Shorttrackster Suzanne Schulting
In de achtertuin ligt een grote zwemvijver met een strandje eraan. ‘Hier schaatste Suzanne als kind vaak,’ vertelt Jan als we voor de foto’s naar de achterkant van de tuin lopen. Melle en Fanke, de twee Franse jachthonden, lopen mee. Even verderop ligt de natuurijsbaan van Ulesprong, de plek waar Suzanne haar eerste streken zette. Ze wonen al meer dan twintig jaar in het buitengebied, vertelt Jan. De boerderij heeft hij grotendeels zelf verbouwd, op het terrein is altijd wel iets te doen. Lachend: ‘Als Suzanne een vriendje heeft, zet ik hem ook altijd meteen aan het werk als ze hem meeneemt. Er moet hier altijd nog wel een kruiwagen met zand worden gereden of een boom gekloofd.’
Terwijl Suzanne haar vader plagend aankijkt: ‘Heb je geen andere kleur trui, pap? Een zwarte of zo? Ik vind deze niet mooi.’
Jan laat zich niet van zijn stuk brengen. ‘Het is nog koud en deze trui is prima.’
Liefdevol omarmen ze elkaar daarna voor de foto.
Jan Schulting was na zijn carrière als professioneel voetballer jarenlang trainer in het betaalde voetbal. Het ligt voor de hand dat hij zijn dochter de liefde voor topsport meegaf.
Suzanne: ‘Mijn vader wilde graag dat ik ging tennissen. Dat kon je volgens hem overal doen, en schaatsen niet. Maar ik heb totaal geen balgevoel. Op mijn achtste of negende ben ik begonnen met schaatsen. Ik ben echt een kind van Thialf, we wonen vlak bij Heerenveen.’
Jan: ‘Achttien kilometer is het. Als je zoals wij op het platteland woont, is het met kinderen een continu halen en brengen, dat is een heel bedrijf. De middelbare school was ook in Heerenveen. In principe ging Suzanne op de fiets, maar bij slecht weer brachten we. Vaak wist ze drie dagen van tevoren al wat voor weer het werd. Op een gegeven moment ging ze op de racefiets. Om zeven uur ’s ochtends begon de schaatstraining, wat betekende dat ze om kwart over zes moest vertrekken. Het fietsen kon worden opgenomen in het trainingsprogramma en die racefiets leek even een oplossing, tot Suzanne de verlichting en de spatborden eraf sloopte. Vond ze niet stoer. Toen is ze op kamers gegaan in Heerenveen. Op haar zestiende was ze het huis al uit.’
Suzanne: ‘Eerst deelde ik een appartementje met een andere sporter, maar nu woon ik met veertig andere sporters in een voormalige bejaardenflat, op vijfhonderd meter van Thialf.’
Jan: ‘Haar moeder had er wel problemen mee dat Suzanne al zo jong het huis uit ging.’
Hoe was Suzanne als puber?
Suzanne: ‘Ik was nogal heftig. Het is niet altijd makkelijk geweest voor iedereen. Ik wilde altijd meer.’
Jan: ‘Suzanne was een dwingeland van jewelste en kon de boel echt behoorlijk terroriseren. Soms zaten hier vrienden van ons en zag je ze denken: wat is dat voor een bitch? Zo’n kind in de topsport, is dat wel gezond? Ze maakte ook veel ruzie met haar zusjes Jolien en Marieke. Het zorgde voor spanningen thuis, ook tussen mij en mijn vrouw. Dan was het: “Maar dit hadden we toch zo afgesproken, nu doe je toch weer iets anders.” Er was veel discussie over de opvoeding van Suzanne. Als vader en moeder kun je het heel erg oneens zijn met elkaar.’
Suzanne: ‘Ik dacht alleen aan mezelf in die tijd. Ik ben nog steeds wel uitgesproken, maar ik weet nu beter wanneer het wel en niet handig is om iets te zeggen.’
Jan: ‘Het was voor iedereen beter dat je toen het huis uit ging.’
Suzanne: ‘Als ik mijn zusjes nu soms zie, denk ik: doe even normaal tegen papa en mama.’
Jan: ‘Hahahaha, dat vind ik echt leuk om te horen. Het is nu weer helemaal goed. Suzanne komt hier ook vaak. Maar toen zat ze in een heftige periode.’
Suzanne raakte ons door haar spontane optreden voor de camera en haar oprechte blijdschap…
Suzanne: ‘Ik ben impulsief. Toen de mensen van de NOS me interviewden nadat ik goud had gewonnen, liet ik alles zien. Ik ken die jongens goed, ik heb een persoonlijke band met ze opgebouwd, dan durf je ook opener te zijn.’
Jan: ‘Ik was toen ook in alle staten. Als zoiets je overkomt, is er ook geen enkele reden om je gereserveerd op te stellen. De cameramensen hadden de emotie van Suzanne heel mooi gevangen.’
Hoewel ze qua karakter nogal van elkaar verschillen, hebben ze toch een hechte band, zeggen ze.
Suzanne: ‘Ik kan altijd bij mijn vader terecht, ook als het niet goed gaat met schaatsen. Hij heeft me nooit gepusht, maar wel altijd ondersteund.’
Jan: ‘Ik draai al vanaf mijn twintigste mee in de topsport, het is een wereld waar ik zelf altijd veel plezier aan heb beleefd en vol vuur in heb gezeten. Ik weet wat het betekent om die ambitie te hebben en als ik die ambitie bij mijn kind zie, gaan we er vol voor, creëer ik de randvoorwaarden. Maar ik ben in eerste instantie je vader. Je hebt de liefde voor sport misschien wel meegekregen, maar we hebben nooit gezegd dat je iets moet doen. Ik vind het ook belangrijk dat je werk en privéleven in balans zijn, daar geef ik als vader adviezen voor.’
Suzanne: ‘Het is me gelukt om de havo nog af te maken en ik ben begonnen aan een hbo-studie. Maar die studie schiet er wel bij in. Ik doe alles uit passie en studeren gaat nu lastig. Ik heb het op een laag pitje gezet. Maar ik wil mijn diploma wel halen.’
Jan: ‘Jouw moeder kan je ook goed helpen. Hannie is fysiotherapeut en manueel therapeut. Natuurlijk heb je een heel medisch team om je heen, maar je kunt ook aankloppen bij je moeder.’
Suzanne: ‘Ik ben geen aansteller en zal niet snel naar de fysio gaan, maar soms zegt mijn moeder dat ik echt moet gaan, dat is wel fijn.’
Jan: ‘Suzanne zei op haar vijftiende al: in 2018 sta ik op de Olympische Spelen. Dat verbaasde me toen, dat ze haar doelen al zo goed voor ogen had.’
Suzanne: ‘Schaatsen vind ik gewoon het allerleukste wat er is en wat ik het allerliefste doe. Een mooier leven dan ik nu heb, kan ik me niet wensen. Op mijn negende had ik niet kunnen bedenken dat ik Olympisch kampioene zou worden. Het is iets waar je in rolt. Je begint met schaatsen, het gaat goed, je wordt gevraagd voor Jong Oranje. Ik heb nu wel een gouden plak gepakt, maar ik kan nog veel beter worden. Op mijn 32ste wil ik nog meedoen aan de Spelen.’
