Antje Monteiro, musicalartieste en schrijfster van het boek …EN DOOR heeft het deze week in haar column over verdriet. Verdriet ervaren we allemaal, dit kan uiteenlopen van je teen heel hard stoten tot aan het verliezen van een geliefde. Verdriet is er in alle soorten en mate. Maar wat doe je met verdriet en hoe geef je het een plekje? Antje vertelt het ons!
Al vanaf mijn 19e doe ik af en aan transcendent meditatie ook wel TM genoemd. Bij deze techniek laat je de geest gemakkelijk tot rust komen, totdat je het stilste en vredigste niveau van je eigen bewustzijn ervaart. Het is uniek omdat het geen concentratie of proberen om de geest leeg te maken vereist. Ik was aangenomen bij mijn allereerste theaterproductie “Jeans”. Daar waren een aantal collega’s die TM beoefende. Ik was nieuwsgierig en deed de cursus. Ik heb er geen dag spijt van gehad.
Mijn eerste bewuste verdrietige moment
Laatst was ik aan het mediteren. Het was net na de uitvaart van Peter R. de Vries en ik had verdrietige gedachten. Voor hem, zijn familie, maar ook voor ons allemaal. Dat we in zo’n wrede wereld leven. En zoals dat zo vaak gaat met gedachten dwaal je af naar andere gedachten. Zo kwam ik op de vraag, “kan ik mij mijn eerste bewuste verdrietige moment herinneren?” Ik moest echt graven in mijn geheugen. Ik denk dat het was toen ik met mijn arm door het glas viel. Ik was een jaar of 8 en liep een hele diepe snee op in mijn bovenarm. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis om gehecht te worden. Iedereen was bang dat mijn pezen door waren en ik huilde dikke tranen. De pezen waren niet door en ik kon na het hechten naar huis. Toen ik met mijn moeder uit het ziekenhuis kwam stond mijn vader daar, hij tilde mij op en liep meteen naar de overkant van de straat naar de ijswinkel. Liep de lange rij wachtende mensen voorbij en ging meteen vooraan staan. “Mijn prinses heeft nu ijs verdiend.” zei hij. Ik voelde me zo speciaal met een vader die iedereen voorbij liep en riep dat ik zijn prinses was. Mijn verdriet was meteen vergeten. Ik heb er een groot litteken op mijn arm aan overgehouden, maar het hoort bij mij.
Het gaat altijd over
Verdriet. We kennen het helaas allemaal. In grote en kleine maten. Liefdesverdriet of veel erger, verdriet als gevolg van het verliezen van iets of van iemand. Rouw is een hele heftige vorm van verdriet, maar ook ontslag, scheiding of een ruzie brengen groot verdriet met zich mee. Toch gaat het altijd over. Zelfs als je denkt dat het nooit meer goed komt. Het kost alleen tijd. En ik kan het weten.
Dacht ik na het plotselinge overlijden van mijn nog zo jonge zus dat we als gezin nooit meer zouden kunnen lachen, een paar weken na haar begrafenis was ik met haar dochtertjes, Romy en mijn moeder in een restaurant waar zich een grappige situatie voordeed. We moesten lachen, eerst een beetje onzeker maar toen hard en nog harder. De tranen van het lachen liepen over onze wangen en ik was blij omdat ik toen besefte dat de littekens een deel van ons zouden blijven maar onze harten weer zouden helen.
Ik weet dat je in je verdriet ook dankbaar kunt zijn. Die ervaring had ik 3 jaar geleden toen mijn moeder na een lang ziekbed overleed. Ik werd vroeg in de ochtend gebeld en als ik bij mijn moeder binnenkom zie ik het onherroepelijke van de dood. Ik val op mijn knieën naast haar bed en begin onbeheerst te huilen. Alle weken en maanden van verdriet en groot houden kwamen eruit. Ik laat me gaan met de nog warme handen van mij moeder in de mijne. Als ik geen tranen meer heb sta ik op. Ik haal diep adem en accepteer het. Mijn moeder heeft met een laatste zucht dit leven zelf verlaten, op haar moment. En zelfs in het verdriet ben ik dankbaar. Ook dit litteken hoort bij mij.
Het leven is een ongrijpbare mysterieuze rollercoaster. Net als de zee heb je eb en vloed, storm of een briesje. Als je accepteert dat het leven komt zoals het komt met al zijn verdriet, frustratie, pijn en geluksmomenten dan omarmt het je.
Praat over je verdriet en mediteer!
Praat over je verdriet met mensen die je vertrouwt.
Schaam je niet voor je verdriet. Iedereen kent het gevoel.
Onthoud dat het echt minder zal worden, hoe naar je je ook voelt.
En probeer te mediteren. Het laat je geest tot rust komen waardoor je je verdriet een plekje kunt geven. Mij heeft het in iedergeval altijd dat steuntje gegeven dat ik nodig had.
Liefs, Antje
Over Antje
Antje Monteiro is musicalartieste, zangeres en presentatrice. Daarnaast schrijft Antje elke drie weken een column op wendyonline.nl. Ze is de moeder van musicalartieste Romy Monteiro. Onlangs verscheen haar eerste boek: …EN DOOR, over hoe tegenslag je geluk niet in de weg hoeft te staan. In het boek vertelt ze haar aangrijpende en indrukwekkende verhaal. Aan de hand van haar persoonlijke ervaringen neemt Antje de lezer mee in haar bijzondere leven en geeft ze tegelijkertijd tips voor een positieve mindset en het vinden van geluk. Daarnaast is Antje oprichtster van het thuissportplatform Fit at Home.
Het boek van Antje is te koop in onze shop.
