Gezamenlijk eten
Het is zeven uur in de avond. Omdat wij zo dicht bij de evenaar zitten is het om deze tijd altijd donker, maar de temperatuur is heerlijk. De tafel in de buitenkeuken is gedekt met een kleurige sarong, er staan verse bloemen, een stuk of twintig stoelen worden aangeschoven. We horen de avondgeluiden van de vogels, ergens kraait een haan, overal in de tuin branden lichtjes, langs de tuinpaden geven de oranje bloemen bijna licht, alsof het fakkels zijn.
We eten met z’n allen. Waarom? Ik weet het niet meer. Maar ze zijn er: onze jongens, het Gili Shark team, de vrijwilligers, een paar gasten en dat leuke meisje van acht, die met haar ouders en kleine broertjes een wereldreis maakt. We hadden haar uitgenodigd en ze straalde. Zomaar samen eten terwijl je eigenlijk al naar bed moet. We genieten van het eten, er staan een stuk of tien gerechten op tafel. Iedereen heeft iets meegebracht.
Dit is ons thuis
En dan gebeurt het. Dan gebeurt wat mij laat stralen als een zon die jarig is en wat mij tegelijk tot tranen toe kan ontroeren: de jongens pakken hun gitaar en gaan zingen. Weemoedige liedjes uit Indonesië, een eigen versie van ‘Halleluja’ en wat ik altijd weer fantastisch vind, uit volle borst ‘West Virginia’ van John Denver. Zitten we daar met z’n allen op een tropisch eiland ‘Country road’ te zingen. Bring me home, where I belong… Ha ha, we willen helemaal niet naar huis gebracht worden. Niet naar Duitsland, niet naar Nederland, niet naar Java, Lombok of Flores, niet naar Ierland of Australië. Dit is ons thuis, hier horen wij. Als dat geen humor is!
Een bijzonder moment
De ongeordende etentjes kregen een meer vaste vorm. Het werden de momenten waarop we samen waren, de mensen van Villa Nangka, van het Shark Team, de vrijwilligers. En altijd schoven er wel wat extra mensen aan. Het werden ook de momenten waarop de verjaardagen gevierd werden met cadeautjes en een heuse verjaardagstaart met ‘Happy Birthday’ erop. En weer wil ik jullie laten meegenieten van een bijzonder moment…
Een bijzondere verjaardag
Het is avond. We zitten met een grote groep te eten. Stiekem ga ik de verjaardagstaart halen, steek de kaarsjes aan en loop door de schemerig verlichte tuin (tussen de puinhopen door…) naar de tafel. Ik roep de jarige, die niets in de gaten heeft. Hij staat op, loopt naar mij toe en als hij de taart ziet begint hij te huilen. Hij is vandaag 25 geworden en heeft nog nooit een taart gehad op zijn verjaardag. Gelukkig maken de tranen gauw plaats voor een grote glimlach. Want hoor: iedereen aan tafel begint te zingen. En in het donker klinkt, begeleid door Puja op de gitaar, eerst het ‘Happy Birthday’ en daarna in het Bahasa ‘Selamat Ulang Tahun’ op dezelfde wijs en daarna keihard iets wat klinkt als ‘Lang zal ie leven’, maar dan in het Maleis. De schemering splijt doormidden en de maan schatert het uit. Wat een feest. We proosten. Knuffels. Cadeau’s.
The egg thing
Het feest wordt nog uitbundiger als de jongens ‘the egg thing’ gaan doen: als je jarig bent, word je, het liefst op een onverwacht moment, bekogeld met eieren en daarna worden er zakken meel over je uitgestrooid. Ondertussen roept iedereen happy birthday, happy birthday. Een geweldige gebeurtenis als het je zelf overkomt, dat kan ik je wel vertellen.
Trouwens, ‘Selamat Ulang Tahun’ kun je niet zonder meer vertalen met ‘ Happy Birthday’. Het betekent eigenlijk ‘Happy Repeated Year’. Je bent niet blij met de dag dat je geboren bent maar met het jaar dat eindigt en ook weer opnieuw begint. Later vertelt iemand me dat veel jongeren op het eiland niet eens weten wanneer ze geboren zijn omdat hun ouders niet geletterd zijn. Als ze aangifte doen van de geboorte kiest de regering 31 december of 1 januari als geboortedag voor alle documenten.
Het leven is zo heerlijk simpel
Tja, zo hebben we hier te maken met grote groepen mensen die op dezelfde dag geboren zijn en ook nog eens met mensen die ‘allemaal’ dezelfde naam hebben. Op Bali heet namelijk (kort door de bocht) het oudste kind Wayan, de tweede Kadek, de derde Komang, de vierde Ketut en als er meer kinderen geboren worden begint het feestje opnieuw: de vijfde heet weer Wayan en zo voort. En terwijl ik dit opschrijf denk ik: wat kan het leven hier toch heerlijk simpel zijn.
Zonnige groeten, een klapzoen en een kokusnoot,
Rose
Over Rose
Rose Huizenga woont samen met haar vriend op de Gili Eilanden in Indonesië. Zij heeft een enorme passie voor de zee en met name voor haaien. Ze neemt ons mee in haar leven op dit prachtige eiland. Ze runt op de Gili Eilanden het boutique hotel Villa Nangka en het ‘Gili shark Conservation Project‘.
