Familie is alles
Stille helden achter de schijnende ster. Dat zijn Trijnie en Piet uit Veendam. De in Colombia geboren Carolina Dijkhuizen, binnenkort te zien in Thank God it’s Donna (Summer), is hun meer dan geliefde dochter.Een ontroerende geschiedenis...
Ze is Donna Summer. De gelijkenis met de beeldschone koningin van de disco is verbluffend. Carolina Dijkhuizen (38) lacht: ‘De meneer van de snackbar hierachter zei laatst tegen me: “Meissie, jij zingt toch? Weet jij wie je dan eens zou moeten doen? Donna Summer!” Zo grappig.’ Want het is precies wat ze gaat doen. Met een tribute aan de ster van de jaren tachtig trekt ze de komende maanden door het land. Moeder Trijnie verheugt zich: ‘Je komt ook in Winschoten, hè, lekker dichtbij. Dan gaan Piet en ik erheen.’
Carolina: ‘Mam! De première is in Rijswijk, daar zijn jullie toch gewoon bij?’
Even uitleggen. De blijmoedige vader Piet (Haagse tongval, roots in Scheveningen) moest voor zijn werk als ambtenaar bij de RDW ooit verhuizen naar het hoge noorden: Veendam. En daar kwam toevallig zijn lieve, zorgzame vrouw, Trijnie, die in een verzorgingstehuis werkte, maar voor de liefde naar het westen was getrokken, vandaan. Dochter Carolina en zonen Ricardo en Daniel komen allemaal uit Colombia.
Carolina: ‘ Wie ik ben, dat is gevormd door mijn ouders. En dat zijn gewoon Trijnie en Piet’
Trijnie: ‘Onze kinderwens was groot, maar we konden ze niet op de natuurlijke manier krijgen. Piet en ik zijn opgegroeid met het diepe gevoel dat je mensen, en zeker kinderen, wilt helpen. Toen zijn we zorgvuldig het adoptiepad op gegaan. Ricardo was twee toen hij kwam, Carolina vijf maanden en Daniel was al tien.’
C: ‘Dus ik ben wel de jongste, maar kwam als middelste. Ik heb als zevenjarige bewust meegemaakt hoe Daniel kwam. Al die gesprekken vooraf, we hadden al foto’s, ik was helemaal opgewonden: o, mijn broertje komt! Mijn vader haalde hem op, midden in de winter. Ik had een sinterklaasgevoel. Toen hij aankwam, waren we vanaf de eerste blik onafscheidelijk. Hij sprak Spaans, maar we hadden meteen een gesprek. Ik vond hem zo lief, zo grappig. Toen hij voor de eerste keer sneeuw zag, nam-ie het mee naar binnen. En stopte het in de vriezer, om het te bewaren.’
Gesouffleerd door vader Piet, die in Veendam bijkans nog beroemder is dan zijn dochter sinds hij bijna een miljoen bijeenbracht voor de slachto ers van de aardbeving in Haïti, schetsen ze het beeld van de jaren tachtig in het dorp van de aardappelmeelfabrieken. Drie donkere, prachtige kinderen uit het warme Zuid-Amerika in Holland…
C: ‘Ik kwam er pas achter toen Daniel kwam. Riepen de mensen: “O, een donkere jongen in de klas!” Huh, dacht ik toen? Ik ben ook donker! Daar had ik voor die
tijd geen seconde bij stilgestaan. We werden zo liefdevol opgenomen.’
T: ‘Jullie speelden met alle andere kindjes in de hofjes bij ons. Die kinderen hadden niet eens door dat jullie een andere kleur hadden.’
C: ‘Andere tijden. Er is wat dat betreft zoveel veranderd. Nu zie ik vaak bij foto’s van mij staan: “De donkere Carolina”, of: “De Colombiaanse Carolina”. Er staat nooit: “De blanke Chantal Janzen”. Zelfs mijn vader en ik zijn het soms niet meer eens, zoals over de Zwarte Piet-discussie. Dan zeg ik: “Pap, ik bén donker in een witte maatschappij.” Dat is echt zo. Maar in het dorpje waarin we opgroeiden was er eerder sprake van positieve discriminatie. We werden voorgetrokken. Och, dat donkere kindje, dachten ze bij de slager: “Wil je nog een plakje worst?”
T: ‘Zo ging dat, ja. Ik hield al van ze toen ik alleen nog maar een fotootje van ze had gezien. De oudste, Ricardo, was ontzettend ziek. Hersenvliesontsteking. Ziekenhuis, coma… och God. En Daniel had met zijn tien jaar natuurlijk al een achtergrond opgebouwd, ook in cultuur. Dan zetten we groente op tafel en dat wilde-ie niet. Alleen maar rijst.’ De vraag ‘waarom drie kinderen adopteren’ was nooit een vraag.
T: ‘De vraag voor Piet en mij was meer: waarom niet? Iedere keer wanneer we een rapport kregen van een kindje, was het gevoel meteen goed. Waarom zouden we die kindjes geen kans geven?’
C: ‘Binnen de familie was er wel wat onbegrip, door het onbekende, maar jullie volgden je hart.’
Lees het complete interview met Carolina en Trijnie in WENDY#25, die nu in de winkels ligt.
