Stephanie (30) werd twee jaar geleden wakker met een paarse voet. Later bleek dat dit het begin was van een hele zware periode. Ze raakte namelijk verlamd en ook verslaafd aan haar medicatie. Stephanie heeft dit op eigen kracht overwonnen en nu gaat het gelukkig beter met haar.

Paarse voet

‘Ik werd wakker en ik zag dat mijn hele voet paars was. Daardoor raakte ik echt vreselijk in paniek. Eerst dacht ik dat ik het verkeerd zag, maar mijn voet bleef paars. Toen ik tintelingen en gevoelloosheid ging ervaren besefte ik dat er echt iets mis was. Ik belde mijn buurman en hij droeg me op zijn rug naar beneden om me meteen naar het ziekenhuis te rijden.’

Verlamd

‘De pijn werd in het ziekenhuis al gauw erger. Ik voelde mijn voet niet meer en mijn linkerhand was koud. Daarna begon mijn gezicht ook nog eens scheef te hangen. Dit gebeurde allemaal binnen twee dagen. Toen die delen van mijn lichaam verlamd waren, voelde ik me heel machteloos. Het klinkt misschien gek, maar ik voelde me vanbinnen eigenlijk ook gevoelloos. Ik kon gewoon even totaal niet meer nadenken. Ik had ook geen gevoel van tijd meer. Het voelde alsof ik op een stoel zat en het leven van iemand anders bekeek.’

Ziekenhuis

‘Ik had voor mezelf manieren bedacht om de tijd in het ziekenhuis door te komen. Naast mij in het ziekenhuis lag een oudere man die op sterven lag. Ik pakte vaak dingen voor hem of belde naar de verpleging, wanneer hij wat nodig had. Ik was met iedereen bezig behalve met mezelf. Een televisie had ik ook niet, want destijds was naar voren gekomen dat er vaak televisies werden gestolen uit ziekenhuizen. Verder zat ik vaak op mijn laptop. Ik was dan bezig om toch gewoon door te gaan met mijn leven. Dat zit in ook in mijn karakter. Ik kan niet stilzitten en moet altijd doorgaan. Zo kon ik eigenlijk ontkennen wat er met me aan de hand was. Zelfs in mijn rolstoel en met mijn verlamde arm, probeerde ik nog te typen. Verder sliep ik ook niet veel. Ik bleef gewoon ‘werken’ zoals ik het toen zelf noemde.’

Aanvallen

‘Ik kreeg na een tijdje in het ziekenhuis ook te maken met epileptische aanvallen. Wanneer ik een aanval kreeg, lag of zat ik op de grond. Op zo’n moment verstijfde ik volledig. Mijn spieren trokken zich helemaal strak en mijn ogen rolden naar achteren. Ik ging helemaal schudden. Tijdens de eerste paar aanvallen was ik me er eigenlijk helemaal niet van bewust, dat ik een aanval had. Op een gegeven moment merkte ik dit wel, dan zat ik tijdens een aanval gewoon vast in mijn eigen lichaam. Ik kon mijn lichaam totaal niet controleren. Soms was ik tijdens een aanval volledig weg van de wereld. Ik hoorde mensen dan wel mijn naam roepen, maar ik kreeg het niet voor elkaar om te praten. Eigenlijk bestonden mijn dagen in het ziekenhuis uit hard aan het werk zijn om mijn leven te veranderen of ik had een aanval. Zo erg was het op een bepaald punt. Ik had mezelf voorgenomen dat ik ook geen tijd had om te eten, omdat ik te druk was met dingen regelen.’

Diagnose

Ik heb tal van onderzoeken gehad, maar de artsen hebben nooit een diagnose kunnen stellen. Het was onduidelijk wat mijn klachten veroorzaakte. Uiteindelijk ben ik helemaal op eigen kracht hersteld. Via Youtube heb ik mezelf geleerd om weer te kunnen lopen. Dat was ook onderdeel van mijn frustratie. Mijn geloof heeft me de kracht gegeven om zelf te herstellen. Ik heb nachten doorgehaald waarbij ik heb geoefend. Eerst mijn arm en daarna mijn benen. Ik heb dit soms op een nogal onconventionele manier gedaan. Af en toe pakte ik een tangetje met hete kolen wat ik dan vast moest houden. Als ik dat los had gelaten, had ik mezelf verbrand. Uiteindelijk heeft het bijna twee jaar geduurd voordat ik alles weer kon.’

Medicatie

‘Uiteindelijk raakte ik verslaafd aan mijn medicatie. Op momenten dat ik super vermoeid was, nam ik medicatie in die mij activeerde. Ik deed dat steeds vaker. Daarnaast kreeg ik ook rustgevende medicatie. Ik kreeg daardoor een permanente adrenaline kick. In het ziekenhuis zeiden ze echter dat mijn medicatie niet verslavend kon zijn. Het was heel zwaar om van die verslaving af te komen. Ik had zoveel wilskracht nodig. Die is nu denk ik ook allemaal op. Doordat ik geen adrenaline kick meer kreeg, gingen mijn hersenen zoeken naar andere manieren waarop ik die kick weer kon voelen. Ik ging daardoor hallucineren. Een voorbeeld daarvan is, dat ik soms het idee had dat Wendy van Dijk via de televisie tegen me aan het praten was.’

Muziek

‘Ik kan nu gelukkig bijna alles weer. Op momenten dat ik vermoeid ben, merk ik wel dat ik overal pijn heb in mijn lichaam. Soms voel ik ook nog tintelingen en af en toe is mijn linkervoet echt ijskoud. Ik probeer nu te genieten van elke dag. Er zijn ook dingen die ik nog wil bereiken in de toekomst. Deze lastige periode heeft er namelijk voor gezorgd dat ik mijn muziekcarrière weer heb opgepakt. Voor mijn verlamming wilde ik dit niet, omdat ik zekerheid wilde hebben. In de muziekwereld weet je namelijk nooit hoe het gaat lopen. Nu denk ik, ik heb mezelf weer leren lopen en een verslaving overwonnen, dus ik kan me dan ook gewoon gaan richten op mijn muziek. Mijn doel is om uiteindelijk met de ladies of soul op het podium te staan. Ik wil in de muziek ook echt mijn geld gaan verdienen.’