Hoewel Emmy Postma gelukkig was in Nederland, was ze toe aan een uitdaging. Toen een kasteel in Frankrijk op haar pad kwam, pakte ze de kans met beide handen aan. Sinds vier jaar verbouwt ze haar eigen chateau, waar ze kamers verhuurt als b&b. Vanaf 13 augustus is het tweede seizoen van Kasteelvrouwe Emmy te zien op MAX bij NPO1.
‘Als kind had ik de droom om in een kasteel of groot huis te wonen. Vanaf mijn negende had ik daar een fascinatie voor, vooral voor de geschiedenis erachter. Ik was vast niet de enige, maar als je ‘kasteel te koop in Frankrijk’ intoetst, krijg je van alles en nog wat te zien. Het onderhoud van die kastelen is lastig en duur. Heel veel staan te koop voor heel weinig geld. Mijn fantasie ging aan de loop met het idee alleen al.’
Nieuw avontuur
‘Mijn man Rutger vond dit kasteel en stuurde het naar mij door. We deden een poging om het te kopen. In eerste instantie ging het niet door. Totdat het chateau opnieuw op de markt kwam. Alleen zag Rutger het ineens niet meer zitten om naar Frankrijk te verhuizen. Wat flauw zeg, dacht ik. Ik wilde een nieuw avontuur. Of ik het ooit tot mijn pensioen haal, zal ik nooit weten. Ik kon mijn droom niet zo lang uitstellen. Ik zou het mezelf kwalijk nemen als ik het niet zou doen. Het was zo’n diepgeworteld gevoel. Ik ben in de 60, het is nu of nooit, dacht ik. Het zou mij niet overkomen dat ik op mijn sterfbed toch spijt had. Altijd maar binnen zitten, was ik zat. Ik wilde natuur, ruimte en buitenleven. Een kasteel in Nederland had ik ook leuk gevonden, maar daar is het een stuk duurder en Frankrijk heeft een fijne temperatuur. Vanaf dat mijn kinderen klein zijn, zijn we al naar de Ardeche in Frankrijk gegaan. De manier van leven, het eten en drinken, je hebt hier volop ruimte, dat mis ik in Nederland.’
Ik Vertrek
‘Mijn deelname aan Ik Vertrek was altijd onderdeel van het plan. Het is één van mijn favoriete programma’s. Vooral als ze een mooi kasteel in Frankrijk vonden, dat vond ik de leukste afleveringen. Als je een oud kasteel koopt, weet je dat er wat dingen misgaan. Zo ook bij mij. Toen ik de sleutel overhandigd kreeg van het kasteel, stond het nog vol meubels en troep van de vorige eigenaar. Ik vond het vooral heel vervelend voor die man. Ik had het gevoel dat ik hem niet kon wegsturen, maar wilde ook niet dat hij rondliep en dat er dan iets ergs zou gebeuren. Uiteindelijk heeft hij een bedrijf ingehuurd om alles weg te halen, daardoor heb ik toch een paar mooie stukken moeten missen. Toch ben ik blij dat hij dat heeft gedaan, het was heel vies en rommelig.’
Moeilijk jaar
‘Ik verlang nooit meer terug naar mijn oude leven. Dit is tien keer beter. Ik kijk naar buiten en ik zie mooie bomen, een vogeltje en af en toe een hertje voorbij komen. Én ik kan doen wat ik wil. Natuurlijk denk ik weleens: was Rutger maar hier, want momenteel werkt hij weer in Nederland. Maar de laatste tijd valt het mee hoe alleen ik hier ben. Er komen best veel mensen over de vloer; gasten, vrijwilligers en vriendinnen. Vorig jaar was dat wel even anders. Mijn zoon kreeg een ongeluk en daarom was ik voornamelijk in Nederland. Gelukkig gaat het een stuk beter met hem. Hij heeft er wel letsel aan overgehouden, maar het is een wonder dat hij het heeft overleefd. Het is iets om dankbaar voor te zijn. Aan de ene keer miste ik het om in Nederland te wonen, aan de andere kant kon ik in zijn huis logeren. Het kasteel stond op dat moment helemaal op de achtergrond.’
De verbouwing
‘Alle kamers in het kasteel vind ik goed gelukt. Het is allemaal in de zeventiende- en achttiende-eeuwse stijl. Niet allemaal met antieke meubels, want het is geen museum. Maar het moet wel aanvoelen als een kasteel. Interieur is altijd al een hobby voor mij geweest. Én het werk als gastvrouw lijkt op mijn werk in het ziekenhuis, maar deze mensen zijn niet ziek gelukkig. Het maakt het een stuk makkelijker, en uiteindelijk ook gezelliger. In de zomer is het heel druk, de komende drie weken zit ik helemaal vol. Ik ben maar alleen, en dat is soms best pittig. Gedurende het hele jaar komen er weer mensen, zelfs in de winter. Ik kan natuurlijk niet overal de kamers in temperatuur op stoken, maar ze blijven komen. De inkomsten zijn heel fijn voor de restauratie van de rest. De meeste mensen kennen mij van tv, veel van Ik Vertrek, of de serie Kasteelvrouwe Emmy, maar ook via Instagram. Ik vind het heel leuk. In het begin was het even vreemd, omdat zij mij denken te kennen en andersom nog niet. Meestal is er snel een klik. Iedereen voelt zich ontspannen, het voelt hier heel huiselijk aan. Ik eet ook in principe mee met de gasten, voor zover ik daar tijd voor heb. Het klussen doe ik tussendoor, als het even kan. Het liefst had ik de kamer, die ik nu aan het verbouwen ben, al af gehad. Ik probeer me daar niet meer druk om te maken. Ik leef in de nabije toekomst. De grande cuisine, de aanbouw waar vroeger de keuken was, daar lekt het dak nog. Daar wil ik toch iets mee doen. Ik ga rondleidingen geven voor de monumentendagen en vraag daarvoor een kleine bijdrage. Zo’n dak kost zo 30.000 euro. Anders gaat het helemaal kapot. Ik heb de neiging om alle oude gebouwen te kunnen redden. Alles wat ik verdien, investeer ik in het kasteel. Ik doe het graag en ik leef heel sober, dat vind ik ook prettig. Volgens Rutger is het kasteel mijn enige leven, haha. Dat is ook wel wat ik graag wilde.’
Kasteelvrouwe Emmy
‘Op 13 augustus begint het tweede seizoen van Kasteelvrouwe Emmy, erg leuk weer. De eerste aflevering neemt je mee terug naar begin van de winter in februari. Er komen vrijwilligers over de vloer om mij te helpen met de slaapkamer. Daarnaast hebben we een expositie georganiseerd met lokale kunstenaars, maar ook uit Nederland. Als sluitstuk hebben we het bal van Napoleon en Josephine.’
