Minou Hexspoor woont en werkt sinds 12 jaar in Beirut, Libanon. Ze is WENDY-Expert, en schrijft elke twee weken op dinsdag een artikel over haar leven. Deze week vertelt ze over hoe Corona ook Libanon in de houdgreep heeft. Alleen iedereen kijkt op een andere manier en vanuit een ander perspectief naar de situatie. Door welke bril kijk jij naar de huidige situatie? 

‘Pffff, wat een dag!’ Ik liep de tuin van mijn favoriete koffiehuis binnen, een traditioneel Libanees huis waar nu verse koffie gebrand en gezet wordt. De Kees van der Westen machine die pontificaal in het midden van de ruimte staat lacht me altijd met een knipoog toe – een out-of-place herinnering aan mijn thuisfront Noord-Brabant waar de maker vandaan komt – en perst iedere keer weer met veel bravoure mijn espresso in een glazen kopje. 

We zijn er allemaal een beetje klaar mee

Gisteren en vandaag ben ik weggevlucht uit mijn eigen huis, weg van mijn computer, weg van de muren waar ik al meer dan zes maanden tegenaan staar, weg van mijn man (je hebt zo van die momenten) en weg van de realiteit waarin we ons onoverkomelijk bevinden hier in Libanon. Niet zo heel ver weg, want het koffiehuis bevindt zich om te hoek. Maar toch, alles telt tegenwoordig. Ik keek naar Jane, vriendin en sister by choice, die onderuit hing in een luie stoel onder een boom. ‘Nou’, zei ze, ‘wat een jáár, kun je wel zeggen!’ Een vrouw aan een tafeltje verderop lachte met ons mee terwijl iemand van de bediening ons tegemoet liep. Ik nam de menukaart van hem aan. ‘Hoe gaat het?’, vroeg ik hem. Het is een beladen vraag geworden hier in Beirut twee maanden na de explosie – bovenop corona, een economisch drama en een politieke crisis – en iedereen worstelt zichtbaar met het beantwoorden ervan. ‘Goed, denk ik?’, zei hij twijfelachtig en lachte. Wallah, ik weet het niet, maar ik denk goed’.  We lachten alle drie en ook de mevrouw aan het tafeltje lachte weer mee. Maar hoe relevant zijn z’n woorden, niet alleen voor ons hier in Libanon, maar voor velen over de hele wereld? 

Het begon allemaal met de gedachte dat we het voor een paar weken even moesten volhouden met die lockdowns en restricties, maar de weken werden maanden en de maanden worden straks een jaar, en langzaam wordt duidelijk dat dit niet even een hobbel was waar we overheen moesten met z’n allen. Ook in mijn coaching praktijk merk ik het: de gevolgen van chronische stress beginnen overal de kop op de steken. Steeds vaker hoor ik mensen praten over gevoelens van depressie, zorgen over de toekomst, gebrek aan gezonde beweging, moeite met het in stand houden van gezonde eetpatronen, behoefte aan tijd en vooral ruimte voor jezelf, relatieproblemen, eenzaamheid, gebrek aan normaal fysiek contact met geliefden, enz. Het wordt inmiddels een behoorlijke lijst. 

‘Ik ben er zooooo klaar mee’, zei de ober en Jane en ik knikten instemmend toe. ‘Een jaar geleden was ik in Washington DC bij familie op bezoek’, verzuchtte ik, terwijl ik aan mijn zoon in Nederland dacht die ik zo graag zou willen knuffelen, en aan mijn zusje in Noorwegen die op het punt staat van haar eerste kindje te bevallen. We zijn er allemáál een beetje klaar mee. 

Terwijl ik me naast Jane ook in een luie stoel installeerde in de schaduw van de mooie, groene boom, scheen het zonlicht tussen de blaadjes door en maakte dansende bewegingen op mijn huid. Ik strekte mijn benen en deed heel even mijn ogen dicht om het moment wat langer vast te houden. 

‘Weet je wat het is, het is de constante onbewuste ondertoon in onze gedachten dat het morgen allemaal over is, volgende week, oké, een paar weken dan. We leven bijna collectief vanuit de gedachte dat we hier niet willen zijn in deze realiteit, en dat we het moeten uitzitten tot het voorbij is, en dat we tot die tijd moeten volhouden. En volgens mij is dát wat het zo ontzettend zwaar maakt. Want wat nou als we deze realiteit omarmen en ervan uitgaan dat het nog wel een jaar gaat duren? Wie willen we dan zijn in die tijd en die realiteit? Wie wil ik zijn? Wie wil jij zijn? Hoe maken we bewuste keuzes over hoe we hier gezond in gaan staan met onszelf en anderen?’ Jane deed haar sokken uit en gooide ze in de richting van haar tas die tegen de muur stond. Eén sok bleef zo maar aan de muur hangen, alsof iemand hem er tegenaan geplakt had. ‘Ja’, lachte ze, ‘net als die sok. We hangen er maar een beetje bij, doen ons werk, gaan verder, nog maar een lockdown, maar ondertussen wachten we allemaal stiekem op het einde van deze pandemie. En natuurlijk beïnvloedt die ondertoon hoe we omgaan met het leven van alledag’. 

Perspectieven

 De koffie had inmiddels plaatsgemaakt voor een fles witte wijn en toast met tapenade. ‘Zullen we onszelf eens uitdagen en kijken met wat voor perspectieven we op de proppen kunnen komen voor nog een jaar corona?’ stelde Jane voor. ‘Dat lijkt me een prima idee, en laat ik daar nou de perfecte oefening voor hebben!’, antwoordde ik.

 Onze ingebeelde casus: Corona gaat zeker nog een jaar duren. Tijdens dat jaar zullen de lockdowns en restricties gewoon doorgaan zoals nu. Soms wat losser, soms wat strikter. Er verandert weinig.

