In de serie zonder jou vertellen mensen over het verlies van een geliefde of familielid. Kimberley Koster (25) heeft haar beide ouders tijdens haar zwangerschap verloren aan kanker.  Ze hebben nooit de dochter van Kimberley ontmoet.

‘Ik schreeuwde om mijn moeder tijdens mijn bevalling. Ik had haar meer dan ooit nodig in mijn leven, maar het mocht niet zo zijn. Ik had pijn van de bevalling en het was nog pijnlijker, omdat mijn ouders er niet waren. Ik werd moeder, zonder mijn eigen moeder. Het was een nachtmerrie die werkelijkheid werd.’

Kanker
‘Mijn vader was ruim zes jaar ziek. In maart 2016 kreeg hij te horen dat hij prostaatkanker had met uitzaaiingen. Sinds die tijd kreeg hij chemo en daar reageerde zijn lichaam gelukkig goed op. Hij was ongeneselijk ziek, maar doordat de behandelingen goed aansloegen, werd zijn leven verlengd. Een paar maanden na de diagnose van mijn vader gingen mijn ouders scheiden. Ik was 19 en woonde volledig bij mijn moeder. Elke keer als mijn vader naar het ziekenhuis moest voor zijn chemokuur dan ging ik met hem mee. Ik had een groot verantwoordelijkheidsgevoel richting mijn ouders en wilde er voor ze zijn. Mijn leven veranderde een paar jaar later in een nachtmerrie toen ook mijn moeder een knobbel in haar borst voelde. Ze dachten dat ze een agressieve vorm van borstkanker had, maar dat hadden ze mis.’

Uitzaaiing
‘Mijn moeder had longkanker en deze was al helemaal uitgezaaid richting haar borst.  Na enige tijd werd ze ook benauwd en kortademig. Uit de scan van het ziekenhuis bleek dat ze een hele bijzondere soort van longkanker had. Negentig procent van de mensen die deze soort kanker krijgt, leeft na een jaar al niet meer. Ik wist dat mijn vader ongeneeselijk ziek was, maar het feit dat ik ook mijn moeder zou gaan verliezen was heel onwerkelijk. Het leek alsof ik in een slechte film zat, waarin ik de hoofdrol speelde.  Het voelde oneerlijk en ik was boos op alles en iedereen. Het voelde alsof ik gestraft werd. Mijn wereld stortte in elkaar. Hoe moet ik zo jong zonder mijn ouders leven?’

‘Mijn moeder kreeg na de uitslag gelijk chemotherapie en bestraling, maar haar lichaam reageerde heel slecht daarop. Ze werd alleen maar zieker van de behandelingen. Uiteindelijk heeft ze het opgegeven, want het was nutteloos om door te gaan. Ze kon niet meer lopen en voelde dat de dood nabij was. Mijn moeder heeft op 10 juli ervoor gekozen om een slaapmiddel en morfine toegediend te krijgen. Het liefste wilde ze gaan slapen en niet meer wakker worden. In de avond van 10 juli is het infuus aangesloten en 2 dagen later is ze overleden. Ik verloor niet alleen mijn moeder, maar ook mijn beste vriendin. In totaal is ze acht maanden ziek geweest. Ze is maar 51 jaar geworden.’

Begrafenis
‘De begrafenis van mijn moeder was op 17 juli 2020. Ik voelde mezelf al heel de dag niet lekker en ik gaf alles en iedereen de schuld hiervan. Er ging zoveel verdriet door mij heen, dat valt niet te beschrijven. Ik was al een tijdje gestopt met de pil en mijn moeder wist hier ook van af. Voordat ze stierf zei ze nog tegen mij dat ze dacht dat ik zwanger was. Ze had gelijk. Op de dag van de begrafenis had ik een positieve zwangerschapstest. Het voelde als een cadeautje van boven.’

Bergafwaarts met mijn vader
‘Precies een half jaar nadat mijn moeder was overleden, is mijn vader overleden. Ik was op dat moment zeven maanden zwanger. Het ging, sinds dat mijn moeder overleden was, heel slecht met hem. Doordat hij een misstap had gemaakt, heeft hij zijn bovenbeen gebroken en moest hij geopereerd worden. Hierdoor heeft hij ook de uitvaart van mijn moeder moeten missen.  In de zeven maanden dat ik zwanger was, is hij nooit thuisgekomen. Hij was te ziek. Na de operatie van zijn been sloeg de chemokuur niet meer aan en de artsen hadden geen idee hoelang mijn vader nog zou leven.’

