Als 21-jarige wilde Ineke niets liever dan zwanger worden. Een kind krijgen leek haar dé oplossing voor de andere problemen die ze had. Ze raakte zwanger van een huisgenoot, maar haar ouders accepteerden haar zwangerschap niet en dwongen haar tot abortus, iets wat nog altijd pijn doet. ‘Ik voel me schuldig dat ik niet meer ruggengraat had.’

‘Mijn zwangerschap wilde ik graag geheimhouden voor mijn ouders. Ik wist dat ze er flink op tegen zouden zijn én mij abortus zouden aanpraten. Het plan was om het vijf maanden stil te houden, zodat abortus geen optie meer was. Maar dat lukte niet. Ik was zo gestresst en was er zo vol van dat ik het na een maand heb verteld. Ze reageerden precies zoals ik dacht. Vooral mijn moeder was erg overstuur. Ze was vaak aan het huilen. Mijn vader probeerde voortdurend op mij in te praten, en riep er een bevriende collega en zijn vrouw bij, om mij over de streep te trekken.

Mijn ouders vonden mij niet onfatsoenlijk, maar ze vonden mij niet klaar voor het moederschap. Ik had nog geen studie afgerond en was onevenwichtig. Ze waren bang dat ik mijn toekomst zou vergooien. Rationeel snapte ik dat ook wel, maar ik wilde gewoon dat kind. Voor hen was dat geen optie. Zij wilden dat ik abortus ging plegen.’

Ongelukkig

‘Ik had me bewust zwanger laten maken door mijn huisgenoot, met wie ik verkering kreeg. We gebruikten geen voorbehoedsmiddelen en na één keer was het raak. Ik was op dat moment niet erg gelukkig met mijn leven. Ik was begonnen met een studie Engels, maar dat mislukte. Ik had geen vrienden en voelde me erg eenzaam. Een kind krijgen leek me de oplossing; dat zou vast wel goed gaan. Als bijbaantje paste ik wel eens op kinderen. Ik kon ze altijd aan het lachen maken én daar werd ik blij van. Ik moest en zou moeder worden. Hoewel mijn vriend een ruige jongen was en ik eigenlijk niets geloofde van zijn verhalen, wilde ik van hem houden en erin geloven dat samen een gezin hebben het pad was voor mij.

Ik werd door mijn ouders meegenomen naar een ziekenhuis. Een abortuskliniek had de dokter afgeraden, waarschijnlijk omdat hij besefte dat ze er bij de kliniek de lucht van zouden krijgen dat ik er niet achterstond. Ik wilde mijn kindje zo graag houden, maar ik ging uiteindelijk overstag toen mijn ouders zeiden dat ik niet meer bij hen kon logeren als ik doorzette. Ik zou hen in die situatie niet kunnen missen. Bovendien zei iedereen dat ik het niet aankon om alleen een kind te krijgen. De vader was al snel uit beeld; hij wilde geen enkele verantwoordelijkheid nemen voor de zwangerschap.

De dag dat ik werd opgenomen in het ziekenhuis heb ik alleen maar gehuild. Ik gilde: ‘’Mijn kind mag niet sterven, ik wil hier weg!’’ Ik kreeg kalmeringspillen en uiteindelijk werd ik onder narcose gebracht en onderging de abortus. Ik was toen twee maanden zwanger. Alles gebeurde in razend tempo. De foetus heb ik nooit gezien. Mijn kind werd vermoedelijk meteen gedumpt in de afvalcontainer. Ik kan me er nog schuldig over voelen dat ik zo weinig ruggengraat heb getoond.’

Verdriet

 ‘Ik was een groot wrak. Mijn ouders hadden beloofd dat ik er altijd over kon praten, maar ze kwamen hun beloftes niet na, waardoor ik het nog zwaarder had. Ze wilden het zo snel mogelijk vergeten en doorgaan met het normale leven. Dat moest ik ook doen van hen. Maar dat kon ik niet. Voor een lange periode had ik nog verdriet. Ik kreeg paniekaanvallen en had nachtmerries. Ik droomde over verdronken baby’s en verdronken jonge dieren. Met mijn ouders had ik vaak ruzie. Ik kon soms zo enorm boos op ze worden. Vlak na mijn abortus was de schoondochter van de buurvrouw bevallen van haar kind. We waren daarom uitgenodigd om langs te komen, maar dat kon ik niet aan. Mijn moeder vond dat kinderachtig én om zulke dingen maakten we dan hele erge ruzies.

Door de tijd heen heb ik het verwerkt, maar toen ik pas écht kinderen kreeg kon ik het een plekje geven. Zeven jaar na de heftige gebeurtenis raakte ik zwanger van mijn dochter en dat maakte het voor een groot deel goed. Mijn ouders waren er in eerste instantie weer niet blij mee. Ik had al wel een relatie, maar in die tijd was het niet in om monogaam te zijn en ik had een vrij losbandig leven. Mijn ouders vonden mij daarom onstabiel, terwijl het in de tussentijd wel was gelukt om freelancejournaliste te worden. Uiteindelijk is het wel goed gekomen. Mijn ouders gingen mijn vriend, die nu mijn echtgenoot is, steeds meer waarderen. Mijn moeder kocht zelfs babyspullen en raakte helemaal betrokken. Toen mijn dochter was geboren, en later mijn zoon, was ze heel enthousiast en blij. Zo ook mijn vader.’

Impact

‘De gedwongen abortus heeft nu geen grote impact meer op mijn leven. Maar er zijn nog steeds momenten dat ik eraan denk. Dan denk ik bijvoorbeeld: hij of zij zou in december vijftig zijn geworden. Ik wil wel benadrukken dat mijn ouders heel liefdevol waren én dat ik in een warm nest ben opgegroeid. Ze dwongen mij, omdat zij ervan overtuigd waren dat dit het beste was voor mij. Maar dat betekent niet dat het valt goed te praten wat zij destijds hebben gedaan.’