In de nieuwe serie Wendy’s woorden vertellen we verhalen van mensen aan de hand van de woorden uit ons Wendy-hart. Deze woorden staan voor wat wij als Wendy willen zijn en uitdragen. Vandaag een verhaal over het woord ‘ontdekken’. Kim Linssen (42) en haar vriend woonden een halfjaar op een afgelegen eiland in Noorwegen. Als schrijvers konden ze op het eiland werken en ervaarden ze hoe het is om middenin de stormachtige zee te leven. ‘De dichtstbijzijnde stad is, met pont en stukje rijden, zeker 4 uur reizen.’
‘Aan het begin van de lockdown, toen er weinig tot niks te doen was, zag ik een oproep staan op Facebook. In deze oproep stond dat een klein eiland in Noorwegen, met leegloop, op zoek was naar Nederlandse ondernemers. Dit leek mijn toenmalige vriend en mij wel wat. We moesten een brief sturen waarin we uitlegden hoe we van plan waren om het eiland weer op de kaart te zetten bij toeristen. Uit ongeveer 150 brieven zijn wij toen uitgekozen. Ons plan om over het eiland te bloggen en misschien een bed and breakfast te runnen, sprak hen wel aan. Ik had me daarvoor nooit echt in Noorwegen verdiept. In september zijn we toen eerst gaan kijken. Vanwege het slechte weer deden we drie dagen over de reis. Het eiland ligt heel erg afgelegen, dus als er een beetje storm is kun je pas de volgende dag pas weer met de boot. Meteen toen we op het eiland aankwamen wisten we: dit gaan we doen. In zijn we definitief verhuisd naar Noorwegen.’
Het eiland
‘Het eiland ligt tegen de poolcirkel aan en telt 50 bewoners. De dichtstbijzijnde stad is, als je de pont neemt en nog een stuk rijdt, zeker 4 uur verderop. Als vegans op een visserseiland was het wel even omschakelen. De eerste paar weken aten we voornamelijk boterhammen met pindakaas. Er was wel een klein winkeltje op het eiland. Deze was 3 dagen per week 2 uurtjes open. Zij konden dingen bestellen, dus op een gegeven moment hebben wij vegan pizza en ander broodbeleg dan pindakaas besteld. Het duurt wel anderhalve week voordat het er is. Wij zijn allebei schrijver en redacteur. Het was voor het eiland belangrijk dat wij wel onze eigen inkomsten zouden hebben, want er zijn daar geen banen. Wij konden daar ons werk voor Nederlandse opdrachtgevers voortzetten, en tegelijkertijd ook schrijven over het eiland. Ik kon geen genoeg krijgen van de ongerepte natuur om ons heen. Elke ochtend stond ik om zeven uur op om naar de zonsopkomst te kijken en daarna wat yoga te doen in de sportruimte.
Sociaal
‘Ik heb me geen moment verveeld. Naar het uitzicht alleen al kon ik uren kijken. Die woeste zee die op de klippen sloeg en daarachter het vaste land met een gletsjer. Ook genoten we bijna wekelijks van het Noorderlicht, zo magisch, dat groen dat de hele nacht verlicht! De mensen die er wonen, waren ook heel blij met onze bijdrage. De B&B is er uiteindelijk niet gekomen (vanwege de coronarestricties), maar met ons schrijfwerk kreeg het eiland echt een plek op de kaart.. De eilandcommunity is erg sociaal. Er zitten bijvoorbeeld geen sloten op de deuren. Mensen lopen gewoon bij elkaar naar binnen als ze zin hebben om te kletsen. Met de jongeren van het eiland deden we elke zaterdagavond spelletjes of keken we een film. Met sommigen heb ik nog steeds contact. Ik zou het wel heel erg leuk vinden om nog eens terug te gaan. Wij mochten er een jaar gratis wonen, maar zijn uiteindelijk een half jaar gebleven. Het was niet dat we ongelukkig waren, het leven vonden we mooi en er leven fantastische mensen, maar we misten toch onze familie en vrienden thuis.’
Gemis
‘Ik heb geen moment gehad dat ik mindere dagen heb meegemaakt, wel zou ik het niet snel in mijn eentje doen. Het eten en drinken is prijzig en de telefoonrekening was erg hoog, omdat er geen wifi was. Het leven op het eiland heeft me geleerd dat ik niet elk moment van de dag iets hoef te doen. Er lijkt daar zo veel meer tijd te zijn. Het is ook prima om even niets te doen. Voor mij was dit echt een verademing. Als je dan weer in Nederland bent pak je snel je oude gewoontes weer op, maar ik probeer nu af en toe ook te niksen. Ondanks dat ik snel weer in het oude patroon viel moest ik wel schakelen. In Nederland wonen we in Amsterdam en de drukte benauwt me soms; ik zoek dan graag de rust en het groen weer op. Vooral de ochtenden vond ik in Noorwegen zo mooi, die hemel vol regenboogkleuren. Daar kon ik geen genoeg van krijgen en ik mis het nog steeds.’
