish, vond ik onvoorstelbaar schattig. Hij zei altijd dat hij mij zó lief vindt, dat hij wel met mij zou willen trouwen. De getuigen, Zoë en Johan, zetten een handtekening. Het huwelijk was voltrokken. Alle vriendjes, familieleden en klasgenootjes applaudisseerden voor ons. Er werd een trouwtaart gebracht, ook volledig in dinosaurusstijl. Sem, Zoë en ik sneden het eerste stukje aan. De dag was hier nog niet voorbij, Sem had namelijk ook als wens om naar dinoland te gaan. Door een limousine vol met lekkernijen en discolampjes, werden we opgewacht om hier dan ook naartoe te gaan.’

Lach en een traan

‘Ik ben ontzettend dankbaar voor deze dag. Met een lach en een traan kijk ik erop terug. De klap komt eigenlijk nu pas, nu alle ziekenhuisbezoekjes in het verleden liggen. Toch is het allemaal nog zo ongelooflijk recent. In november is Sem gezond verklaard, maar ik kan mij nog als de dag van gisteren herinneren dat mijn vriend Johan de tumor ontdekte. Heel toevallig was dit precies een jaar voor de trouwdatum; omdat Dinoland nog niet open was moest de afspraak worden uitgesteld. Dat het uiteindelijk 19 april is geworden, is ongelooflijk bijzonder. Alsof het zo had moeten zijn. In het begin dachten we dat het wellicht een liesbreuk of ingedaald balletje kon zijn. In ieder geval allesbehalve kanker. We zagen het wel voorbij komen, maar de kans hierop was maar drie procent. Dat kon het toch niet zijn, dachten we. Toen de arts vertelde dat het kanker was, en vermoedelijk een kwaadaardige vorm, schrokken we ons rot. We hebben snel actie ondernomen, gelukkig waren we er vroeg bij.’

Kostbaar

‘Het proces werd snel in gang gezet. Tijdens de voorjaarsvakantie ontdekten we het, en binnen twee weken onderging Sem zijn eerste chemokuur. Van een vrolijk en energiek jongetje veranderde hij door de vele ziekenhuisbezoeken in een timide en angstig kind. Soms moesten we hem in de houtgreep houden, zodat hij een prikje kon krijgen. Aan het ziekenhuis, het Prinses Máxima Centrum, lag het zeker niet. Want wat zijn we daar ontzettend fijn geholpen, door enkel lieve mensen. Het is gewoon schrijnend om je kind zo te zien. Dat sloopte ons als gezin ook, besef ik mij achteraf nog meer. Zelf heb ik bijvoorbeeld veel last van oud zeer. Een miskraam, de lastige zwangerschap van Zoë en een moeilijke coronaperiode. Ik moet er behoorlijk van bijkomen, en hoop dat ik snel weer de moeder kan zijn die ik ooit was. De klap komt nu extra hard aan; het lijkt alsof we allemaal een trauma te verwerken hebben. Sem stelt ook vele vragen. Maar één ding weet ik door dit alles zeker, en dat is dat ik ontzettend trots ben op mijn gezin. Voor hen wil ik vechten. Samen staan we namelijk ongelooflijk sterk. We hebben altijd alles open besproken, en moeilijke vragen proberen we op een zo kinderlijk mogelijke manier uit te leggen. Laatst deed Sem de ring opnieuw om mijn vinger. Toen kwam het besefmoment weer. Gezondheid is iets heel kostbaars. Wij hebben echt geluk gehad, want het had allemaal heel anders kunnen aflopen.’