Ik ben Lisa van Ris, 49 jaar oud en moeder van een zoon van 19 jaar. Mensen die mij kennen weten dat Lisa niet mijn echte naam is. De reden dat ik deze pseudoniemnaam gebruik, is om mijn familie en andere betrokkenen enigszins te beschermen. Niemand die mij ziet zal vermoeden dat de eerste vijftien jaar van mijn leven bol stonden van fysieke en geestelijke mishandeling.
Onveilige thuisbasis
Als kind ben ik opgegroeid in een hele onveilige situatie. Tot mijn 15e jaar leefde ik in een gezin waar vrijwel dagelijks fysieke en geestelijke mishandeling plaatsvond. Als klein meisje was ik grotendeels aangewezen op de zorg van mijn vader; ik was de jongste thuis, een nakomelingetje en niet gepland. Mijn broers en zussen gingen naar school of waren het huis al uit, mijn moeder werkte in de fabriek en had het druk met het huishouden. Mijn vader was een uiterst agressieve man en bovendien vuurwapengevaarlijk. Ik ben opgegroeid in een situatie waar de vuurwapens van mijn vader altijd waren geladen en doorgetrokken. Bijna elke dag dreigde mijn vader om zijn wapens te gebruiken, hij wilde zichzelf van kant maken en daarna zijn gezin vermoorden.
Het leven in angst
Ik kan mij mijn vader niet anders herinneren dan een schreeuwende en tierende man. Hij sloeg regelmatig mijn oudere broers en zussen in elkaar en dat zag ik dan als klein meisje. Van angst kroop ik dan onder de tafel. Toen ik een jaar of acht was, begon mijn vader aan een bijzondere hobby; de schietsport. Daarmee was helemaal het hek van de dam. Vanaf die tijd waren er wapens in huis. En die lagen allemaal geladen voor hem op een tafeltje. Daarbij droeg hij altijd twee pistolen in een holster aan zijn heupen. Wij leefden als gezin continu in angst. Er hing constant een dreiging in huis. Mijn vader was hartstikke gek en verschrikkelijk depressief. Hij was een gevaar voor zichzelf en voor anderen. Ik verwonder mij er dan ook nog steeds over dat mijn vader een vuurwapenvergunning kreeg.
Geen hulp
Mijn vader weigerde iedere vorm van hulp. Bovendien vond hij dat zijn wil wet was. Er gebeurde niets dat mijn vader niet goed vond. Hij had altijd erg veel last van migraine. Daarvoor werd soms de huisarts ingeschakeld. Deze huisarts wist ook wel dat mijn vader zeer dominant en uiterst agressief was, want dat hadden mijn moeder en mijn broers en zussen heus wel verteld aan de huisarts. En de huisarts wist ook dat er één zusje op 13-jarige leeftijd was weggelopen van huis en in een kindertehuis was gaan wonen. Dus zo’n huisarts zou ook echt wel hebben moeten ingrijpen. Mijn vader zou uit zichzelf geen hulp aanvaarden. Hij vond dat alles wat hij deed volkomen rechtvaardig was. Iedereen was gek, vervelend of dom. Behalve hij. Als iemand niet geholpen wil worden, dan sta je als gezin, maar ook vaak als hulpverlener, met je rug tegen de muur.
Dieptepunten
Ik ben heel bang geweest op het moment dat mijn vader met een bijl mijn moeder wilde slaan. Toen ben ik er ook tussen gaan staan. Ik was een jaar of negen. Op het moment dat mijn vader zijn arm liet zakken en ik dacht dat het gevaar geweken was, gooide hij de bijl door de kamer heen. Echt verschrikkelijk. Hij werd met de dag gekker, totdat de zaak volledig uit de hand liep en mijn vader mij op 15-jarige leeftijd een week lang heeft vastgehouden in huis. Daar was ik alleen met mijn vader en de situatie was explosief. Uiteindelijk heb ik kunnen vluchten, net voor het moment dat de politie een inval deed en mijn vader overmeesterde. Het was echt de meest afschuwelijke week van mijn leven.
Overleven
Ik probeerde me maar zo rustig mogelijk te houden. Dan overleefde ik het wel. Wat wel heel fijn was, was dat mijn lievelingszusje op kamers ging wonen en ik zeer regelmatig in het weekend dan bij haar ging logeren. Dat was echt de hemel. Ik praatte dan zo min mogelijk over de ellende thuis, eigenlijk helemaal niet. Ik probeerde bij mijn zusje dan maar zoveel mogelijk te genieten. Dan lukte het om een beetje te ontspannen.
Een continue angst
Ik groeide op tot een bang en onzeker kind. Het gevolg daarvan was dat ik mezelf sociaal totaal niet wist te redden en dat ik op school al snel de pispaal van de klas werd. Dus thuis was het niet veilig en op school ook niet. Ik snakte naar aandacht en genegenheid. En dit vond ik op 11-jarige leeftijd bij de beste vriend van mijn vader. Het jammere was alleen dat achteraf bleek dat de man geen goede bedoelingen had; hij heeft mij als kind seksueel misbruikt van mijn 11e tot mijn 13e jaar.
