Is er deze week een levensveranderende gebeurtenis aan de gang bij Hannelore? Haar kledingkast puilt uit van alle kleding in uiteenlopende maten. En waar ze normaal gesproken alles bewaart doet ze nu minstens de helft weg! Er was een reality check: ‘Die shirtjes in maat 38 zal ik nooit meer passen en in die grote maten wil ik gewoon nooit meer passen!’
Heel soms houd ik grote schoonmaak
Mijn kledingkast puilt uit. Al jaren. Misschien is dat het lot van de eeuwige jojo? Als je net zoals ik vaak van gewicht verandert, dus het ene jaar vijftien kilo eraf en dan weer erbij, kun je wel nieuwe kleren blijven kopen. Dus heb ik lang geleden besloten om gewoon niks meer weg te doen, alles bewaren, ook al is het te groot of te klein geworden. Van maat 38 tot en met 50. Het is gewoon een prettig idee dat je alles hebt, want ‘je weet maar nooit’.
Is die broek te klein? Ach ja, misschien een beetje teveel genoten op vakantie, maar binnenkort zit ‘ie vast weer prima. Hup, onderop de stapel dan maar. Zit dat jasje te krap? Joh, dat was te verwachten na de feestdagen, over een paar maanden probeer ik het wel weer. En die mooie bh lijkt ineens gekrompen, maar die ga ik natuurlijk niet wegdoen, want dat was een cadeau van mijn man.
Heel soms houd ik grote schoonmaak. De laatste keer was een jaar of vijf geleden, want toen heb ik, vlak voor mijn verhuizing, ruim tien (!) zakken vol kleding naar het Leger des Heils gebracht en een hele berg kleding en schoenen aan vriendinnen gegeven. Iedereen blij! Zo’n grote opruim-actie gaat bij mij meestal gepaard met een ‘levensveranderende gebeurtenis’, zoals een verhuizing of de geboorte van een kind. Maar verder blijven alle kleren gewoon gezellig met z’n allen in mijn kast wonen.
Ik las laatst ergens dat je 20% van je kleren 80% van de tijd draagt. Het grootste deel van mijn kleding ziet inderdaad nauwelijks daglicht, weggestopt in de krochten van mijn kast. Of in een doos ernaast, bovenop de kast in een hoes of in een tas op de bodem. Ja, alle gaten en hoeken worden ten volste benut. Dat de deuren soms niet meer dicht gaan, stoort mij niet eens.
Afgelopen week was ik het echter zat. Want realitycheck: die shirtjes in maat 38 zal ik nooit meer passen. Mijn lijf is gewoon veranderd na twee zwangerschappen en door het ouder worden. En dat is helemaal oké. En bij die ene ge-wel-dig-e bikini, waar ik ooit weer trots mee over het strand wilde paraderen, is het elastiek helemaal ingedroogd. Te oud, vies of uit de mode, weg ermee!
Met het wegdoen van kleding in de grotere maten heb ik de meeste moeite. Die kleren voelen als een vangnet, als schild, als veilige haven voor wanneer ik enorm ben aangekomen. Als het zo slecht gaat dat ik kilo’s aankom heb ik in ieder geval nog mooie kleding, zonder in een pashokje te hoeven worstelen. Maar heb ik dat vangnet nog wel nodig? Ben ik inmiddels niet dusdanig veranderd dat ik sterk genoeg ben om te zeggen: ik word nooit meer zo vol. Ik wil gewoon nooit meer in die kleding passen! Andere vrouwen met een grote maat zijn prachtig, maar ik weet dat ik niet goed in mijn vel zit als ik richting maat 48 ga. Dan word ik moe, lusteloos en krijg ik pijntjes.
Dus weg met minstens de helft van mijn kledingkast! Daar knapt niet alleen mijn kast van op, maar ik ook. Alsof ik zelf ook lichter en luchtiger word! Oh, zou dit toch weer een levensveranderende gebeurtenis zijn?
