In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Hoe voelt diepe rouw? Wat geeft hen troost? Vandaag het verhaal van Gerda Roos, die haar hartsvriendin Mariëlle verloor aan kanker. Mariëlle was de frontvrouw van een band, en Gerda was een van de weinigen die de andere Mariëlle kende.
‘Als Mariëlle het liedje Windows of my eyes zong van Cuby en the Blizzards zocht ik altijd een plekje achterin de zaal op. Dat nummer maakte zoveel los bij me dat ik me moest terugtrekken, in stilte een traan moest kunnen laten. Het was ook het nummer dat Mariëlle en mij bij elkaar bracht. Ze zong het in de radioshow waar ik voor werkte en waarvoor ik haar moest interviewen en ze vertolkte dat nummer zo mooi dat het me meteen diep raakte. Een mooi gesprek hadden we; het klikte meteen. Later belde ze me een keer op: ze had het zo’n fijn interview gevonden, of we een keer een kopje koffie konden drinken. Ze woonde niet in de buurt en ergens halverwege, bij Amersfoort, waar zij en haar man een ezeltje hadden geadopteerd, spraken we af. Zo konden ze twee dingen combineren. We hadden meteen weer de klik die we tijdens het interview ook hadden gehad en het werd een prachtige middag.’
Andere kant
‘Ik was 44 toen ik Mariëlle leerde kennen. Nooit eerder had ik in mijn leven een echte hartsvriendin gehad; ik ben vrij op mezelf en stel me niet zo snel open voor iemand. Maar met Mariëlle was het anders. Uren konden we aan de telefoon zitten; soms was het wel half 3 ‘s nachts voor we ophingen. Mariëlle was zangeres en had een publiek leven. Tirotto was haar achternaam; ze was van Italiaanse komaf en ze had zeker Italiaans temperament. Excentriek ook was ze, iemand die altijd aparte kleding droeg en ogen had die boekdelen konden spreken. Een vrouw waar je niet omheen kon als ze binnenkwam. Een echte frontvrouw van een band. In de jaren die onze vriendschap duurde leerde ik de andere Mariëlle kennen. Want die had ze ook: ze kon heel onzeker zijn en zich alles ontzettend aantrekken. Dat was een kant die niet veel mensen van haar kenden. Haar motto was: ik wil geen vrienden, want die gaan toch dood. Ze was haar ouders en haar zus verloren. De emmer was vol en uit zelfbescherming sloot ze zichzelf af.
Voor mij was het bijzonder om op mijn 44ste nog zo’n cadeau in mijn leven te krijgen; ik vond het heerlijk om naast mijn partner ook een echt goede vriendin te hebben. Ik heb geen broers en zussen en geen ouders meer en Mariëlle was voor mij alles in een. Als Mariëlle hier in de buurt moest spelen kwamen zij een haar man Heinz hier altijd logeren; gezellig hadden we het dan, al kwamen we dan niet tot de gesprekken die we aan de telefoon hadden. Ik vond het een openbaring dat er nog zo’n dierbaar iemand in mijn leven was gekomen.’
IJdel
Mariëlle was een ijdele vrouw en op een gegeven moment vond ze zichzelf een beetje te dik worden. Ze ging lijnen en deelde trots de resultaten. Maar Mariëlle werd steeds magerder en op een gegeven moment kreeg ze geen hap meer door haar keel. Aanvankelijk was ze er blij mee dat ze steeds meer afviel, maar op een gegeven moment werd wel duidelijk dat er iets niet klopte. Ze was ook heel misselijk. Maar Mariëlle weigerde om naar de huisarts te gaan. Een jaar zei ik al dat ze moest gaan en toen ze uiteindelijk ging en werd doorgestuurd naar het ziekenhuis bleek het helemaal
