De laatste tijd is Merel Westrik, naar eigen zeggen, ernstig in balans. Maar áls het de presentatrice allemaal even te veel wordt, stort ze haar emotionele beerput het liefst uit bij moeder Marjan. Zo, dat lucht lekker op. Aan de hand van de klassieker van Ramses Shaffy deelt Merel haar lessen in geluk.
Zing
‘Ik groeide op in de weilanden, de Zaanse veldjes, en ging uit mijn dak als ik een kievitsnest zag. Nog steeds trouwens. De weerspiegeling van de bomen in stilstaand water, een vliegenzwam ontdekken, geweldig. De natuur brengt me terug bij dat zorgeloze, kinderlijke gevoel; de zon scheen altijd – althans, zo leek het – en de dagen duurden eindeloos, terwijl de tijd nu vaak voorbijraast. Heel soms krijg ik de kolder in m’n kop: moet ik de stad verlaten en tóch naar het platteland verhuizen, met een vijver vol eenden en een ezel in mijn tuin?’
Vecht
‘Als het gaat om mijn vrije tijd, ben ik een pure egoïst. Ik werk altijd hard en besteed veel aandacht aan mijn familie en vrienden. Dus áls ik vrij ben, houd ik met niemand rekening en ga ik mijn goddelijke gang. De verjaardag van mijn oudtante, terwijl ik liever de hele dag in mijn joggingbroek ga netflixen en mijn hond knuffelen? Vroeger was dat een gevecht geweest, maar inmiddels kies ik voor mezelf – schaamteloos!’
Huil
‘Over het algemeen houd ik mijn emoties voor me, waardoor de bom zo nu en dan behoorlijk barst. Dan zit ik ’s nachts, na een late dienst, in de auto op een uitgestorven A1, met stevige muziek op, een flinke pot te janken. Alles komt eruit; akelig wereldnieuws, onrecht in de wereld en persoonlijke issues. Ik próbeer zo’n uitbarsting voor te zijn door tijdig met mijn moeder te praten. “Hoi mam…” En dan: bám, gaat de hele kruiwagen om en krijgt ze de volledige beerput op haar bord. Overigens gebeurt dit nog zelden, ik lijk de laatste tijd ernstig in balans.’
Bid
‘Ik vind het prachtig als mensen troost vinden in het geloof, maar zelf geloof ik nergens in. Het leven doet nou eenmaal zeer soms, ik vind het gezond als je dat doorvoelt en verwerkt. Je moet door die pijn heen. Dat gezegd hebbende, ik heb makkelijk praten: ik ben een zondagskind. Het enige waarvoor ik ooit heb gebeden, is een Popple. Nooit gekregen trouwens.’
[green_note title=”Merel” text=” Merel Westrik (39) werd bekend als presentatrice van het ontbijtprogramma Vandaag de dag. Sinds 2014 is ze het vaste gezicht van RTL Nieuws. Merel is ook finaliste in het programma ‘Wie is de Mol?’ 2019.” ]
Lach
‘Ik lach veel, hard en luid. Om ongepaste opmerkingen, ongemakkelijke situaties en met mijn zussen om anekdotes uit de oude doos. Zo heb ik een grondige hekel aan polonaises, maar besloot ik tijdens mijn vaders pensioenfeest voor één keer uit mijn comfortzone te stappen. Daar stond ik, klaar om door de naderende, hossende massa bij mijn schouder gepakt te worden, Merel vóórop in de polonaise, wie had dat ooit gedacht! Het voelde nog goed ook, tot ik achteromkeek en zag dat de slinger was afgebogen en ik in mijn eentje rondhoste. Mijn zussen stonden huilend van het lachen in een hoek. Nog steeds gaan we he- le-maal stuk om deze herinnering.’
Werk
‘Ik werkte achter de schermen bij AT5 en werd gevraagd een screentest te doen. Eerlijk? Nieuwslezen, met zo’n autocue, het leek me dódelijk saai. Toen wist ik nog niet dat het een stuk minder makkelijk is dan het lijkt! Bovendien ben je als nieuwslezer de hele dag bezig met items maken, feiten checken en teksten schrijven. Dat deel is essentieel, het maakt het levendig en interessant. Ik ben trots op mijn werk. Het nieuws geeft mensen de basis waarop ze hun mening kunnen baseren én een goed zicht op onze, vind ik, bevoorrechte positie in de wereld. Ten opzichte van alle ongelijkheid, armoede en onveiligheid over de grens zijn onze problemen van een heel ander niveau. We zouden ons het gelukkigste volk op aarde moeten voelen.’
Bewonder
‘Ik bewonder mensen die iets moois scheppen; de maker van het prachtige smartphonespelletje Monument Valley, James Worthy om zijn poëtische columns in Het Parool, of de bloemist op de hoek die een waanzinnig boeket samenstelt. Dan denk ik: hier zit zó veel schoonheid in, onze soort is zo gek nog niet!’