Perspectief 1: Door de bril van het slachtoffer
Ik trek dit echt niet meer, hoe lang moet ik dit nog volhouden? Ik word echt knettergek. Ik beweeg niet genoeg, ik word gek van het thuis zitten en thuis werken, het lukt me echt niet dit nog een jaar vol te houden, hoe ga ik dat in godsnaam doen!

 Perspectief 2: Door de bril van de boosheid
Ik ben er helemaal klaar mee! Al die regels waar ik me aan moet houden, en het is steeds weer wat anders! Zijn ze nou helemaal gek geworden?! Je kunt echt niet verwachten van mensen dat ze dit maar lekker allemaal aankunnen. Ze weten echt niet waar ze mee bezig zijn. Ik trek mijn eigen plan wel, ze zoeken het maar uit met hun regels.

 Perspectief 3: Door de bril van de rationaliteit
Het is oké, het is zoals het is en we kunnen er niet echt veel aan doen. Dus laten we er het beste van maken samen. Gewoon volhouden, er komt vanzelf een einde in zicht. Misschien is het een goed idee een plan te maken voor hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Dat geeft een beetje houvast. Het is niet makkelijk nee, maar het gaat ons lukken!

 Perspectief 4: Door de bril van de helpende mens
Zorg voor de ander: Ik zie echt zo veel mensen die het lastig hebben en ik maak me enorm zorgen over mijn familie en vrienden. Ik probeer er voor iedereen te zijn zodat ik ze kan helpen hier doorheen te komen. Ik red me wel, maak je over mij vooral geen zorgen!

Zorg voor jezelf: het is belangrijk dat ik tijdens dit jaar goed voor mezelf zorg, zodat ik hier op een gezonde manier doorheen kom. Ik maak elke dag wat extra tijd voor mezelf en heb aandacht voor wat ik nodig heb en waar ik behoefte aan heb. Dat helpt enorm. 

 Perspectief 5: Door de bril van de mogelijkheden
Alles in mijn leven heeft betekenis en kan een doel hebben, een reden van bestaan. Ook deze situatie komt met zijn eigen mogelijkheden. Het biedt me de mogelijkheid om op andere manieren te leren omgaan met werk en leven, en om dingen eens goed onder de loep te nemen. Wat is eigenlijk echt belangrijk voor mij en m’n naasten? Wat ik erin stop haal ik eruit, en hoe ik er naar kijk bepaalt hoe ik dit ervaar!

Perspectief 6: Door de bril van de visionair
Als ik boven mijn eigen leven uit zou stijgen, en mezelf zie daar beneden, en zou terugkijken op mijn leven en waar ik nu ben, wat ben ik dan aan het leren over mezelf in deze periode? Waar ben ik op mijn levensreis? Als het leven niets anders is dan een ervaring waarvan we leren en groeien, hoe creëer ik dan vreugde, geluk en verbinding?

Perspectief 7: Door de bril van de levenskunstenaar
Terugkijkend op de verschillende perspectieven die ik gecreëerd heb door deze verschillende brillen op te zetten, weet ik dat ik de ultieme maker van mijn eigen leven ben, elke dag weer. Ik ben vrij om te kiezen met welk perspectief ik mijn realiteit bekijk en vanuit die positie te handelen. Ik geef elke dag bewust vorm aan mijn leven.

Het komende jaar

Er volgde een onbeduidende stilte. Ik weet niet zeker of dat was omdat er veel gedachten in ons omgingen, of omdat het was omdat we zelf tot een aantal inzichten kwamen die even moesten inzinken. 

‘Ik denk dat ik vooral heel erg veel vanuit perspectief drie gedacht en gehandeld heb, maar ook vanuit zes’, zei ik, ‘vooral tijdens mijn Quarantine Queen foto project (daarover kun je hier meer zien en lezen!). Dat was echt een bewuste keuze om bepaalde gevoelens te creëren en ervaren’. Ze keek me lachend aan. ‘Ja, dat was echt een bijzonder project. Ik denk dat ik zelf ook veel vanuit perspectief drie geleefd heb, en ik denk dat dat eigenlijk zo gek nog niet is. Perspectief drie kan ons enorm helpen om uit een stressreactie te blijven door bewust onze rationaliteit te gebruiken. Ik denk dat ik ook perspectief vijf wel ontdekt heb tijdens deze periode: uitzoeken voor mezelf wat echt belangrijk is in mijn leven nu.

‘Vanuit welk perspectief zou jij meer bewust willen kiezen het komende jaar?’ Ze keek naar het groene bladerdak boven ons terwijl ze mijn vraag overwoog. ‘Ik denk zes. Bewuster voor vreugde kiezen en die vreugde creëren. Jij?’ Ik keek samen met haar omhoog. 

‘Ik ga bewuster kiezen voor vijf. Mogelijkheden zien, mijn boek schrijven, nieuwe samenwerkingsprojecten opzetten, en bewust wijntjes drinken met jou!’ We lachten allebei hardop. ‘Nou, dat moet lukken het komende jaar, cheers!’

Over Minou

Minou woont en werkt sinds 12 jaar in Beirut, Libanon met haar Libanese man. Haar zoon studeert in Nederland. Ze reisde de hele wereld over en toert regelmatig samen met haar man in hun motorhome door de VS. Minou runt haar eigen bedrijf als gecertificeerd coach en werkt met mensen over de hele wereld die worstelen met stress, work-life balance en burnout. Kernwoorden: support, zelf-ontwikkeling, de kracht van toegepaste verbeelding, genieten, de maakbaarheid van het leven in eigen hand nemen en jezelf durven zijn. Kijk ook op haar site.

Meer artikelen van Minou lees je hier.