Welke zorg heb je als het om je kind gaat?
‘Ik vind het heel belangrijk dat mijn zoon en dochter het talent benutten dat ze in zich hebben. Mijn grootste angst is dan ook dat ze hun kansen verspelen, doordat ze niet verder vooruitkijken en de studie onderschatten. Bij mijn zoon was ik hier heel bezorgd om. Na vroegtijdig met twee hbo-studies te zijn gestopt, maakte hij de keus om een mbo-beroepsopleiding te volgen in een verkort traject. Daarna zou hij weer doorstromen op het hbo. Het ging aanvankelijk goed en hij behaalde zijn mbo-diploma. Althans, dat dacht ik.’
Waar ging het mis?
‘Ik weet nog goed dat ik een dikke envelop van de school van mijn zoon ontving. Mijn zoon is ouder dan 21 jaar en woont al een aantal jaar niet meer thuis. De brief was niet aan mij gericht. Toch maakte ik hem open. De paniek sloeg toe zodra ik las dat mijn zoon van de mbo-opleiding was uitgeschreven, omdat zijn termijn bereikt was. Toen viel bij mij het kwartje dat er iets niet klopte. Wat bleek: mijn zoon had mij een jaar lang voorgelogen en gedaan alsof hij een mbo-diploma had. De waarheid was dat hij nog twee vakken miste, zei hij. Ik was zó boos dat hij mij om de tuin had geleid. Ik voelde me bedonderd. Hij verzon smoezen waarom er geen diploma-uitreiking was geweest en waarom hij zijn diploma niet kon laten zien, terwijl ik daar zo vaak om gevraagd had.
Hij legde uit dat hij zich ervoor schaamde dat het hem niet lukte. Hij vond mbo te makkelijk voor hem. Daarom heeft hij het niet aan mij en zijn vader verteld. Mijn zoon wilde het zelf oplossen. Zijn plan was om in het derde jaar van het traject de ontbrekende vakken uit jaar twee te behalen. Hij herkanste de eerste toets en haalde direct een onvoldoende. Hij raakte in paniek en heeft toen alle deuren dichtgegooid en een andere kant op gekeken. Omdat hij in Amsterdam woont, heb ik dit al die tijd niet geweten.’
Hoe ben je met de situatie omgegaan?
‘De uitschrijving van zijn mbo-opleiding betekende dat zijn prestatiebeurs niet kwijtgescholden werd en dat hij een nóg grotere studieschuld zou hebben dan hij nu al heeft. Bij het lezen van de brief voelde ik woede en paniek, maar ik schoot dus ook direct in de oplossende houding. Dat moest wel. Ik verplichtte mijn zoon om zijn mentor te bellen en een brief naar de examencommissie te schrijven. Wonder boven wonder kreeg hij nog een kans om de ontbrekende vakken te herkansen. Op dat moment kwam ik er wéér achter dat hij niet eerlijk tegen me was geweest. Hij miste zeven vakken, in plaats van twee. Zeven vakken! Ik raakte nogmaals in paniek. Want hoe was het mogelijk om binnen een korte tijd zeven vakken te halen zonder lessen te hebben gevolgd? Waarschijnlijk heeft mijn zoon geweten dat nú het enige moment was om actie te ondernemen. Hij heeft heel hard gewerkt en toch zijn diploma weten te behalen. Ik ben opgelucht en trots dat het hem gelukt is, maar ik weet niet hoe ik hem nog moet vertrouwen.’
