Binnenkijken bij…. de Rotterdamse pracht van Mattie Valk

Een kleine binnenhaven met zeilboten, terrassen onder de gevel en oude, grijze stalen hijskranen zorgen voor het ultieme havenstadgevoel voor de deur van het appartementencomplex van Mattie Valk. Elke dag komt hij wel even zijn huis uit om hier beneden een biertje te drinken of wat te eten als hij geen boodschappen heeft gehaald. ‘Als ze me zien aankomen, zetten ze mijn bestelling al klaar.’ Het is een van de redenen waarom hij zijn voormalige woonplaats Hendrik-Ido-Ambacht – waar hij in een nieuwbouwhuis in een Vinex-wijk woonde op een kwartiertje van de stad – verruilde voor hartje Rotterdam. Meer reuring. ‘In Hendrik- Ido-Ambacht kon je op zondag een kanon afschieten.’ Terwijl daar de rust af en toe best fijn was, vond hij het als ‘man alleen’ lekkerder om de levendigheid op te zoeken. En zo heeft hij nu dus een huis in het centrum. Of specifieker: in Rotterdam-Zuid. Het oude peperpakhuis met zijn bakstenen muren, grote stalen balken en ramen doet denken aan een industriële loft in hartje New York. Dat wordt niet alleen versterkt door de indeling – volledig open, zonder afgesloten kamers –, maar vooral door het uitzicht. Want vanaf de woonkamer heb je rechtstreeks zicht op de hoogbouw van de stad en de punt van de Erasmusbrug. Het lijkt alsof je de brug vanaf hier, op vier hoog, bijna kunt aanraken.

Deurmattie

Wie binnen komt wandelen over de deurmattie (hij ligt er echt) komt in een waar mannenhuis terecht. Stalen trap, grijze vloeren van gepolijst beton, bruingrijs behang en op de bovenverdieping een strakke keuken met twee wijnkoelkasten. In de woonkamer een vier meter lange velours bank, een grote vingerplant in het centrum van de kamer en in de andere hoek een flipperkast – een relikwie van zijn broer toen die een handeltje had in de speelkasten.

Hoe was het om voor het eerst een huis in je eentje in te richten?

‘In de twee huizen hiervoor heb ik altijd samengewoond. Bij vrouwen zit het inrichten, naar mijn idee, iets meer in hun natuur. Ik heb ook het idee dat vrouwen ergens binnenkomen en het dan al helemaal ingericht voor zich zien. Bij mij moet een interieur echt groeien. Ik zit hier al anderhalf jaar en het is nog steeds niet klaar. Zo heb ik een heel slecht oog voor dingen die bij elkaar kleuren of voor combinaties. Dan staat er bijvoorbeeld een tafeltje daar en een bankje hier, en ik kan dan niet bedenken dat bij elkaar te zetten. Zeker mannen die alleen zijn, denken: het is wel goed zo. Dit huis heb ik hier en daar een beetje met hulp van mijn moeder ingericht. Ik denk dat vrouwen eerder slagen maken als het gaat om inrichten.’

Hoe ben je aan het huis gekomen?

‘Ik had al best veel huizen gezien in de omgeving, maar daar zat niets tussen. Een goede vriendin kwam dit toevallig tegen op Facebook en stuurde mij dat door. Toen ik binnenkwam, was ik op slag verliefd. Ik vond de indeling uniek, want het zijn eigenlijk twee open ruimtes op twee verdiepingen. De originele muren zitten er nog in en dat geeft het huis meteen karakter. Dat pakte me. Ook toen het leeg was, had het nog steeds smoel. De persoon die er voorheen in zat, was een vergelijkbaar type; een man alleen. Het is natuurlijk ook meer een vrijgezellenhuis. Hooguit kun je er met z’n tweeën wonen, maar je trekt hier niet met drie kinderen in.’

Is het een partypaleis?

‘Vorig jaar heb ik hier met oud en nieuw een housewarming gegeven. Dat doe ik nooit meer! De hele vloer lag vol met vertrapte plastic bekers, op het terras lag overal vuurwerk. Het huis zag eruit als het einde van Flodder 3; volledig afgefikt, een ravage! Ik ben vier uur bezig geweest om de vloer plakvrij te krijgen van alle drank. Sindsdien ben ik veel te bang dat er iets stukgaat. Als mijn neefje en nichtje hier zijn, loop ik ook als een neuroot achter ze aan. Vooral beneden staan dingen die kwetsbaar zijn; foto’s, mijn televisie staat op de grond, de oude flipperkast die als een magneet werkt op kinderen. Er is overal wel iets wat ze kunnen pakken en stukmaken. Ik ben veel te zuinig op mijn spullen.’

Had je dat verwacht toen je alleen ging wonen?

‘Van tevoren had ik niet verwacht dat ik zo’n opruimer zou zijn. In mijn vorige huizen kon ik er echt nog weleens een bende van maken. Toen ik hiernaartoe ging verhuizen, dacht ik daarom: dat wordt een ding. Maar ik ben supernetjes in dit huis! Ook omdat het bijdraagt aan rust. Ze zeggen weleens: opgeruimd huis, opgeruimd hoofd. En ik denk dat het waar is! Als ik ’s ochtends wakker word en er staat nog iets van de vorige avond, dan ga ik meteen opruimen. Mijn schoonmaakster komt één keer in de week, die heeft laatst geklaagd dat ze zich bijna overbodig voelt, omdat het altijd zo netjes is. Haha. Maar ik zou haar nooit opgeven. Het moment waarop ik binnenkom en mijn schoonmaakster is geweest, is een geluksmomentje. Zo lekker!’

Oude rommelzolder

Het huis oogt inderdaad heel opgeruimd. Wie beter kijkt, ziet dat het kleurgebruik op de wanden, vloeren en vitrage daaraan bijdraagt. De woonkamer en keuken kennen een rustig en ontspannen palet van bruin, grijs en olijfgroen. Nergens schreeuwerige kleuren of een hysterische print. Nou ja, behalve de knalgele stoel in de woonkamer dan. Niet geheel onbewust past die rust precies bij Matties karakter. ‘Ik kom weleens in huizen waar ik volledig overprikkeld raak door de kleuren. Hier vind ik het lekker dat het rustig oogt. Mijn hoofd slaat altijd op hol met ideeën voor het programma van morgen. Ik krijg mijn gedachten maar moeilijk in lades en vakken. Mijn hoofd is meer een oude rommelzolder, zeg ik altijd. Dus als je ook nog een huis hebt waar alles op je af komt, vind ik dat niet fijn. Ik wil juist ontspannen thuis.’ Hij geniet dan ook het meest van de lange avonden in zijn open keuken op de bovenverdieping. ‘Ik vind het heerlijk om na het eten met een bakje koffie over mijn dakterras te lopen. Dan zie je de stad zo mooi liggen.’ De grote ovalen keukentafel is ook de plek waar de beste gesprekken plaatsvinden. Als Mattie visite heeft, wordt het daar altijd heel laat. ‘Het is het hart van het huis,’ legt hij uit terwijl hij intussen op de afstandsbediening drukt om de fontein op het dakterras aan te zetten. En dan gaat plotseling ook het zonnescherm in, dat automatisch op te veel wind reageert. Had hij trouwens al verteld dat de planten via een geautomatiseerd systeem water krijgen en het licht door middel van een sensor in de badkamer aangaat?