Op het verhaal dat Wendy en haar broer Mike vertelden over hun tattoo kregen wij honderden reacties. De mooiste verhalen delen wij om de week met jullie. De Hartstichting zet elk jaar in de maand september een campagne op om meer aandacht voor het vrouwenhart te vragen. Vandaar deze week een verhaal wat volledig in verband staat met de maand van het vrouwenhart: Shanna zette een tattoo van een veer 5 dagen nadat haar moeder een hartaanval kreeg.
'De tattoo heeft me steun geboden in deze moeilijke tijd en herinnert mij er nu nog steeds aan hoe kwetsbaar het leven kan zijn'.
'24 oktober 2014 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Wat begon als een leuk dagje uit, ik ging met mijn vader en (half) zusje naar de Efteling, eindigde in een nachtmerrie. De dag zat er inmiddels op. Ik keek op mijn telefoon en zag ik dat ik een gemiste oproep had van Ronald (de partner van mijn moeder). Ik vond het vreemd, want hij belt mij nooit en ik heb altijd gewoon contact met mijn moeder over dingen. Dat zat me al niet helemaal lekker, maar ik liet het toch maar gaan. Eenmaal op de parkeerplaats ging mijn telefoon weer over. Weer Ronald. Ik nam op. 'Je moeder heeft een hartaanval gehad'. Huh? Ik snapte er niks van, hoe dan? Wat dan? Hoe gaat het? Ronald was heel rustig aan de telefoon: "Ze ligt in het ziekenhuis en ze zijn met haar bezig." "Oké", zei ik, "ik kom er nu aan."
Het Ziekenhuis
Toen volgde de langste autorit uit mijn leven, iedereen was stil in de auto. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis in Dordrecht werd ik opgevangen door mijn broer die er al was. We liepen naar boven en moesten wachten in een familiekamer, ze waren nog steeds met haar bezig en het zag er niet goed uit. Daar begreep ik dat mijn moeder 's middags niet lekker was geworden en haar vriend had gebeld. Eenmaal thuis gekomen trof Ronald haar aan op de wc met heel veel pijn. De huisartsenpost werd gebeld en die gaven aan dat ze langs moest komen. Eenmaal in de auto viel mijn moeder weg. Ronald is doorgereden en heeft de auto op de stoep bij de spoedeisende hulp gezet en is naar binnen gerend. Daar zagen ze snel dat het foute boel was en is mijn moeder uit de auto gehaald en zijn ze begonnen met reanimeren.
Onzekerheid
Het wachten in zo'n kamer is verschrikkelijk, hoe langer het duurt voordat je iets hoort hoe erger. Je verwacht elk moment het nieuws dat het over is. Uiteindelijk kwam er een arts vertellen dat ze 'stabiel' was. Het heeft heel lang geduurd voordat ze haar hart weer aan de praat kregen. Ze lag in een koelpak op de intensive care, dat beeld vergeet ik nooit meer. Ze wisten niet precies hoe lang haar hersenen geen zuurstof hadden gehad en hoe groot de schade zou zijn. Ze hielden haar ook bewust in coma zodat het lichaam wat rust kreeg. De eerst nacht was verschrikkelijk, er waren steeds weer complicaties en dat baarde zorgen. We zijn allemaal thuis gaan slapen maar sliepen allemaal op 1 oor, want misschien kwam er wel een telefoontje. De eerste nacht overleefde ze en een tijd van onzekerheid brak aan.
De tattoo
Naast de tattoo op mijn rug wilde ik er nog een, maar ik wist niet wat. Het moest iets zijn dat een betekenis heeft. Vijf dagen na de gebeurtenis zat ik bij Tattoo Bob in Rotterdam samen met mijn nicht. Ik wilde Mama met een veer op mijn onderarm. De veer staat voor een sterk en bijzonder individu. De actie was zo impulsief dat ik er nog bijna ruzie door kreeg met mijn vriend. De tattoo heeft me steun geboden in deze moeilijke tijd en herinnert mij er nu nog steeds aan hoe kwetsbaar het leven kan zijn. Mijn moeder was 53 toen het gebeurde en ze blijkt een medisch wonder. Ik heb mijn moeder nog en daar ben ik super dankbaar voor. Toen ik haar de tattoo liet zien toen ze voor het eerst weer bij kennis was zei ze: 'je dacht dat ik dood ging hè?'. Typisch mijn moeder. We zijn geen praters thuis en laten onze emoties niet veel zien, maar met deze tattoo wil ik iedereen laten zien hoeveel ik van mijn moeder houd!
Hoe gaat het nu met je moeder?
Het gaat goed met mijn moeder nu. Zeker als je ziet waar ze vandaan komt. Ze woont nog steeds thuis samen met haar vriend. Gelukkig is dit nog steeds mogelijk met wat aanpassingen in huis (verhoogd toilet, steunen in de badkamer). In huis loopt ze met een rollator en voor buiten de deur nemen ze vaak de rolstoel.
Natuurlijk heeft ze niet meer de vrijheid van vroeger, maar samen met haar vriend maken ze nog steeds uitstapjes, gaan op vakantie en komt ze nog steeds bij mijn korfbalwedstrijden kijken. Inmiddels is ze ook oma van m'n neefje Lewis en is er nog een kleindochter onderweg. Vroeger zei ze altijd dat ze dan zou oppassen, maar dat gaat helaas niet meer. Maar we zijn allang blij dat ze dit nog mee mag maken en dat Lewis nog gewoon een oma heeft.
Wil jij ook je verhaal over je tattoo met ons delen? Mail naar [email protected] en wie weet sta jij de volgende keer op WENDY online.