Van gewoon maar wat aanmodderen wordt een mens tevredener dan van het streven naar perfectie. Gelukkig maar. Het leven is immers een aaneenschakeling van imperfecties. Roos en Kim hebben zo ook hun eigen beeld van perfectie en imperfectie…
Perfecte imperfecties
Kim: ‘Perfect. Perfect! Perfect? Volgens mij is het leven juist een aaneenschakeling van imperfecties en is dat het perfecte eraan. Alleen zo jammer dat je dat vaak achteraf pas waardeert. Neem een doorsnee dagje met mijn peuter en kleuter waarop veel wordt gelachen, maar ook de nodige “Mijn! Mijn! Mijn!”-drama’s escaleren (duwen-vallen-gillen), een dag waarop onze nieuwe (!) bank fungeert als loket voor zand-met-lijm-en-klei-taarten, en ik altijd probéér binnensmonds te g#dver’en als ik op een Cars-autootje sta, maar daar nooit in slaag waardoor de peuter het honderd keer lachend herhaalt. Een dag, ten slotte, waarop het onvermijdelijke glas melk in triljoen stukken kapot klettert op de keukenvloer, net als iedereen blootvoets rond stiefelt en de stofzuiger op zolder staat. En toch, eenmaal de jongens achter het behang vandaan gepeuterd en op bed gelegd, denk ik: ah, was best een leuke dag.’
Roos: ‘Ik heb eens een kunstwerk gezien waar ik waanzinnig van onder de indruk was. Op een papier stonden allemaal woorden en zinnen naast elkaar, variërend van “dikke kont” tot “beter plannen” tot “calorieën” tot “rimpels tellen” tot “donderwolk” tot “zwart gat” tot “melancholie” tot “oppervlakte” tot “piekermodus”. Vervolgens waren met zwarte stift al deze termen doorgestreept, ze waren nog maar net leesbaar. Er bleven slechts drie woorden over zonder streep erdoor. Linksboven stond “Het”, middenin “is” en helemaal onderaan “goed”. Het. Is. Goed. Prachtig vond ik dat. Mocht ik ooit een tatoeage nemen (dat doe ik niet, want iedereen heeft er een), dan wordt het deze tekst. Het is goed. Want dat zijn we allemaal vergeten.’
Een beetje waardering
Kim: ‘Vakanties, zelfde verhaal. Landurig rijgenot met na exact drie minuten en twee koekjes al de eerste “zijn we er al?” vanaf de achterbank, de nachtelijke battle met monstermuggen, de baby die ’s middags gedimsumd wordt in een te hete tent, het uitje naar de supermarkt met airco als dagelijks hoogtepunt. Maar een jaar later kan ik alleen maar lachen om de foto’s: perfectie in retrospect. En wat dacht je van foto’s van vroeger? O, wat had ik toen een hekel aan die prachtige dikke kont, aka De Achtertuin. En die borstelige Bert-wenkbrauw die ik, want mode, helaas genadeloos te grazen nam – een actie waarvan ik nu nog de ballen uit m’n broek baal. Realiseerde ik wel hoe “perfect” het was? En interessanter: kijk ik over twintig jaar net zo verlangend naar de beputte zitbillen en neerslachtige theezakjes die ik nú in de spiegel probeer te negeren? Waarom is waarderen wat nu is zo ingewikkeld?’
Roos: ‘Ik ben een wandelend zelfverbeteringstraject. Loop ik door de boekhandel langs de eigenhulpboekies, neem ik zo een hele rij goede voornemens mee: “Word dun in acht dagen!”, “Accepteer je lijf binnen een week!”, “Vind rust door beter te organiseren!”, “Fuck to do-lijstjes!”, “Live life to the max!”, “Geniet van je rust!”. Eén grote stapel tegenstrijdige tips ligt er op mijn nachtkastje. ’t Is een wonder dat er kinderen zijn gekomen, want ik ben eigenlijk veel te druk met mezelf verbeteren om überhaupt aan seks te denken. (Oké, dat is overdreven, want de Kamasutra ligt er ook tussen, maar goed.) Tegen die kinderen roep ik trouwens voortdurend dat ze perfect zijn zoals ze zijn. Om ze er vervolgens fijntjes op te wijzen nimmer meer te voetballen naast de kast met de serviezen, hun broertje niet als levende clown te schminken met mijn perfect rode Chanel- lippenstift, hun dikke drollen voortaan wél door te spoelen zodat ik ze niet na een dag hard werken broeierig in de pot zie drijven, en vragen in de categorie “wie heeft een grotere piemel, papa of je ex?” te beperken tot de privésfeer. (Overbodig te vermelden dat ze aan al deze terechtwijzingen totaal geen gehoor geven, want ze kunnen echt pérféct Oost-Indisch doof zijn.)’
Geniet!
Kim: ‘Toch word ik er beter in het moment te pakken. Zoals laatst, toen ik samen met mijn vriend onze gezamenlijke spaarpot aan diggelen at in The Jane, de Antwerpse sterrenstek van Sergio – “Fucking perfect” – Herman. We verheugden ons al maanden op deze natte lunch en dat bleek terecht. Gelakte palingen, Menapische varkens, langoustines met truffel en vlierbloesem, opgemaakt als ware kunststukken. Feitelijk te mooi om op te eten (toch gelukt). 5 uur lang, 13 gangen en dito glazen, lag mijn focus op het hier, nu, de perfecte pijlstaartinktvis en pinot gris. Om ons heen zaten meer genieters, maar ook verveelde types die even een stralend Insta-fotootje deden en vervolgens ongeïnteresseerd verder prikten in hun polpo, met een blik van: even lunchen bij “de Djeen”, tja, je moet toch ergens eten? Hoe perfect is je leven als je voor al die perfectie voor je neus… je neus ophaalt? Na 13 vurrukkullukku gangen dronken wij nog 13 pils op het terras en wiebelden we ’s avonds, via het frietkot, terug naar het hotel nog even een pattateke to go. De perfecte afsluiter van een perfecte dag. *Klik* mental picture.’
Roos: ‘Weet je wat ik heb ontdekt? Dat mensen die het hardst streven naar perfectie, het eerst een streepmond krijgen. Het zijn de vrouwtjes met sixpacks die aan het zwembad ontevreden aan hun buikvel plukken en pruilen dat ze een vetrol hebben (dat is je huid, pop). Het zijn de types op de carrièreladder die verbeten naar boven blijven loeren en vergeten te genieten van hun eigen uitzicht. Het zijn de zelfhulpboekenschrijvers die ervan overtuigd zijn de waarheid in pacht te hebben. Laat ons lekker klooien tussen frietkot en pijlstaartinktvis, tussen kinderpoep aan de muur en “Mamaikhouzoveelvanjou”-gemompel, tussen dikke kont en lekker MILF-lijf, tussen zelfhulpboek en “Ah, lik me reet met je verbeterplan”, tussen een tattoo met de tekst “Life is perfect” en eentje met het gedicht “Roses are red. My name’s Dave. This poem makes no sense. Microwave”. Wie het leven leeft als een vrolijk aanmoddertraject krijgt nooit een ontevreden snuit. Het. Is. Goed.’
Ben je benieuwd naar Levi van Kempen zijn beeld van perfectie, lees dan hier.
