Powervrouw Aaltje van Zweden over liefde, opvoeding en succes.

Haar man is geslaagd in de muziek, maar zelf is ze beslist meer dan de vrouw achter de man. Sterker: ze is zelf ook succesvol, terwijl ze daarnaast de zorg voor het gezin heeft. Aaltje vertelt over kracht, relatie, opvoeding en succes. 

Succesvolle carrière

Niet iedere vrouw lukt het om naast een gezin met kleine kinderen een succesvolle carrière te hebben. Aaltje van Zweden-van Buuren moest ermee wachten tot haar kinderen uit huis waren; dat had alles te maken met het feit dat haar derde kind Benjamin autistisch is. Haar man Jaap, met wie ze in 1984 in het huwelijk trad, werd ondertussen wereldberoemd als dirigent. Sinds de oprichting in 1997 van de stichting Papageno – met een ‘Papageno Huis’, waar mensen als Benjamin begeleid op zichzelf wonen – reist Aaltje nu zelf de wereld over.

Gewelddadige vader

Afgelopen oktober verscheen haar boek Om wie je bent, waarin ze vertelt over haar zware jeugd met een gewelddadige vader en het leven met een autistisch kind. ‘Als kind wist ik één ding: ik wil later geen man en kinderen,’ zegt Aaltje in het Amsterdamse Hilton Hotel, op een steenworp afstand van haar huis. ‘Ik had zo veel ellende meegemaakt in dat gezin. Mijn vader was alcoholist en een sadist. Toen ik naar het atheneum kon, onder- wierp hij me aan een test. Omdat ik het woord “glas” niet in het Frans kon vertalen, zei hij: “Je bent te stom, jij gaat naar de huishoudschool.” Mijn moeder heeft toen zijn handtekening vervalst.’ Leren was voor haar de route naar zelfstandigheid. De achtergrond was haar plek, een veilige plek.

[green_note title=”Over Aaltje” text=”(Port-au-Prince, Haïti, 1963): voormalig kunstdocente, oprichter stichting Papageno, die steun verleent aan gezinnen met kinderen met autisme, auteur van Om wie je bent. Getrouwd met violist en dirigent Jaap van Zweden, moeder van Anna Sophia (33), Daniël (29), Benjamin (27) en Alexander (23) en oma van twee kleinkinderen. Zoon Benjamin is autistisch.” ]

Succesvol violist

Tot ze op haar negentiende Jaap tegenkwam, die al jong een succesvol violist was. ‘In de tram op weg naar de kunstacademie las iemand De Telegraaf, waarin foto’s van ons stonden. Ik schrok enorm. Maar ik leerde snel. Als ik Jaap vergezelde naar diners en concerten móést ik wel praten met beroemdheden.’ Jaap en Aaltje kregen in korte tijd vier kinderen. Haar rol was het thuisfront, opnieuw de achtergrond. ‘Dat vond ik prima. Jaap was vaak weg, maar ik was gewend alleen te zijn.

Therapie

Maar met Benjamin erbij was het wel loodzwaar. Altijd was ik met hem bezig; ook ’s nachts, want hij sliep slecht. Het was overleven. Jaap voelde zich vaak schuldig en we zijn samen in therapie gegaan. Onze liefde is daardoor alleen maar sterker geworden. We zijn elkaar beter gaan begrijpen, hebben geleerd te communiceren.’ Hoewel ze zichzelf wegcijferde, ziet ze zichzelf niet als drijvende kracht achter Jaaps succes. ‘Hij zegt altijd: “We hebben het samen gedaan.” Hij is altijd enorm betrokken geweest bij het gezin, dat is naast zijn werk het allerbelangrijkste in zijn leven. Waar hij ook is, hij belt de kinderen nog steeds zes keer per dag.’

Papageno

Allebei zijn ze dromers en idealisten. ‘Daarin vinden we elkaar. We gaan uit van het positieve en van mogelijkheden. En we zijn leergierig; Jaap studeert iedere dag en ik ook als ik de kans krijg. Maar ik zie eerder beren op de weg en krabbel dan terug. Jaap gaat het gewoon doen. Hij is ook extrovert, kan meteen op iets reageren. Ik moet altijd eerst even nadenken.’ Omdat ze hun kennis en ervaringen met andere ouders met een autistisch kind wilden delen, richtten ze Papageno op. Het meeste werk daarvoor kwam op haar neer. ‘Ik ging tot het uiterste. Vaak heb ik gedacht: waar ben ik in godsnaam mee bezig? Ging het met Benjamin niet lekker, was ik toch voor andere ouders bezig.’

Boek