Trotse opa
‘Ondanks dat hij in het ziekenhuis lag, was hij heel erg betrokken bij mijn zwangerschap. Hij vertelde iedereen in het ziekenhuis dat hij opa zou worden. Mijn vader was zo ongelofelijk trots, echt niet normaal. Om hem moed, kracht en hoop te geven, had ik een kerstbal laten maken met de echo van onze dochter erin. Deze zou hij dan volgend jaar in zijn kerstboom kunnen hangen. Het enige wat ik nog kon hopen is dat mijn vader bij de bevalling kon zijn en zijn kleinkind kon ontmoeten. Hij verheugde zich daar zo op en het was ook echt mijn grootste angst dat hij dat niet mee zou maken. Helaas is mijn angst werkelijkheid geworden.’

Sterfbed

‘Op 12 januari 2021 hadden wij een familiegesprek met de arts over de toestand van mijn vader. Hij had naast zijn prostaatkanker er ook nog een longontsteking bijgekregen. De arts zei tegen mijn vader dat hij de geboorte niet meer mee zou maken. Ik zag aan mijn vader dat op dat moment de knop in zijn hoofd omging. Als hij de bevalling niet meer mee zou maken, dan hoefde hij ook niet meer te leven. De geboorte was het enige waar hij nog voor vocht. Na het gesprek met de dokter heb ik een 1 op 1 momentje met mijn vader gehad. Ik heb hem toen gezegd dat onze dochter ‘Yuna’ gaat heetten. Ik was bang dat hij het anders nooit zou weten. We hebben afscheid genomen van elkaar en ik zei nog: ‘tot morgen pap!’ We keken naar elkaar door het raam van de deur en ik kreeg nog een handkus van hem. Op de terugweg in de auto zag ik een hele grote regenboog. Nog geen minuut later kreeg ik een telefoontje met het bericht dat mijn vader was overleden.’

Bevalling
‘Mijn bevallig was enorm zwaar. Mijn vriend en beste vriendin waren er wel bij, maar ik miste mijn ouders enorm. In mijn kraamweken heeft mijn stiefvader geprobeerd om de rol van mijn ouders te vervullen. Hij is elke dag langsgekomen en heeft voor mij en Yuna gezorgd. Ik waardeerde dit enorm, maar het voelde heel erg dubbel. Dit hadden mijn ouders moeten doen en niemand zou dat ooit kunnen vervangen.’

Kracht
‘Ik haal al mijn kracht uit mijn dochter en aan de herinneringen die ik heb van mijn ouders. Nu ik zoveel mensen heb verloren, besef ik heel goed dat het leven kort is en dat je alles moet koesteren wat je hebt. Mijn ouders hebben in de periode dat ze ziek waren veel steun gezocht bij elkaar. Ze kregen intensief contact en groeide echt naar elkaar toe. Ik vond dat echt heel fijn, want het voelde voor mij alsof het weer even normaal was.’

‘Het lievelingsdier van mijn moeder was een vlinder en ik heb al een paar keer gehad dat er ineens een vlinder in mijn huis zat terwijl alle ramen en deuren dicht waren. Ook was de regenboog die ik zag, toen ik terugreed van het afscheid van mijn vader, een teken van hem. Ik weet nu dat ze samen daarboven zijn en dat ze steun aan elkaar hebben. Deze gedachte zorgt ervoor dat ik sterk blijf.’

Herinneringen
‘Ik vertel mijn dochter elke dag over haar opa en oma. Ik merk dat praten over mijn ouders heel erg helpt bij mijn rouwproces. Ik ben heel erg trots op ze en wil graag aan mijn dochter vertellen wie haar opa en oma waren.
Als ik het over mijn moeder hebt dan begint Yuna te lachen en als ik vraag waar oma is dan wijst ze naar boven. Als we samen haar graf bezoeken dan gaat ze erop zitten en legt ze haar handje op de foto van mijn moeder. De urn van mijn vader staat bij mij thuis en daar brand ik ook elke dag voor hem een kaarsje. Ik mis mijn ouders elke dag, maar ik blijf sterk voor Yuna. Mijn herinneringen aan mijn ouders zal ik elke dag blijven vertellen. Ik weet zeker dat ze vanuit boven meekijken naar ons en ik weet zeker dat ze heel erg trots op mij zijn.’