Jacqueline (23) heeft geen makkelijke jeugd gehad. Haar vader leeft al sinds haar 7e niet meer en vanaf dat moment werd het thuis erg moeilijk. Uiteindelijk leidde dat ertoe dat Jacqueline en haar zusje uit huis werden geplaatst. In totaal heeft Jacqueline ongeveer 70 hulpverleners gehad. ‘Als ik een hulpverlener net begon te vertrouwen, moest diegene alweer weg.’
“Na het overlijden van mijn vader was het voor mijn moeder erg zwaar, toch deed ze haar uiterste best om goed voor ons te zorgen. Financieel was onze situatie ingewikkeld geworden en mijn moeder stond er alleen voor, terwijl ze ook een zware tijd achter de rug had. Ze zocht hulp voor ons, zoals gesprekken met een psycholoog. Net op het moment dat we weer opkrabbelden als gezin, trok mijn psychologe aan de bel bij Jeugdzorg. Ze vond dat mijn moeder me een te volwassen rol gaf, die niet paste bij mijn leeftijd. Hoe mijn moeder en ik ook ontkenden dat dit gebeurde, de psychologe was ervan overtuigd. Mijn vertrouwen in volwassenen werd hierdoor beschadigd. Ik vertelde niemand meer iets, want grote mensen deden je alleen maar pijn. Uiteindelijk werden mijn zusje en ik op basis van dat dossier zelfs een half jaar uit huis geplaatst. Gelukkig konden we bij mijn oom en tante terecht, anders zouden mijn zusje en ik ook nog gescheiden worden.”
Steeds nieuwe hulpverleners
Later kregen mijn moeder, zusje en ik toegepaste hulp en ging het stukken beter. Ik kon ook weer thuis gaan wonen. Wel heb ik erg veel hulpverleners gehad; in totaal wel 70. Het waren veel verschillende mensen; schoolmaatschappelijk werkers, een psycholoog, een psychiater, begeleiding thuis, een gezinstherapeut en eigenlijk nog veel meer. Dat ik steeds nieuwe hulpverleners zag, vond ik heel moeilijk. Door de uithuisplaatsing had ik al moeite om mensen te vertrouwen en als er dan een hulpverlener was die ik net begon te vertrouwen, moest diegene alweer weg. Dan kon ik helemaal opnieuw beginnen met een nieuwe hulpverlener. Als ik terugkijk op die tijd, heb ik door de jaren heen een vast vertrouwenspersoon gemist in mijn leven.”
Oorzaken
“Er zijn heel veel verschillende soorten hulpverleners die allemaal ongeveer hetzelfde doen, maar dan net onder een ander naampje. Dat lijkt mij één van de oorzaken van de vele hulpverleners die ik heb gehad. De korte zorgindicaties die worden afgegeven zijn ook een grote oorzaak. Telkens als je zorg of hulp nodig hebt, moet er een indicatie worden afgeven zodat je de zorg ook echt krijgt. Die indicaties zijn altijd maar van hele korte duur, elke keer wordt er namelijk opnieuw bekeken of je de zorg die je krijgt, nog wel nodig hebt. Bij mij werd een indicatie steeds maar voor 22 weken afgegeven. Daarna moest ik meestal weer iets anders proberen. Zo kom je nergens.”
Oplossing
“Wat er volgens mij moet veranderen, is dat instanties meer met elkaar samen moeten gaan werken, zodat je niet overal opnieuw je verhaal hoeft te doen. Dat is alleen maar pijnlijk en niet goed voor het vertrouwen dat je hebt in mensen. Maar het belangrijkste vind ik langere indicaties. Als je elke 22 weken een nieuwe hulpverlener krijgt, zit je inderdaad zo aan de 70 hulpverleners. Dat gun je geen enkel kind.”
The Unforgettables
Jacqueline is lid van The Unforgettables; de jongerenraad van Het Vergeten Kind. Door haar verhaal te delen, probeert ze het leven van kwetsbare kinderen in Nederland te verbeteren. ‘Ik vind het heel belangrijk om bij The Unforgettables een stem te zijn voor kinderen die nog niet voor zichzelf kunnen opkomen. The Unforgettables voelen voor mij als een tweede familie. Het is de plek waar ik mijn masker even kan laten zakken en waar het even oké is om niet oké te zijn.’
Petitie
Met de campagne en de petitie roept Het Vergeten Kind op om de jeugdzorg zo te organiseren, dat kinderen substantieel minder verschillende gezichten zien dan nu het geval is. Een grote hoeveelheid handtekeningen maakt het mogelijk dit te agenderen en een verandering teweeg te brengen. Daarom roept de stichting iedereen op de petitie (tot half februari) te ondertekenen op www.hetvergetenkind.nl/petitie om het wisselen van hulpverleners te stoppen. Daarmee wenst Het Vergeten Kind niet minder hulpverleners, maar wel per kind minder hulpverleners én meer vaste gezichten.
