O, het doet zo’n pijn als je huisdier plotseling overlijdt. We raken vaak in diepe rouw. Maar de omgeving vindt dat al snel gek, het blijft een dier, toch? Journalist en DWDD-tafeldame Antoinnette Scheulderman (44) was altijd samen met haar ruwharige teckel Bubbels. Diepe rouw voelde ze, toen haar hond plotseling was overleden. Ze schreef er een boek over: Dan neem je toch gewoon een nieuwe. ‘Ik wilde horen dat het niet gek was om een dier zo te missen.’
Antoinnette: ‘Een paar weken na haar dood organiseerden mijn beste vrienden een herdenkingsbijeenkomst voor Bubbels. Met champagne en een tijdschrift vol herinneringen aan haar en mij samen. Het is het mooiste cadeau dat ik ooit heb gekregen. Met de bijeenkomst gaven mijn vrienden erkenning aan mijn verdriet. Bubbels was nog maar acht toen ik haar moest laten inslapen en na haar dood was ik helemaal kapot. Een jaar lang liep ik voor mijn gevoel met een zwarte sluier om mijn hoofd. Bubbels was altijd bij me.
Ik miste het gezellige getik van haar nageltjes op de houten vloer, haar warme kop tegen me aan, de wandelingetjes over straat. Bubbels was altijd vrolijk en ik knapte altijd op van haar. Een hond geeft onvoorwaardelijke liefde: met een hond heb je geen fricties zoals je met mensen kunt hebben, het maakt ze niet uit hoe je eruitziet en of je vijf kilo bent aangekomen, ze zijn je altijd trouw. Toen Bubbels er niet meer was, heb ik negen maanden gewacht met het van binnen wassen van mijn auto omdat met het wassen ook de afdrukken van haar natte neuzen zouden verdwijnen. Ik heb haar laten cremeren en haar as zit in een Portugese vaas die in mijn woonkamer staat, met haar foto en een doosje met haar haren erbij.’
Verdedigen
‘Mensen die zelf een dier zijn verloren begrijpen het, maar ik stuitte met mijn verdriet ook vaak op onbegrip. “Ben je nu nog met je hondje bezig?” hoorde ik dan, of: “Dan neem je toch gewoon een nieuwe?” Alsof je net als een wasmachine gewoon hetzelfde nummer kunt bestellen. Een dier staat in onze maatschappij toch lager dan een mens en vaak had ik het gevoel dat ik mezelf moest verdedigen. Daarom besloot ik er een boek over te schrijven, om te horen dat het niet gek is om een dier zo te kunnen missen. Ik sprak er met achttien bekende Nederlanders en een aantal deskundigen over. Nog dagelijks word ik aangesproken op mijn boek; mensen vinden het zo fijn dat het verdriet er mag zijn.’
Antoinnette haar boek over het overlijden van haar hond vind je hier.
Dit is een artikel uit WENDY #31. Nog geen abonnement? Klik hier!
