Vanaf 1996 is Carla bezig geweest om haar kinderwens te laten uitkomen. Tot twee keer aan toe lukte het om zwanger te worden, maar beiden keren liep dit uit op een miskraam. Zelfs zonder relatie ging Carla door. Alles draaide om het vervullen van de wens om een kind te krijgen. Toch moest ze na achttien jaar accepteren dat ze kinderloos zou blijven.
‘Op mijn vierentwintigste stopte ik met de pil. Ik was destijds tweeëneenhalf jaar met mijn toenmalige man. We zaten in een stabiele relatie dus wij zijn er vrij jong voor gegaan. We hadden namelijk allebei een kinderwens. Deze relatie liep uiteindelijk tot zijn einde. Het was voor mij na deze breuk niet per se zo dat ik dacht dat het niet meer zou gaan lukken. Ik was nog jong en dacht: het lukt vast nog wel. Binnen drie relaties heb ik geprobeerd mijn kinderwens uit te laten komen. De kinderwens was zo groot dat ik ook alleen ervoor gegaan ben. Je moet hiervoor naar een psycholoog om allerlei vragen te doorlopen. Bijvoorbeeld of ik er klaar voor was om alleen het traject aan te gaan. Ik zat toen al tien jaar in een traject. Deze psycholoog vroeg aan mij waarom ik niet een avond de kroeg in dook? Ik werd zo kwaad van deze vraag. Dan moet diegene beoordelen of ik als alleenstaande een traject van IVF aan kan gaan en dan wordt er zo’n vraag gesteld. Dit was overigens wel de enige slechte ervaring met een ziekenhuis hoor.’
Miskraam
‘De eerste miskraam heb ik als erg traumatisch ervaren. Je bent niet voorbereid op wat er op dat moment met je gebeurt. Ik vond dit erg zwaar. Het was gewoon een bevalling. Zonder medicatie heb ik zes uur weeën gehad. Er wordt hier nooit over gesproken en daardoor was ik niet voorbereid op wat er zou komen. Wat je erover hoort is dat een miskraam een zware menstruatie is, maar dit kan ik ontkrachten. Het was voor mij heel zwaar. Ik was toen al 14,5 jaar bezig. Ik vond het vooral erg oneerlijk. Aan het begin heb ik zelfs gedacht: was ik maar niet zwanger geworden. Enkele jaren later raakte ik nog een keer zwanger. Mijn geluk kon niet meer op. Dit was mijn laatste poging. Ik ging er open in, maar heb deze periode als erg zwaar ervaren. In mijn eentje al die hormonen doorstaan en punctie met terugplaatsing. Ik was blij dat ik toen zwanger was, maar ik wist wel dat ik de tweede keer dit traject niet meer in mijn eentje ging trekken. Toen het de tweede keer ook misging wist ik, dit is het. Dat maakte het nog pijnlijker. Ik ben daardoor ook een tijd thuis komen te zitten, gewoon omdat ik zo stuk was vanbinnen. Ik dacht echt: nu word ik nooit meer gelukkig.’
Therapie
‘Ik ben voor de ervaring bij een coach geweest. Na een val ben ik ook thuis komen te zitten met een zware hersenschudding. Ik ondervind nog steeds de lichamelijke klachten hiervan. Toen moest ik op zoek naar wie ik was zónder een kind, maar ook zonder mijn geliefde baan, m’n gezondheid en met onwijs veel beperkingen. Een moeilijke zoektocht, waarbij ik mezelf echt tegen ben gekomen. Ik heb mezelf opnieuw leren kennen, met kanten van mezelf die ik niet kende. Ik ben blijer met mezelf dan ik ooit geweest ben. Ik heb heel lang gedacht dat ik iemand was die snel opgaf. Het kinderwens traject en de fase van mijn hersenschudding, heeft voor mij wel duidelijk bewezen dat ik een zekere doorzetter ben. Ik ben altijd blijven kijken naar wat kan ik wel en niet naar wat ik niet kan. Ik wilde meer uit mijn leven halen. Ik kon een periode niet de leuke dingen doen. Denk hierbij aan de kroeg, het theater een restaurant etc. Ik ben opzoek gegaan naar een hobby. Ik ben daardoor niet blijven zitten en heb dingen gezocht om mijzelf wel bezig te houden. In deze periode ben ik ook twee boeken gaan schrijven om andere mensen te helpen, maar ook om mijn brein te blijven trainen. Door het langzaamaan op te bouwen heb ik mezelf ook weer geleerd om te plannen en überhaupt om mezelf te focussen op een bepaald doel. Door een zeer waardevolle training die ik vorig jaar gedaan heb, kan ik nu ook eindelijk weer stappen maken. Zo doe ik vrijwilligerswerk op een basisschool en ben ik met een NLP opleiding gestart.’
Geluk
Het geluk van kinderen vind ik heel erg bij mijn zus. Mijn zus heeft twee kinderen en ik ben dol op ze. Ik heb bij mijn familie heel erg de ruimte gekregen om mijn gevoel te uiten. Doordat hier ruimte voor was kon ik ook genieten van andermans geluk met kinderen. Juf ben ik járenlang met hart en ziel geweest. Na mijn val kon ik dit vak helaas niet meer uitvoeren. Ik heb mijn vak nooit moeilijk gevonden omdat ik zelf geen kinderen had. Op deze manier kon ik juist met kinderen zijn en dat maakte mij gelukkig. Ik blijf zoeken naar mogelijkheden om alles uit mijn leven te halen. Ik ben nu een gelukkig mens! Al is het leven zo niet wat ik ervan verwacht had en graag had gewild, het leven is mooi! Ook zonder kinderen.’
Afbeelding: @Wonderfull Moments
