Ik heb jullie in mijn eerste blog verteld over de aardbeving op Lombok en de Gili Eilanden. Ook wij zijn alles kwijtgeraakt. Gelukkig wordt er door iedereen hard gewerkt aan de wederopbouw. Wij zijn vandaag in de miljoenenstad Mataram op Lombok. Kranen kopen, kabels, een cementmolen, dat soort werk. Maar… surprise: we gaan ook nog iets anders doen, iets heel speciaals. We gaan naar de afdeling gynaecologie van het ziekenhuis om een echo te laten maken.
Puur geluk
Ik lig op een koude tafel en staar aandachtig naar het scherm, al weet ik eigenlijk niet goed waar ik naar moet kijken. Plotseling is daar vanuit het niets het prachtige geluid van een hartslag. Een hartslag sterk en snel. Het klinkt een beetje als een techno liedje. De tranen schieten in mijn ogen. Ik wist niet dat ik zoveel van iemand kon houden die ik nog nooit heb ontmoet. Mijn hartje stroomt over van dankbaarheid en ik knijp mezelf even hard in m’n onderarm om te controleren of ik niet stiekem aan het dromen ben.
Mijn gedachten dansen terug naar de laatste keer dat ik op deze tafel lag, drie maanden geleden. Dezelfde tafel, dezelfde dokter. Ook toen rolden de tranen over mijn wangen, maar dat was niet van blijdschap. Het waren tranen van woede, onmacht en verdriet. Terwijl ik naar het lege (!) scherm staarde, zei de dokter: “U heeft een volledige miskraam gehad en een verdere behandeling is niet nodig.” Het klonk bijna als een felicitatie. En nu ik lig hier weer… Maar dit keer zijn het tranen van geluk die uit mijn ooghoeken kruipen.
Moeilijke tijd
Ik kijk naar de man die mijn hand vasthoudt. Wat heb ik hem lief, deze mooie sterke man. Wat hebben we enorm veel meegemaakt in het afgelopen jaar: we verloren ons huis en ons prachtige hotel door een onverwoestbare aardbeving en we verloren ons eerste kindje. Tegelijkertijd hebben we ook zoveel moois mogen ontvangen. Een ding is zeker: we zullen 2018 niet snel vergeten.
Ik heb op een hele harde manier geleerd dat het enige waar je invloed op hebt, is hoe je reageert op situaties, mensen, woorden en handelingen. Iedereen heeft wel iets meegemaakt wat hem of haar gevormd heeft. That’s life! Soms verlies je en soms win je. Ik weet zeker dat ik op een dag terugkijk op de aardbeving en dat ik het dan niet als een einde zal zien, maar als een nieuw begin. Als de spil die alles ronddraaide. Het gaf ons de moed om iets nieuws te proberen, iets nieuws dat de potentie heeft om ongelofelijk mooi te worden.
Een nieuw begin
Op weg naar huis staar ik uit het raam. Mijn handen zijn gevouwen om de foto van de echo die we van de dokter hebben gekregen. Ik denk terug aan alle dingen die de dokter heeft gezegd en ik begin te glimlachen als zijn laatste woorden van ons gesprek mij te binnen schieten: “Omdat u hiervoor een miskraam heeft gehad… misschien kunt u… hoe zal ik het zeggen… misschien kunt u nu in plaats van seks vier of vijf keer per week… misschien kunt u het nu terugschroeven naar één keer per week.” Ik hoef je natuurlijk niet te vertellen dat we later verschrikkelijk hard gelachen hebben om zowel zijn inschatting van ons seksleven als om zijn advies.
Lief 2018…
We verlaten de stad en rijden nu door de heuvels van Lombok. Mijn gedachten drijven verder af. Ik rijd langs verschillende herinneringen, momenten en gebeurtenissen van 2018. En vanuit het niets begin ik te kletsen tegen het jaar 2018 alsof zij naast me in de auto zit:
“Lief 2018, ik heb de lessen geleerd die je mij hebt geprobeerd te leren. Ik heb geleerd van de pijn, van de tranen, van de teleurstellingen, van de fouten en van mijn eigen tekortkomingen.
Ik vergeef je dat je niet was wat ik gehoopt had dat je zou zijn. Ik vergeef je dat je zo hard was voor mij. Ik vergeef je dat je mijn hart hebt gebroken en prachtige dingen van mij hebt weggenomen. Ik vergeef je de pijnlijke dagen en de eenzame nachten. Ik vergeef je alle tranen die je hebt veroorzaakt.
Lief 2018, ik houd van je voor alle zegeningen die je me gaf, voor alle prachtige momenten met de mensen die mij zo dierbaar zijn. Ik hou van je voor de blijdschap die je mij hebt gegeven in allerlei soorten en maten: de lieve glimlach, de onweerstaanbare slappe lach, de schitterende schaterlach, het huilen van het lachen en zelfs de buikpijn van het lachen. Ik houd van je omdat je me hebt laten voelen wat onoverwinnelijke kracht is. Ik houd van je voor alle unieke momenten die we samen hebben beleefd.
Lief 2018, je zult voor altijd een heel speciaal plekje in mijn hart hebben. 2019, bring it on, I’m ready!
Zonnige groeten, een kokosnoot en een klapzoen,
Rose
Over Rose
Rose woont samen met haar vriend op de Gili Eilanden in Indonesië. Zij heeft een enorme passie voor de zee en met name voor haaien. In haar blogs neemt Rose ons mee in haar leven op dit prachtige eiland, waar ze een boutique hotel en een ‘Shark Conservation Project’ runt. Je kunt Rose volgen via Facebook en Instagram.
