2019 stond voor Charlotte (39) in het teken van haar zieke dochtertje Danique, die acute leukemie bleek te hebben. Nu zijn de zwaarste behandelingen afgerond en hoopt Charlotte dat Danique in 2020 weer meer als ieder kind mag zijn.
Het leek een onschuldige blauwe plek..
‘15 oktober 2018 was een prachtige weekenddag, Danique liep nog in een jurkje. De blauwe plek die ze op haar been had, viel me meteen op en nog die middag zat ik bij de huisartsenpost. “Ach, kinderen hebben wel vaker blauwe plekken,” zei de arts en ik kon weer naar huis. De volgende dag zag ik na het douchen spontaan twee blauwe plekken opkomen. Weer ging ik naar de huisartsenpost, en weer werd ik naar huis gestuurd. Ik word er nog emotioneel van. Onze eigen huisarts zag maandag meteen dat het foute boel was. Dezelfde middag werden we naar het Prinses Máxima Centrum gestuurd. Dan weet je dat het niet goed is, want daar ga je maar voor één ding heen: kanker.’
Slingers en een roze tent
‘Toen ik het behandelplan zag… Ik kon het niet bevatten. Danique moest zoveel behandelingen ondergaan, alleen in het eerste blok al negen verschillende chemo’s en al die narcoses met verschillende puncties. Ik zeg altijd: er is één ding dat erger is, je kind verliezen, maar je kind zo ziek zien is ook afschuwelijk. Om er nog iets van te maken versierde ik Daniques kamer in het ziekenhuis. Ik nam haar roze dekbedovertrek mee van huis, hing slingers op en ze had een leuke roze tent met lampjes in haar kamer staan, een soort Wizard of Oz-tentje. Ik wilde dat het ziekenhuis een feestje voor haar zou zijn, dat ze het leuk zou blijven vinden om ernaartoe te gaan. Het werkte. Ze heeft er zelden tegen geprotesteerd. Als de chemo erin moest, bedachten we er namen voor, en de bloedtransfusies noemden we ketchup en mayonaise. Ik heb ontzettend veel van ons meisje geleerd, ze is zo dapper.
Licht aan het einde van de tunnel
Op dag 79 was Daniques beenmergpunctie schoon. De zwaarste chemokuur hebben we nu net achter de rug. In 2020 krijgt Danique nog wel elke dag chemo en hebben we om de drie weken een pittige week met medicatie, maar we kunnen nu weer langzaam beginnen met opbouwen. Ik ben zo blij dat er weer licht aan het einde van de tunnel is, heb zin in het nieuwe jaar. Ik hoop dat Danique in 2020 weer meer energie krijgt en weer zoals ieder kind mag zijn. Dat ze weer gaat huppelen en dat we als gezin terug kunnen naar het onbevangen gevoel dat we altijd hadden. Als ik op 1 januari proost, ben ik er intens dankbaar voor dat Danique nog bij ons is en dat haar twee broertjes er relatief goed doorheen zijn gekomen; voor hen was het ook een zwaar jaar.’
Mooie inzichten
‘Ik ben een persoon die niet snel opgeeft. Ik probeer vaak het negatieve te omarmen en daar een positieve wending aan te geven. Toen Danique haar haar begon te verliezen, heb ik bij ons alletwee ons haar kort laten knippen. Prachtig lang haar hadden we, maar als Danique een kort koppie zou krijgen, dan ik ook. Nu groeit het bij ons allebei weer. Als je kind zo ziek is, wordt alles weggeslagen, dit soort positieve acties gaven me houvast. Als Danique kracht nodig had, kon ik het haar geven. Nu ik haar weer meer Danique zie worden, heb ik ruimte om op te krabbelen, ik krijg daar sinds kort ook hulp voor. Meer licht en ruimte in mijn hoofd, dat zou ik graag willen.
Maar één wens
2019 heeft me ook mooie inzichten gebracht. Het leven in Nederland is een ratrace en we willen meer en meer. We hebben 1001 wensen, maar als je kind ziek is, heb je er maar één. Ik ben dankbaar voor alle lieve steun die ik heb gekregen en je leert welke mensen er wel en welke er niet toe doen. Voor een buitenstaander is het niet te begrijpen waar je doorheen moet. Ik heb lieve vriendinnen om me heen. Als je de hele dag aan het rennen bent, heb je eigenlijk nooit echt tijd voor elkaar, in dit soort periodes wordt dat anders. Dat is mooi. Ik kijk ontzettend uit naar november 2020, dan is deze periode voorbij.’
Charlotte volgen? De komende tijd zal Charlotte een blogreeks bijhouden waarin ze jou meeneemt in het leven van haar en haar dochtertje.
