Het besef dat Michelle kinderloos zou blijven, was een wake-up call. Een rouwproces volgde, maar toch besloot ze om niet bij de pakken neer te blijven zitten. Ze vond kracht in het delen van haar verhaal, en hakte voor haarzelf de knoop door; ik ben al moeder, ook zonder kind.
‘Jarenlang leefde ik met het idee dat ik moeder zou worden. Toen ik het samen met mijn partner wilde proberen, was ik 36 jaar. Om kinderen te krijgen was 36 natuurlijk al wel wat oud, maar toch had ik nog steeds hoop. Ik vond mezelf namelijk echt een type om op mijn veertigste nog moeder te worden. Daarbij zag ik het ook bij de zus van mijn oma gebeuren. Zij kreeg op haar 49e nog een kind. Een nakomertje noemde ze het. Dit, en de hoop dat het ooit wel goed zou komen, maakten dat ik mij er niet druk om maakte. Totdat mijn vriend zei dat hij vond dat we ondertussen eigenlijk al te oud waren. Langzaam groeide bij mij het besef; ik word geen moeder meer. Dit was een harde klap. Het kwam pas echt binnen toen ik een boek las over rouw. En dan in het bijzonder rouw om iets dat er niet is gekomen. Alles viel op z’n plek; ik zat in een rouwproces.’
Lotsbepaling
‘Dit rouwproces was moeilijk. Hoe moest ik ooit accepteren dat ik geen moeder zou worden? Er zijn verschillende redenen waarom iemand geen moeder wordt, en in mijn geval vond ik het vooral lastig om te accepteren doordat er geen duidelijke oorzaak was. Zo hebben we bijvoorbeeld gedacht dat we onvruchtbaar waren. We hebben daarom verschillende testen gedaan om dit te onderzoeken. En wat bleek? We zijn allebei gewoon vruchtbaar. Dat verbaasde mij eigenlijk niet. Elke maand voelde ik namelijk precies aan wanneer mijn eisprong kwam. Zelfs toen het eitje ineens toch bevrucht was, voelde ik dat ik zwanger was. Moedergevoelens zijn gewoon zo ontzettend sterk, dat is onvoorstelbaar. Maar helaas werd ik toch weer teleurgesteld. Ik kreeg namelijk een miskraam. Wederom een klap in mijn gezicht. Keer op keer teleurgesteld worden, sloopte mij, maar zette mij ook aan het denken. Was het wel zo bedoeld dat ik moeder moest worden? Zelf geloof ik namelijk sterk in een soort lotsbepaling; dingen zijn voorbestemd. Als het niet de bedoeling is dat ik moeder word, dan moet het misschien ook wel zo zijn. Daarom koos ik niet voor kunstmatige ingrepen. Mijn lot legde ik vanaf dit moment in handen van de natuur.’
Gelijkgestemden
‘Om steun te vinden ging ik op zoek naar vrouwen in een soortgelijke situatie. Deze vrouwen vond ik op Facebook. Ik besloot in contact te komen met hen. Dat was een enorme verademing, vond ik. Het samen delen, maakte dat we ook samen konden helen van de pijn. Deze ontmoeting zette mij aan het denken, en het gaf mij inspiratie. Ik dacht aan de vrouwencirkels waar ik meermaals aan heb meegedaan. Het thema ‘vrouwen die geen kinderen hebben’, kwam ook daar vaker voorbij. Op een gegeven moment wist ik wat mij te doen stond, en kreeg ik een ingeving. Ik belde een erg goede vriendin van mij op. Zij doorliep namelijk een soortgelijk rouwproces. Samen kwamen we op het idee om vrouwencirkels te organiseren, speciaal voor vrouwen zonder kinderen. Om wat voor reden dan ook. Op 21 december was de eerste bijeenkomst. We huurden een ruimte af en kwamen bij elkaar. Wat wij gelijk merkten was de behoefte naar gesprek, zodat we echt aan ons helingsproces konden beginnen. Je wordt in mijn optiek namelijk het best begrepen door mensen die hetzelfde meemaken als jij. Zij kennen de obstakels waar je tegen aanloopt door en door.’
Moederrol
‘In onze maatschappij is het naar mijn idee als vrouw vooral de norm om moeder te worden. Je hebt wat uit te leggen wanneer je dit niet bent, wordt of wil worden. Om wat voor reden dan ook. Bij mezelf vroeg ik af wat het zijn van moeder nou eigenlijk betekent en inhoudt. Moedergevoelens hebben alle vrouwen denk ik wel. Deze gevoelens maken dat je als vrouw het als een soort ‘taak’ ziet om te zorgen voor iets of iemand. Dat gaf mij inspiratie die ik inbracht tijdens de sessies van de vrouwencirkels. De moederrol die we allemaal in ons hebben, kan zich ook in andere dingen uiten. Zo heb ik bijvoorbeeld iemand ontmoet die een voedselbos heeft. Hier zorgt zij met heel haar ziel en zaligheid voor. Dit ‘zorgen voor’ kan zich blijkbaar ook in andere dingen uiten, besefte ik mij. De bijeenkomsten gaven we vandaar dan ook de naam ‘moeders zonder kind’. Je bent namelijk al moeder, ook zonder kind. Het is de kunst om het begrip moeder zijn, breder te bekijken.’
Acceptatie
‘Op dit moment ben ik volledig in de acceptatie. Zwanger worden wil ik niet meer. Het zou dan eigenlijk ook niet meer kloppen voor mijn gevoel. Mijn missie is namelijk echt om vrouwen in te laten zien dat je ook moeder bent, zonder dat je een kind hebt. Soms raakt het mij echt nog wel, wanneer ik andere vrouwen toch moeder zie worden. Maar ik blijf erbij dat ik gelukkig ben met hoe mijn leven nu is. Zo ben ik bijvoorbeeld enorm blij met mijn hond Sunny. Daar ben ik ook een soort moeder voor; een hondenmama. Aan andere vrouwen wil in meegeven dat zij niet moeten twijfelen aan hun vrouw zijn. Je mag echt wel even balen dat het anders loopt dan je verwacht had. De kunst is om je aandacht te verleggen naar dingen die jou gelukkig maken. Dan gaat er een wereld voor je open.’