Het misbruik
De goede vriend van mijn vader was heel attent. Overlaadde mij met complimenten en ik was daar heel gevoelig voor. Ik wilde zo graag aardig, leuk, intelligent en mooi gevonden worden. Ik kreeg van mijn ouders nooit een compliment. Er was totaal geen positieve aandacht voor mij. Bovendien was ik 11 jaar oud, maar al wel ver ontwikkeld: ik was al ongesteld, had al borsten, dus ik zat al in het begin van de puberteit. De tijd dat er zich van alles aan het ontwikkelen is. Zo ook mijn nieuwsgierigheid. Dus toen de man in kwestie aangaf dat hij meer wilde, en daar ook op een slinkse wijze naar toe werkte, voelde dat helemaal niet als verkeerd. Het voelde vooral spannend en ik voelde me gevlijd. Dat ik daar dan wat voor moest doen bij hem, dat vond ik niet erg. Het voelde als een echte relatie voor mij. Maar ik mocht er niet over praten. Met niemand. En als ik dat wel deed, dan zou hij in de gevangenis belanden en dat was dan mijn schuld. Dus ik liet het begaan.
Gehersenspoeld
Ik zag hem in ieder geval twee keer in de week als hij mijn vader kwam halen om naar de schietvereniging te gaan. Hij zorgde ervoor dat ik dan ook nog eens zo’n twee keer per week met hem mee kon. De mooiste smoezen verzon hij; ik ging zogenaamd met hem mee naar de brandweeroefeningen die hij had en ik ging zogenaamd mee naar zijn groentetuin, omdat ik tuinieren ook zo leuk vond. Ik heb wel over deze situatie gesproken, met een vriendinnetje. Zij was 12 en sprak erover met haar moeder. Haar moeder riep mij vervolgens bij zich en ik had een gesprek met haar. Zij zei mij dat het geen gezonde situatie was en dat ik er echt voor moest zorgen dat ik niet meer zo vaak alleen zou zijn met deze man. Ik was compleet gehersenspoeld en was periodes somber, angstig en had veel last van nachtmerries. Toen ik 43 was, heeft een psychiater mij verteld dat ik waarschijnlijk al jarenlang last had van PTSS.
Op een bepaald punt in mijn leven, ik was toen 13 jaar oud, toen was ik zo eenzaam dat het leven voor mij niet meer hoefde. Met homeopathische rustgevende tabletten heb ik geprobeerd zelfmoord proberen te plegen. Dat is niet gelukt. Gelukkig maar, want ik heb nu echt een fijn leven. Maar die eenzaamheid en dat verdriet… als ik slechte dagen heb dan voel ik die pijn nog steeds. Alleen weet ik nu hoe ik hiermee moet omgaan en zal ik nooit meer de behoefte hebben om een einde aan mijn leven te maken. Het leven is veel te mooi en te leuk!
Allemaal Struisvogels
Ik ben een boek gaan schrijven; Allemaal Struisvogels. Niet om mensen aan de schandpaal te nagelen, dat zou ik nooit doen, maar wel om mensen wakker te schudden. Zelf ben ik geen schrijver dus ik ging op zoek naar iemand die mij hierbij kon helpen. Ik heb contact opgenomen met Het Vergeten Kind en zij hebben mij in contact gebracht met Marjanne van Ginkel – Vroom. Zij is journaliste en heeft samen met mij, mijn boek herschreven.
Er zijn in Nederland nog steeds heel veel kinderen, die niet kunnen opgroeien in een veilige of liefdevolle omgeving. Deze kinderen kunnen daar niets aan doen, maar ze zijn er wel de dupe van. Het tekent hun leven voor altijd en ze zullen nooit meer helemaal herstellen van de fysieke of geestelijke mishandeling, van de verwaarlozing, van het misbruik. De impact hiervan is groot. Maar echt ingrijpen om de situatie te veranderen, gebeurde niet. En daarom het boek Allemaal Struisvogels. Om mensen wakker te schudden. Van de opbrengst gaat 10% naar Het Vergeten Kind.
Wijze raad
Iedere situatie is natuurlijk anders en er bestaat niet een recept om hier goed mee om te gaan. Het is mij gelukt, met vallen en opstaan, met veel therapie, een goed leven op te bouwen. Maar dat betekent niet dat het met mij altijd goed gaat. Alle gebeurtenissen hebben een enorme impact op mijn leven gehad. En nog. Het beschadigt je echt. Ik zou anderen graag willen mee geven dat ze zich niet hoeven te schamen en erover praten kan helpen. Hoe moeilijk en verdrietig ook, probeer geen slachtoffer te blijven. Gun het de daders niet dat je eeuwig slachtoffer blijft. Werk aan jezelf en neem de regie over je eigen leven. Ik heb echt in mijn leven mijn eigen zekerheden gecreëerd. Dat kan ik iedereen aanraden. Zorg ervoor dat je onafhankelijk wordt en sterk, want dat maakt je uiteindelijk gelukkig.
Heb jij ook een mooie powerstory? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar online@wendymultimedia.nl.
